Νένα, Δήμητρα και Χάρης: «Δεν είναι και το πιο ενθαρρυντικό στα 27 σου να σε συντηρούν οι γονείς σου»

Κάθε χρόνο δεκάδες χιλιάδες νέοι ηθοποιοί συνωστίζονται στα φουαγιέ των θεάτρων για να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα και να διεκδικήσουν με αξιώσεις έναν θεατρικό ρόλο, που θα μπορέσει να τους εξασφαλίσει τα προς το ζην, αλλά και το θερμό χειροκρότημα του κοινού. Το ψυχολογικό στρες πριν την ακρόαση, συνθέτει κωμικές και δραματικές καταστάσεις, φέρνοντας στην επιφάνεια τα προσωπικά τους προβλήματα, τους έρωτες, τις αντιπαραθέσεις και την αγωνία τους για το μέλλον στο αβέβαιο επάγγελμα του ηθοποιού. Ποτέ άλλοτε το ελληνικό θέατρο δεν είχε περισσότερο ταλαντούχους και μορφωμένους καλλιτέχνες που να υπόσχονται τόσο πολλά σε τόσο δύσκολες συνθήκες.

Ωστόσο, οι άνθρωποι της Τέχνης, ως εργαζόμενοι, είναι από τους πρώτους που έχουν πληγεί οικονομικά από την πανδημία, καθώς τα κλειστά θέατρα έχουν δουλέψει μόλις λίγες ημέρες από τον περασμένο Μάρτη και όπως όλα δείχνουν, τα προβλήματα στο ελληνικό θέατρο αναμένεται να γιγαντωθούν, καθώς η ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων έκανε τον πρωθυπουργό της χώρας, Κυριάκο Μητσοτάκη, να πάρει αυστηρότερα μέτρα κατά της περαιτέρω διασποράς του ιού και να βάλει «λουκέτο» για ένα μήνα σε όλους τους χώρους ψυχαγωγίας. Σημειώνεται ότι η αυλαία για τα κλειστά θέατρα σε Αττική και Θεσσαλονίκη άνοιξε στις 12 Οκτωβρίου με ποσοστό πληρότητας 30% και πριν καν συμπληρωθούν δεκαπέντε μέρες, πέφτει ξανά, καθώς αυτά κλείνουν εκ νέου για τουλάχιστον τέσσερις εβδομάδες.

Η Δήμητρα Παπουρτζή, ο Χάρης Φραγκούλης και η Νένα Δρογγίτη είναι τρεις νέοι καλλιτέχνες που συμμετείχαν στην παράσταση «Η Πολιορκία της Elusia» στο Θέατρο ΠΚ. Ένα έργο που εστιάζει στην έννοια της «ουτοπίας» στο πλαίσιο του 21ου αιώνα εκθέτοντας προβληματισμούς και σκέψεις που προέκυψαν από βιωματικά εργαστήρια και συνομιλίες με νέους της εποχής μας σε Αθήνα, Βαρκελώνη, Κοπεγχάγη και Λονδίνο. Μία παράσταση που προσέφερε ψυχαγωγία, τροφή για σκέψη και συγκίνηση στο κοινό. Δυστυχώς, όμως, οι ραγδαίες εξελίξεις της πανδημίας αναγκάζουν για ακόμα μία φορά τους τρεις ηθοποιούς ν' αγωνιούν για το αβέβαιο επαγγελματικό τους μέλλον.

Μπήκατε σε αυτόν τον χώρο πρόσφατα και σε μια περίοδο που οι ηθοποιοί βιώνουν την κρίση στον μέγιστο βαθμό. Τι είναι αυτό που σας έδωσε την ώθηση να το κάνετε;

Δήμητρα Παπουρτζή: Δεν είχα άλλη επιλογή. Ήταν μονόδρομος για μένα από πολύ μικρή ηλικία η ανάγκη μου να ασχοληθώ με το θέατρο. Κι ελπίζω να μπορέσω να τη διατηρήσω. Με αφορά η αλλαγή. Οι δυνατότητες. Η μεταμόρφωση. Οι ιστορίες. Πώς μια ιστορία ταξιδεύει ανά το χρόνο και τις χώρες και βρίσκει θέση στα στόματα. Πώς μαθαίνουμε. Πώς αγαπάμε. Πώς ζούμε. Τι εισπράττουμε μπαίνοντας σε άλλα παπούτσια; Τι συμβαίνει;

