Ιωάννα Πηλιχού: "Τα όνειρα είναι πολύ προσωπική υπόθεση"

Γιατί η Ιωάννα δεν είναι, μόνο, ένα όμορφο, δυναμικό και ταλαντούχο κορίτσι. Είναι μια γυναίκα που ζει την πιο ευτυχισμένη προσωπική στιγμή της, που δεν είναι άλλη από τον αρραβώνα της!

Το allyou τη συνάντησε και μίλησε μαζί της για όλα, για όλους, και κυρίως για ‘κείνη.

Είναι δυναμική, αλλά και πολύ τρυφερή. Αποφασισμένη να διεκδικεί τα «θέλω» της, αλλά βάζει στη... ζυγαριά της και κάποια "πρέπει". Θαρραλέα, σίγουρη για τον εαυτό της, αλλά και φιλική, προσιτή, ευγενική. Έχει έντονη προσωπικότητα και ένα είναι σίγουρο: πως  τίποτα δεν μπορεί να τη σταματήσει από το να προσπαθεί συνεχώς να κάνει τα όνειρα της πραγματικότητα.

Γεννημένη το Μάρτιο του 1981, μεγαλώνει στο Αλιβέρι της Ευβοίας και αποφασίζει να σπουδάσει στο τμήμα Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Γεννημένη ηθοποιός, που ακόμα κι αν η υποκριτική μπήκε κατά σύμπτωση μια μέρα στη ζωή της, το ζώδιό της (Ιχθύς) αποδεικνύει πως αυτό ήταν γραφτό! 

Την Ιωάννα την γνωρίσαμε και την αγαπήσαμε μέσα από την επιτυχημένη σειρά του MEGA «Ευτυχισμένοι Μαζί». Εκεί, μας έδωσε την εντύπωση πως πρόκειται για ένα μοντέρνο, ανέμελο και γεμάτο ενέργεια αγοροκόριτσο. Είναι, πράγματι, έτσι; Ή μήπως όχι;  Ποια είναι η αληθινή πλευρά της Ιωάννας Πηλιχού; 

Λέω να ξεκινήσουμε αυτή τη συνέντευξη με μια ευχή: «Να ζήσετε!». Βιώνεις μια από τις ωραιότερες και σημαντικότερες περιόδους της ζωής σου, αφού επισημοποίησες τη σχέση σου με τον αγαπημένο σου. Παρόλα αυτά, η προσωπική σου ευτυχία έδωσε τροφή για σχόλια και φήμες που αφορούν στο σύντροφο σου. Έχεις κάτι να απαντήσεις σε όλο αυτό το «θόρυβο»;   

Καταρχάς, σε ευχαριστώ πολύ για την ευχή! Τα σχόλια και οι φήμες δεν μπορούν να βρουν ανταπόκριση μέσα σου, όταν εσύ γνωρίζεις από πρώτο χέρι την αλήθεια, και ξέρεις ότι δεν έχει καμία σχέση με το πως την παρουσιάζουν οι τρίτοι. Σαφώς υπήρξε προσπάθεια να 'κανιβαλιστεί' αυτή η όμορφη για εμένα και τον σύντροφό μου περίοδος, αλλά τελικά στο τέλος της μέρας αυτό που έχει σημασία είναι να κρατάς σφιχτά το χέρι του ανθρώπου που έχεις επιλέξει, και να ξέρεις ότι είναι δίπλα σου. Και όλα τα άλλα.. .είναι για να τα ξεπερνάμε!

Η απόφαση σου να αρραβωνιαστείς πόσο εύκολη ήταν για σένα, δεδομένου, ότι αυτό το βήμα αργά ή γρήγορα μπορεί να σε οδηγήσει στα σκαλιά της εκκλησίας; Οι περισσότεροι άνθρωποι του καλλιτεχνικού χώρου θέτουν ως προτεραιότητα την καριέρα τους...

