Αγαπώ τον εαυτό μου και τους άλλους σημαίνει κάνω διακριτά τα όριά μου

Το έγραψε και ο Καντ ''Η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζουν να θίγονται τα όρια της ελευθερίας των άλλων''. Κάπως έτσι θα μπορούσαμε να ορίσουμε κι εμείς σήμερα την μαγική έννοια που πολλές φορές ακούσαμε από τους γύρω μας, μα ποτέ δεν εφαρμόσαμε. Και το όνομα αυτής ''βάζω τα όριά μου''. Και γιατί δεν μπήκαν από νωρίς (βέβαια ποτέ δεν είναι αργά, για να ακούσουμε και τον απλό λαό) οι γερές βάσεις; Γιατί τα όρια μαζί με την λέξη ''όχι'' συνδέθηκαν με τις έννοιες του εγωισμού, της έλλειψης ενσυναίσθησης και του παρτάκια. Ποτέ κανείς, όμως, δεν μίλησε για τον καθρέφτη των ορίων. Εκεί αντανακλάται η έννοια του αυτοσεβασμού...

Και πώς καταλαβαίνω ότι κάτι είναι βλαβερό για εμένα και πρέπει να το αφήσω στην άκρη ή έστω να το περιορίσω;

Εκεί έρχεται το φίλτρο που διαθέτουμε όλοι στη σκέψη μας αλλά η άλλη πλευρά (όταν έχουμε να κάνουμε με μαέστρους του χειρισμού) στο μεθάνε, στο θολώνουν με διάφορα συναισθηματικά τεχνάσματα. Να πούμε στο σημείο αυτό, προτού περάσουμε στα κριτήρια, πως τα όρια αφορούν κάθε τύπο σχέσης (οικογενειακής, επαγγελματικής, φιλικής, ερωτικής, ή άλλης). Επομένως και τα τεχνάσματα που χρησιμοποιούνται διαφέρουν. Ας βάλουμε, όμως, στο μικροσκόπιο τη δική σου στάση.

Άλλες φορές υπέκυψες επειδή ''είχες ανάγκη τα χρήματα'', άλλες φορές παραδόθηκες επειδή ''η έλξη χειριζόταν καλύτερα τη κατάσταση από ό,τι εσύ'',  άλλες ντράπηκες επειδή ''το αίμα νερό δε γίνεται'' κι άλλες φορές υποχώρησες επειδή ''ήταν άνθρωπος ζωής, ήταν σαν αδερφός σου''.  Μα κάθε φορά που θα πρέπει να βάλεις τα όριά σου, είναι αυτονόητο πως μιλάμε για κάποιον κοντινό σου άνθρωπο (με κάθε τρόπο). Σκοπός είναι να μάθεις να επικοινωνείς, άσχετα με το τί σε συνδέει με κάποιον, ότι ο αέρας σου είναι εξίσου σημαντικός με την αγάπη που τους έχεις αλλά και απαραίτητη προϋπόθεση για να συνεχίσουν να σε έχουν κι εκείνοι...

Η συνθήκη του εγκλεισμού που βιώνουμε θα λέγαμε ότι είναι το ιδανικό παράδειγμα για να μιλήσουμε για όρια και να αντλήσουμε στοιχεία για καταπιεστικές συμπεριφορές.

Από τις απαιτήσεις που έχουν όλοι από εσένα στο σπίτι (αν συγκατοικείς) μέχρι την τηλεργασία που το ωράριο σου φαίνεται να έχει βγάλει φτερά. Αυτό, όμως, που έχει σημασία να δεις είναι ότι ακόμη και οι καταστάσεις που φαινομενικά είναι μονόπλευρες δεν είναι παρά σαν ένα νόμισμα, που εσύ το γυρνάς. 

Με άλλα λόγια, τα όρια είναι ένα κατασκεύασμα που μόνο την απομάκρυνση και το χάσμα επικοινωνίας δεν δημιουργεί ανάμεσα σε συνεργάτες, συντρόφους, φίλους, γονείς. Το αντίθετο μάλιστα. Οι καλοί λογαριασμοί όπως μας έλεγαν παλιά, κάνουν τους καλούς φίλους. Οι ανασφάλειες που μοιράζεσαι (μόνη σου), οι κουβέντες που σε πίκραναν και δεν τις επικοινώνησες ποτέ, οι προσδοκίες που βάζεις στον πάγο αντί να τις εκφράσεις, σε κάνουν να υπομένεις καταστάσεις οι οποίες δεν σε προχωράνε.  Και για να περάσουμε στα κριτήρια που φανερώνουν ότι καταπίνεις συμπεριφορές που μόνο ενέργεια σου τρώνε, να σε ενημερώσουμε ότι ο συναισθηματικός χειρισμός και η προσπάθεια για έλεγχο σε μία σχέση δεν μαρτυρούν μία κατάσταση ιδιαίτερη και γοητευτική (όπως πολλές φορές θέλουμε να μεταφράζουμε) αλλά τοξική.

Όταν αναγνωρίσεις τις προτεραιότητες που οφείλεις να βάλεις πάνω από το κεφάλι σου (με βάση το feedback που λαμβάνεις από τους γύρω σου), τότε είναι που δεν θα αισθανθείς τη παραμικρή ενοχή για το τηλέφωνο που δε θα απαντήσεις, για το μήνυμα που θα μείνει αδιάβαστο, για το ''δεν μπορώ να το σηκώσω εγώ αυτό'' που θα ξεστομίσεις  και για το ''θα κανονίσουμε'' που δεν θα υποσχεθείς ξανά ποτέ και χωρίς ίχνος ντροπής...