Χάρης Φραγκούλης: Η αλήθεια είναι πως-πράγματι-είναι αποκαρδιωτικό να τελειώνεις τη σχολή σου, να έχεις βγάλει θεατρικά δύο χειμώνες με δουλειές, να είσαι δηλαδή γεμάτος όρεξη και ορμή και ξαφνικά κάτι τόσο παρεμβατικό να σου λέει: «στοπ». Προφανώς και σκέφτηκα να τα παρατήσω. Όταν οι συνθήκες που ζεις δεν σου επιτρέπουν να καλύψεις βασικά πράγματα, τότε ο χρόνος και η ανάγκη σου να επιβιώσεις μέσα σε αυτό και όχι μόνο το επάγγελμα, αποκτούν άλλο μέγεθος. Δεν μπορώ να με φανταστώ μακριά από το θέατρο, δεν γίνεται, αυτή είναι η ώθηση μου.

Νένα Δρογγίτη: Η στήριξη της οικογένειας μου, και η αγάπη μου για το θέατρο.

Πώς βλέπετε να διαμορφώνεται η νέα πραγματικότητα στο ελληνικό θέατρο στη σκιά της πανδημίας;

Δ.Π.: Αποφεύγω να κάνω προβλέψεις. Θα ήθελα, όμως, ν' ανοίξουν ξανά τα θέατρα και ν' αναδιαμορφωθεί το ποσοστό πληρότητας για όλους τους χώρους τέχνης. Να σταματήσει αυτή η τρομολαγνεία που εξαπλώνεται ταχύτερα από τον κορvωνοϊό. Ο κόσμος δεν έχει κανέναν λόγο να φοβάται να πηγαίνει στο θέατρο, από τη στιγμή που κυκλοφορεί στο δρόμο, ταξιδεύει και που το επιθυμεί φυσικά.

Χ.Φ.: Αυτό που με τρομάζει είναι πως δεν μπορώ να διακρίνω το τοπίο καθαρά. Σίγουρα θα είναι άσχημο και δύσκολο, αλλά νομίζω ότι αυτό που μας πανικοβάλει και μας αγχώνει όλους είναι πως δεν ξέρουμε πού θα καταλήξει.

Ν.Δ.: Η πανδημία είναι κάτι πρωτόγνωρο για όλον τον κόσμο, και έχει επηρεάσει όλους τους τομείς, άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο. Θεωρώ ότι ο καλλιτεχνικός κλάδος έχει υποστεί την μεγαλύτερη φθορά. Σίγουρα είναι κάτι στο οποίο δεν μπορώ να απαντήσω με τα τωρινά δεδομένα, δεν παύω όμως να ελπίζω ότι όλο αυτό θα γίνει παρελθόν και θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα.

Πώς σχολιάζετε τη δήλωση της Λίνας Μενδώνη για τη «μαύρη εργασία» των καλλιτεχνών; 

Δ.Π.: Θα ήθελα η υπουργός να επικεντρωθεί στις πράξεις. Περιμένω από το υπουργείο επιτέλους να αναλάβει δράση και να δώσει βιώσιμες λύσεις σε όλους τους καλλιτέχνες. Ο τρόπος που μας αντιμετωπίζει είναι αχαρακτήριστος.

Χ.Φ.: Η ιδιότητα της υπουργού έχει πείρα στη μαύρη εργασία χρόνια τώρα στη χώρα αυτή. Ναι έχω δουλέψει ανασφάλιστος, κάτι βέβαια που πρέπει να αλλάξει ριζικά. Αυτό δεν αφορά όμως μόνο τον καλλιτέχνη που στην αρχή λόγω ανάγκης θα πει ναι στις απλήρωτες πρόβες και τις κακοπληρωμένες παραστάσεις, αλλά στην συνέχεια θα καταλάβει ο ίδιος πως αυτό το πράγμα πρέπει να το σταματήσει -και θα το σταματήσει. Αφορά και ένα ολόκληρο σύστημα που δεν προστατεύει τον πολίτη του, τον εργαζόμενό του.