Δεν ξέρω τι ακριβώς θεωρείται εύκολο ή αντίστοιχα δύσκολο στο συγκεκριμένο τομέα, έχω την αίσθηση όμως ότι δεν έρχεται απαραίτητα σε αντιδιαστολή η καριέρα με την προσωπική ζωή! Φαντάζομαι ένας άνθρωπος, για να έχει την ισορροπία μέσα του, αποζητά την ισορροπία ανάμεσα και σε αυτούς τους δύο τομείς. Άλλωστε ο άνθρωπος που επιλέγεις να είναι δίπλα σου, είναι σίγουρα με τη γνώση του επαγγέλματός σου, και προφανώς σε στηρίζει γενικότερα σε όλους τους τομείς, όπως κι εσύ εκείνον!

Ως άνθρωπος με προσωπικότητα, ανεξαρτησία και άποψη, έχεις μια δικιά σου φιλοσοφία γύρω από τις διαπροσωπικές σχέσεις; Τι αναζητάς σε έναν άνθρωπο, τι είναι αυτό που θα σε κερδίσει; 

Βασικό συστατικό των ανθρωπίνων σχέσεων, είναι κατά τη γνώμη μου η ειλικρίνεια και η αυθεντικότητα. Οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν πρέπει να ξέρουν ακριβώς το λόγο για τον οποίο είναι στη ζωή μας, και αντίστοιχα κι εμείς στη δική τους. Οι σχέσεις οφείλουν να είναι καθαρές, και όχι μεσοβέζικες. Η αλήθεια πολλές φορές μπορεί να είναι σκληρή, να πονάει, αλλά παραμένει αλήθεια. Και με βάση αυτήν, κάνουμε τις επιλογές μας και τις υποστηρίζουμε. Υποσκάπτονται απόλυτα οι σχέσεις όταν λείπει η αλήθεια και η ειλικρίνεια. Επομένως είναι βασικό και αναλλοίωτο συστατικό των ανθρωπίνων σχέσεων, κατά την άποψή μου. 

Μιας και αναφέρθηκα στο επαγγελματικό κομμάτι, θέλω να γυρίσουμε στο παρελθόν και να μου μιλήσεις για την υποκριτική. Πώς μπήκε στη ζωή σου; Από σύμπτωση, από ένστικτο ή μετά από ώριμη σκέψη; 

Η υποκριτική στη ζωή μου μπήκε μάλλον από κάποια σύμπτωση, που πυροδότησε το ένστικτό μου. Οι συγκυρίες πολλές φορές φανερώνουν πράγματα για εμάς τους ίδιους, που δεν τα είχαμε κάνει συνειδητά πριν. Έτσι μια ωραία μέρα πέρασα κάτω από μία σχολή θεάτρου, που βρισκόταν στον πρώτο όροφο. Κοντοστάθηκα, κοίταξα την επιγραφή, και ένιωσα μία εσωτερική φωνή να λέει πως "Θέλω να γίνω ηθοποιός"... Κι έτσι ξεκίνησε αυτή η διαδρομή.

Ως φοιτήτρια, τι είναι αυτό που θυμάσαι πιο έντονα από τη ζωή σου στην συμπρωτεύουσα (Θεσσαλονίκη);  

Τα φοιτητικά χρόνια σε αυτήν την πανέμορφη πόλη, που τολμώ να αποκαλώ πλέον δεύτερη πατρίδα μου (ελπίζω να με συγχωρούν για το "θάρρος" οι φίλοι Θεσσαλονικείς), ήταν ομολογώ συγκλονιστικά, και από τα πιο καθοριστικά χρόνια της ζωής μου, που συνετέλεσαν σε αυτό που είμαι σήμερα σαν άνθρωπος. Θα μείνουν πάντα ανεξίτηλα στο μυαλό μου! Δεν ξέρω τι θα μπορούσα να πρωτοθυμηθώ, ήταν όμως χρόνια πολύ έντονα, με όμορφες παρέες, διασκέδαση, και σίγουρα σκληρή δουλειά, λόγω της σχολής. Ξεφεύγοντας από τον ρυθμό της ζωής, ανακαλύψτε την ενθουσιώδη εμπειρία του Casinoin, του κορυφαίου καζίνο στο διαδίκτυο .