Ν.Δ.: Η εγγραφή στο μητρώο καλλιτεχνών είναι πολύ σημαντική και αυτό είναι που πρέπει να κάνουν όλοι οι καλλιτέχνες, προκειμένου να αποφευχθούν τα κρούσματα «μαύρης εργασίας». Δεν θα κρύψω ότι δεν μου έχει τύχει ανάλογη περίπτωση, αλλά το αντιμετώπισα αρνητικά και κατά συνέπεια δεν προχώρησα τη συνεργασία.

Σας δίνεται η δυνατότητα να κάνετε από μία ερώτηση ο καθένας στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Ποια θα ήταν αυτή και γιατί;

Ν.Δ.: Θα ρωτούσα αν το παιδί του ήθελε να γίνει ηθοποιός και να βιοποριστεί από αυτό το επάγγελμα, τι θα του απαντούσε και τι θα το συμβούλευε. 

Δ.Π.: Εγώ θα τον ρωτούσα αν έχει μυρίσει ποτέ τα φύλλα των δέντρων. Γιατί η απομάκρυνση από τη φύση και ο τρόπος που δεν τη σεβόμαστε, θεωρώ ευθύνεται κατά πολύ με το πως ζούμε σήμερα. Ή όταν κοιτάζει τους ανθρώπους στο κέντρο της Αθήνας τι βλέπει;

Πιστεύετε ότι ένας άνθρωπος για να λέγεται ηθοποιός πρέπει να έχει σπουδάσει σε μια σχολή;

Δ.Π.: Πιστεύω ότι το θέατρο είναι μια επιστήμη και όπως όλες οι επιστήμες έχει κανόνες που όσοι το ασκούν οφείλουν να γνωρίζουν. Η γνώση δεν ξέρω αν συμβαδίζει απαραίτητα με κάποια πιστοποίηση, αλλά σίγουρα είναι αναγκαίο το κοινό αλφάβητο, ο κοινός παρανομαστής.

Χ.Φ.: Έχω δει ανθρώπους αυτοδίδακτους των οποίων το πείσμα, τα αντανακλαστικά και οι αναφορές είναι να τα χαζεύεις και να τα ζηλεύεις. Πιστεύω όμως, πως ειδικά αυτοί οι άνθρωποι αν είχαν εκπαιδευτεί και μάθει μια μεθοδολογία θα ήταν ακόμα καλύτεροι. Σίγουρα μια σχολή, όχι οποιαδήποτε, αλλά μια που ξέρει τι καλλιεργεί και ξέρεις και εσύ ο ίδιος που ενδιαφέρεσαι γι’ αυτήν, μπορεί να σου προσφέρει πολύτιμα εργαλεία.

Ν.Δ.: Βέβαια. Πώς γίνεται ορισμένοι να σπουδάζουν σε σχολές με μεγάλο κόστος, να συνεχίζουν τις σπουδές τους με σεμινάρια μετά το πέρας της τετραετούς φοίτησης σε ανώτατη δραματική σχολή και να χάνουν τον επαγγελματικό τους προσανατολισμό, γιατί κάποιοι επιλέγουν να χρησιμοποιούν μονίμως πρόσωπα, τα οποία απλά και μόνο αυτοπροσδιορίζονται ως ηθοποιοί.

Τι θα λέγατε ότι είναι αυτό που σας ενθουσιάζει περισσότερο στην τέχνη του θεάτρου και τι είναι αυτό που σας απωθεί;

Δ.Π.: Οι διαφορετικές παράλληλες πραγματικότητες με ξελογιάζουν. Όλα τα εν δυνάμει που μπορούν να συμβούν. Από την άλλη, με απωθεί το πώς αντιμετωπίζεται η τέχνη στη χώρα μας, αλλά και το πώς επιβάλλονται οι ιδέες.

Χ.Φ.: Η τέχνη η ίδια... Ακούγεται αρκετά γενικό, αλλά αυτό που θέλω να πω είναι πως μου αρέσουν τα πάντα. Όλη η διαδικασία: από πού ξεκινάς και πού καταλήγεις, η καθημερινή σου τριβή με ένα κείμενο που κάθε μέρα θα προβάλει ένα νέο θέμα και εσύ θα πρέπει, είτε να το εντάξεις στη θεατρική πράξη, είτε να παραδεχτείς ότι δεν ταιριάζει με αυτό που θες να πεις κ.ο.κ. Θα μπορούσε όλη η συνέντευξη να μείνει σ' αυτήν τη ερώτηση και μόνο. Ωστόσο, αυτό που δεν μου αρέσει, δεν αφορά την τέχνη καθαυτή, αλλά τη συμπεριφορά των ανθρώπων μέσα σε αυτήν: διαπροσωπικές σχέσεις, αντισυναδελφικές ερμηνείες, σκηνοθετικές απόψεις και πολλά ανύπαρκτα ένσημα. Δεν είναι τυχαίο ότι από την προηγούμενη τραυματική εργασιακά άνοιξη επιτέλους υπήρξε μια κάποια συσπείρωση των εργαζομένων της τέχνης να διεκδικήσουμε τι (;), τα αυτονόητα.

Ν.Δ.: Το θέατρο είναι κάτι μαγικό. Αυτό που με γοητεύει είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορώ να ενσαρκώσω έναν χαρακτήρα που μου είναι εξ’ ολοκλήρου ξένος. Δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να με απωθήσει από το θέατρο.

Θεωρείτε ότι στη χώρα μας δίνονται ευκαιρίες στους νέους καλλιτέχνες να αναδείξουν το ταλέντο τους στο θέατρο και στην τηλεόραση ή θα λέγατε ότι υπάρχει μία μόνιμη τάση ανακύκλωσης προσώπων και χαρακτήρων;

Δ.Π.: Δίνονται πολύ λίγες ευκαιρίες στους νέους κι αυτό θα έπρεπε να μας απασχολήσει σοβαρά. Δίνουμε πολύ μικρή σημασία και χρόνο στη δοκιμή, στο λάθος. Μας τρομοκρατεί η αποτυχία, μας φοβίζει το διαφορετικό. Μας αγχώνει ό,τι άμεσα δεν μπορούμε να κατατάξουμε κι επιλέγουμε όλο και πιο συχνά το ίδιο φαγητό από το μενού. Το οποίο μπορεί να είναι πεντανόστιμο, αλλά ξεχνάμε ότι και σε αυτό κάποτε δώσαμε την ευκαιρία να μας αρέσει/ενδιαφέρει, επιλέγοντάς το.

Χ.Φ.: Μα φυσικά και όχι!

Ν.Δ.: Όπως σε κάθε κλάδο εργασίας, έτσι και στο θέατρο, υπάρχουν οι γνωριμίες και οι διασυνδέσεις, πράγμα που το κάνει δύσκολο για τους καινούργιους ηθοποιούς να αναδειχθούν. Σαφώς και δεν δίνονται πλέον ευκαιρίες.

Σε προσωπικό επίπεδο, πόσο σας έχει επηρεάσει η πανδημία;

Δ.Π.: Υποφέρω με τη μη αγκαλιά. Υποφέρω με τη μη μοιρασιά που ο ιός αυτός επιβάλλει. Αυτό μου κοστίζει περισσότερο από όλα. Αλλά φυσικά έχω επηρεαστεί και οικονομικά, επαγγελματικά, υπαρξιακά.

Χ.Φ.: Παρά πολύ. Στην αρχή γέμισα με πανικό και απελπισία, αν δεν είχα την στήριξη των γονιών μου δεν θα μπορούσα να καλύψω βασικά πράγματα και δεν είναι και το πιο ενθαρρυντικό αυτό για έναν εικοσιεπτάχρονο. Τώρα έχω βρει μια ροή και μια προοπτική για το μέλλον, πάντα βέβαια με τα αντανακλαστικά ανοιχτά γιατί δεν ξέρεις πού σε πάει η όλη κατάσταση. Καθημερινά, μικρομεσαίες επιχειρήσεις οδηγούνται στο κλείσιμο. Γνωρίζω αρκετό κόσμο που είναι έτοιμοι να χάσουν ή που έχουν χάσει την δουλειά τους. Το μόνο θετικό που κρατάω είναι πως ο κόσμος έχει αρχίσει να μιλάει, να εκφράζει τα παράπονα του, τους φόβους του. Υπάρχει, ξαφνικά, ένας διάλογος. Δεν μιλάω δε για τους μικρότερους! Αυτά τα παιδιά της νεότερης δεκαετίας από μένα είναι έτοιμα να καταρρίψουν κάθε πρότυπο που εκβιάζει και τιμωρεί κοινωνικά, και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό. Σκεφτόμουν τις προάλλες πως αν με κάποιο μαγικό τρόπο έβγαζαν αυτήν τη μαζική κουλτούρα από το ντύσιμό τους, τη μουσική, το τρόπο συμπεριφοράς θα ήταν έτοιμοι για αλλαγή των πραγμάτων. Ακόμα και με αυτό το σκέτο «δεν με νοιάζει» πάλι έτοιμοι θα ήταν.