Στο παρελθόν, έχεις δηλώσει, πως ένα πράγμα που δε θα ήθελες με τίποτα να αποχωριστείς, είναι οι φωτογραφίες σου. Στοιχεία που σε συνδέουν με τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις σου. Τι γίνεται όμως με αυτές, που ζωντανεύουν μνήμες δυσάρεστες; Τις κρατάς ή τις σκίζεις; Είσαι άνθρωπος που διαγράφει τα δύσκολα και τα δυσάρεστα;

Δεν διαγράφω τίποτα. Και τα ευχάριστα, και τα δυσάρεστα, είναι αυτά που μας οδήγησαν στο σήμερα. Σε αυτό που εξελιχθήκαμε. Το παρελθόν οδηγεί στο παρόν, και από εκεί στο μέλλον. Είναι τα βήματα που διανύεις και σε οδηγούν στις εκάστοτε αποφάσεις, ή στις αλλαγές που είναι καιρός να κάνεις στη ζωή σου. Κι αν άλλωστε δεν υπήρχαν δύσκολα και δυσάρεστα, τότε δεν θα ξέραμε να εκτιμήσουμε και όλα τα καλά που μας συμβαίνουν, ούτε θα γνωρίζαμε ποιοι είναι αυτοί τελικά οι άνθρωποι που μπορούν να μας συντροφεύουν και στα δύσκολα, και άρα μπορούν "δικαιωματικά" να λέγονται συνοδοιπόροι μας. Γνωρίζω πχ "de facto" ότι έχω πάντα την οικογένειά μου δίπλα μου στα δύσκολα, και ότι γνήσια συμμερίζονται τη χαρά μου. Οι υπόλοιποι όμως, είτε είναι φίλοι είτε ο άνθρωπός σου, καθιερώνονται στην πορεία, με την ύπαρξη και παρουσία τους στη ζωή σου, κι εσύ αντίστοιχα στη δική τους. 

Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι ασκώ ένα επάγγελμα, στο οποίο οι προσλαμβάνουσες χρειάζεται να είναι από διάφορες καταστάσεις και γεγονότα, ώστε να μπορείς να βρεις ερείσματα μέσα σου για τον εκάστοτε ρόλο. Άρα όλες οι εμπειρίες, θετικές και αρνητικές, είναι απολύτως αναγκαίες.

Η απιστία είναι μια κατάσταση που προκαλεί και αυτή δυσάρεστα συναισθήματα. Θα τη συγχωρούσες; 

Θα μου ήταν νομίζω εξαιρετικά δύσκολο, για να μην πω ακατόρθωτο, να συγχωρήσω μία απιστία. Κι αυτό γιατί στο μυαλό μου δεν θα έπαυε να τριγυρνάει η σκέψη ότι ο άνθρωπος που θα είχα δίπλα μου, θα είχε νιώσει την ανάγκη να βρεθεί με έναν άλλο άνθρωπο. Αυτόματα λοιπόν θα είχε πάψει να έχει αξία αυτό που είχαμε μεταξύ μας. Επομένως όχι, δεν πιστεύω ότι θα μπορούσα ποτέ να συγχωρήσω την απιστία.