Ν.Δ.: Αρχικά, αγχώνομαι για την υγεία των δικών μου ανθρώπων, όπως όλοι φαντάζομαι. Και γενικά έχω εκτιμήσει αυτό το αγαθό, που στην καθημερινότητα ίσως παραμελούμε.

Πόσο έχει αλλάξει η διασκέδαση των νέων αυτή την περίοδο; Εσείς πλέον πώς διασκεδάζετε;

Δ.Π.: Αχ! Για μένα η διασκέδαση σχετίζεται συνήθως με την εξωτερίκευση της ενέργειας και την αλληλεπίδραση, κάτι που τώρα σπανίζει όλο και περισσότερο με τα μέτρα που ολοένα μπαίνουν λόγω του ιού που εξαπλώνεται. Είμαι αρκετά επιλεκτική στις εξόδους μου πλέον και προσπαθώ να εστιάζω ολοένα σε ό,τι με ευχαριστεί κι όχι σε όσα με περιορίζουν.

Χ.Φ.: Εμένα προσωπικά δεν με έχει επηρεάσει πολύ, ίσως γιατί και ο τρόπος που διασκέδαζα με τους φίλους μου απαιτούσε μόνο την καλή παρέα και δεν εξαρτιόταν από μαγαζιά και ωράρια.

Ν.Δ.: Τα παιδιά της ηλικίας μας βρίσκουν εναλλακτικούς τρόπους να διασκεδάζουν, όπως οι περίπατοι και η ενασχόληση με τα σόσιαλ μίντια. Μια βόλτα με το σκύλο μου σε μία παραλία είναι ο καλύτερος τρόπος διασκέδασης για μένα τελευταία.

Πέρα από τη διασκέδαση, ο κορωνοϊός έχει επηρεάσει και την ερωτική ζωή των νέων. Εσείς πώς φλερτάρετε ή σας φλερτάρουν σήμερα;

Χ.Φ.: Μπα νομίζω ότι το ίντερνετ μας έχει επηρεάσει περισσότερο από την πανδημία. Θέλω να πω, δεν λειτούργησε κατασταλτικά απέναντι στο φλερτ για μένα ο κορωνοϊός. Σίγουρα η ψυχολογία σου βάλλεται συνεχώς από το άγχος των ευθυνών και των υποχρεώσεων που έχουν αυξηθεί, αλλά νομίζω πως όταν δεις τον απέναντι που θες να φλερτάρεις, θα το κάνεις! Εγώ τουλάχιστον έτσι συμπεριφέρομαι. Αν μη τι άλλο το φλερτ είναι απαραίτητο, σου σταμάτα λίγο το ρολόι της καθημερινότητας και ξεκινά εκείνο της στιγμής.

Ν.Δ.: Η ερωτική ζωή των νέων έχει αλλάξει ήδη πριν την πανδημία, πιστεύω, και καθοριστικό ρόλο σε αυτό παίζουν τα σόσιαλ μίντια. Το φλερτ είναι πλέον «ψηφιακό». Εγώ σαφώς προτιμώ την προσωπική επαφή.

Μετά το τέλος της πανδημίας, θεωρείτε ότι ο τρόπος επικοινωνίας και συναναστροφής των νέων θα έχει αλλάξει;

Δ.Π.: Ο κορωνοϊός, δυστυχώς, βοηθά την αποξένωση και εντείνει την ηλεκτρονική/εικονική επικοινωνία και συνδιαλλαγή, κι αυτό με τρομάζει. Η πλάνη που, μέσω της κακής χρήσης των σόσιαλ, συχνά μας πλασάρεται για όλες τις εκφάνσεις της ζωής με αγχώνει και ειλικρινά δεν ξέρω πού θα καταλήξει όλο αυτό

Χ.Φ.: Αυτό είναι κάτι που θέλω να το διαπιστώσω και εγώ. Σίγουρα τα νήπια έχουν μάθει ξαφνικά ότι δεν φιλάμε τη κυρία μας, τον φίλο μας, τη γιαγιά μας. Αυτό είναι που με τρομάζει περισσότερο.