Σε έχουμε δει στην τηλεόραση, αλλά και το θέατρο. Το ταλέντο σου, σου έχει επιτρέψει να υποδυθείς πολλούς και διαφορετικούς  ρόλους. Κάποιοι από αυτούς ίσως να ήταν και κόντρα στο χαρακτήρα σου. Ποιος ρόλος σε «βασάνισε» περισσότερο;  

Όλοι οι ρόλοι σε "βασανίζουν". Και αυτό είναι και το νόημα άλλωστε. Το "εύκολο" δεν θα είχε ενδιαφέρον. Δεν θα είχα προσωπικό κίνητρο δηλαδή θεωρώ για κάτι "εύκολο". Έχεις πάντα το εποικοδομητικό άγχος του να εφευρίσκεις πράγματα, να προσπαθείς για το καλύτερό σου, το διαφορετικό ίσως από το προηγούμενο, το απαιτητικό. Αυτή είναι και η χαρά του να καταπιάνεσαι με διαφορετικούς ρόλους. Νομίζω σταθμός όμως στη μέχρι τώρα πορεία μου, ήταν η παράσταση "Η μαμά μου ποτέ δεν πεθαίνει", στο θέατρο Vault. Μια παράσταση που άφησε απόλυτα το στίγμα της μέσα μου, σαν άνθρωπος.

Συνεργάστηκες με σπουδαίους ηθοποιούς, όπως η Μίρκα Παπακωνσταντίνου, η Άννα Παναγιωτοπούλου, ο Γιάννης Μπέζος. Τι έχεις πάρει, τι έχεις κρατήσει από τον καθένα τους; Μια συμβουλή; Μια ατάκα; Μια στιγμή; 

Όλοι οι ηθοποιοί που ανέφερες είναι εξαιρετικοί, και είναι τύχη και ευτυχία να δουλεύεις δίπλα τους. Συμβουλές μου έχουν δώσει πολλές, και τις κρατώ μέσα μου σαν φυλαχτό. Αυτό που θαύμασα και κρατώ επίσης από την επαγγελματική μου συνεύρεση με αυτούς τους ανθρώπους, είναι το πώς κάποιος μπορεί να μεγαλουργεί σε αυτό που έχει επιλέξει να κάνει στη ζωή του, και ταυτόχρονα πόσο δοτικός μπορεί να είναι με τους συνεργάτες του. Έχει μεγάλη σημασία ο πιο έμπειρος από εσένα συνάδελφος να θέλει να μοιραστεί μαζί σου την εμπειρία του, και να σε κάνει καλύτερο, εξελίσσοντάς σε!

Αυτή την εποχή σε βλέπουμε στις  «Μικρές ιστορίες φόνων», ένα κοινωνικό έργο, στο θέατρο Vault. Μίλησε μας για τη συμμετοχή σου σε αυτή τη δουλειά. Πώς προέκυψε; Πώς είναι η «παρέα» σας; Πώς σε αντιμετωπίζει το κοινό; 

Στο θέατρο Vault, όπως προανέφερα, έχω ξαναβρεθεί σε ακόμα μία παράσταση. Είχα ήδη συνεργαστεί δηλαδή με τον Δημήτρη Καρατζιά ως σκηνοθέτη μου, και έτσι προέκυψε και η τωρινή μου συνεργασία. Είναι ένας χώρος που σου δίνει την αίσθηση μιας επαγγελματικής "οικογένειας". Τα πράγματα είναι ανθρώπινα, απλά, αληθινά, γεμάτα προσωπική αγάπη και μόχθο, σε αυτό το θέατρο. Έχεις την δυνατότητα να επικοινωνήσεις πραγματικά με τον σκηνοθέτη σου, τους συναδέλφους σου, τους θεατές. Δίνεις και παίρνεις. Και κυρίως θαυμάζεις... τους συναδέλφους σου. Έχω την τύχη να δουλεύω με ανθρώπους που πραγματικά χαίρομαι να τους βλέπω στη σκηνή, να καταθέτουν την ψυχή τους. Και αυτό είναι απλά μαγικό... Και τους ευχαριστώ πολύ γι' αυτό! 

Αν σου ζητούσα να ξεχωρίσεις κάτι από το έργο, από την παράσταση, τι θα ήταν;  

Δεν θα ήθελα να ξεχωρίσω κάτι από μία παράσταση, γιατί τότε το αποτέλεσμα της παράστασης θα είχε αποτύχει να μου περάσει αυτό που είναι το απόλυτο συστατικό της επιτυχημένης δουλειάς: το σύνολο. Σημασία έχει να βγαίνεις από μία παράσταση και να μην μπορείς να ξεχωρίσεις τι σου άρεσε περισσότερο. Τότε η παράσταση πέτυχε. Αυτό που θα μπορούσα λοιπόν να σου πω ότι εντοπίζω, είναι ο ύμνος στην αγάπη που γίνεται σε αυτό το έργο. Και τελικά η αγάπη είναι πολύ σημαντική...

Στο βωμό της αγάπης οι άνθρωποι, ως ευάλωτα όντα, μπορούμε να θυσιάσουμε τα πάντα. Και να γίνουμε καταστροφικοί ή και αυτοκαταστροφικοί... Αισθάνεσαι δυνατή να αντιμετωπίσεις  ακραίες καταστάσεις; 

Πιστεύω στην γνήσια αγάπη, αυτήν που μπορεί να σε κάνει καλύτερο. Αυτήν που σου δίνει ψυχική ηρεμία και αίσθηση πληρότητας. Δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς εννοούμε με την έννοια "ακραίες καταστάσεις", αλλά σίγουρα δεν θα επιθυμούσα να έχω μία αγάπη που θα με φέρνει στα όριά μου. Δεν ξέρω και κατά πόσον μπορεί να λέγεται αγάπη προς τον άλλον δηλαδή κάτι τέτοιο.

Τι μπορεί να σε κάνει να τα παρατήσεις όλα και να φύγεις;

Δεν έχω σκεφτεί να φύγω για κάπου να πω την αλήθεια. Εύχομαι όλα να εξελίσσονται όμορφα, και να μπορώ να απολαμβάνω τη ζωή μου και τη δουλειά μου στον τόπο μου, με τους δικούς μου, και τον άνθρωπό μου...

Ποιο, πιστεύεις, πως είναι το μεγαλύτερο σου προτέρημα και ποιο το πιο μεγάλο σου ελάττωμα;  

Μάλλον η αλήθεια μου είναι και τα δύο...

Θα μας εμπιστευθείς το πιο μεγάλο σου όνειρο;

Χμμ... Τα όνειρα ομολογώ είναι πολύ προσωπική υπόθεση, και καλό είναι να τα μοιράζεσαι με τον άνθρωπο που έχεις σκοπό να τα υλοποιήσεις! 

"ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΦΟΝΩΝ", Πολυχώρος Vault 

Συγγραφέας: Παναγιώτης Μπρατάκος 

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζιάς

Πρωτότυπη Μουσική / τραγούδια παράστασης: Μάνος Αντωνιάδης

Στίχοι τραγουδιών: Παναγιώτης Μπρατάκος – Μάνος Αντωνιάδης

Σκηνικά: Τόνια Αβδελοπούλου

Κοστούμια: Ζωή Μολυβδά Φαμέλη

Φωτισμοί: Βαγγέλης Μούντριχας

Φωτογραφίες παράστασης: Τάσος Σκλαβούνος (Studio Μελενίκου 31)

Αφίσα παράστασης: Σίμος Παπαναστασόπουλος

Σαββατοκύριακο: Μυρτώ Γκόνη, Τζένη Διαγούπη, Πολ Ζαχαριάδης, Βάνα Παρθενιάδου, Γιάννης Ράμος, Τριανταφυλλιά Ταμπαλιάκη, Δώρα Χρυσικού, 

Δευτερότριτο: Νίκος Γκέλια, Τζένη Διαγούπη, Γιάννης Καραούλης, Δήμητρα Κολλά, Αλεξάνδρα Κόνιακ, Ιωάννα Πηλιχού, Ζώγια Σεβαστιανού, Γιώργος Σεϊταρίδης