Ν.Δ.: Θα έχει αλλάξει με την έννοια ότι ίσως θα προσέχουν περισσότερο, έχοντας πια ως γνώμονα την προσωπική και δημόσια υγεία. Ήδη προσέχουμε πολύ, δεν κάνουμε χειρονομίες, αποφεύγουμε τη σωματική επαφή, ειδικά με άτομα που παρουσιάζουν συμπτώματα. Οπότε θεωρώ ότι πολλές από τις νέες συνήθειες συναναστροφής θα εδραιωθούν.

Ποιο χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας σάς ενοχλεί και γιατί;

Δ.Π.: Η πάσης φύσεως ταμπέλες και όλα τα κοινωνικά φορέματα που θεωρούνται δεδομένα και κοινώς αποδεκτά. Η στενομυαλιά και ο ρατσισμός σε ό,τι μας είναι άγνωστο και ανοίκειο, σε ό,τι δεν μας συμπεριλαμβάνει με κάποιον τρόπο.

Χ.Φ.: Η ελαττωματική μνήμη της. Εξαιτίας αυτής δεν ξέρει ποια είναι και τι διεκδικεί.

Ν.Δ.: Στην Ελληνική κοινωνία με ενοχλεί η έλλειψη οργάνωσης. Επηρεάζει όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής.

Πώς σχολιάζετε την καταδικαστική απόφαση για τη Χρυσή Αυγή;

Δ.Π.: Χάρηκα πολύ εκείνη την ημέρα έξω από το Εφετείο. Καμία ανοχή σε εγκλήματα πια. Σκέφτηκα, ωστόσο, με το πέρασμα των ημερών, πως θα ήταν χρήσιμο η δικαιοσύνη μας να αναθεωρήσει ορισμένα πράγματα. Πού είναι και πού δεν είναι πράγματι δίκαιη. Πόσες ευκαιρίες δίνει και πόσες στερεί και σε ποιους. Γιατί ακολούθησαν γελοία σκηνικά.

Ν.Δ.: Πρόκειται για μια ιστορική απόφαση, με σπουδαίο αντίκτυπο, που ελπίζω να θυμόμαστε όλοι.

Τι θεωρείτε επαναστατικό σήμερα;

Δ.Π.: Τον έρωτα. Πάντα και για πάντα. Τον έρωτα για τον άνθρωπο και τη φύση/περιβάλλον που μας φιλοξενεί.

Χ.Φ.: Την ευγένεια! Είναι πολύ σπουδαίο να είσαι ευγενικός και ειλικρινά πολύ σπάνιο. Με γοητεύουν και με κάνουν να τους θέλω στη ζωή μου αυτοί οι άνθρωποι. Το να εκφράζεις το τι σε κάνει δυστυχισμένο είναι υγεία. Το να εκφράζεσαι με συγκεκριμένη συμπεριφορά επειδή είσαι δυστυχισμένος είναι κάτι άλλο.

Ν.Δ.: Επαναστατικό για μένα είναι να ερευνώ και να αμφιβάλω. Να εξελίσσομαι και να γεύομαι τη χαρά της ζωής, όπως ένα παιδί.

Ποιες είναι οι φιλοδοξίες και τα όνειρά σας για το μέλλον;

Δ.Π.: Ν' αγαπώ και να με αγαπούν. Να παίζω αέναα. Να αμείβομαι καλύτερα. Να μην πάψω να είμαι διαθέσιμη για πάσης φύσεως συναντήσεις. Να μην σιωπώ μπροστά στην αδικία.

Χ.Φ.: Έχω πάρα πολλές φιλοδοξίες, έχω βάλει ένα πλάνο για το άμεσο μέλλον που δεν θα το αποκαλύψω γιατί ακόμα το σχεδιάζω.

Ν.Δ.: Η συνεχής εξέλιξη είναι η μόνιμη φιλοδοξία μου. Θα ήθελα να ασχοληθώ στο εγγύς μέλλον με την σκηνοθεσία, αλλά και να βρεθώ επαγγελματικά στην Επίδαυρο.