Φέτος μη γράψεις στον Άι Βασίλη, γράψε σε αυτούς που σου λείπουν

Άλλοι ήταν συνηθισμένοι να μεταμορφώνουν το σπίτι τους σε πλατεία Συντάγματος ήδη από τα μέσα Νοέμβρη, άλλοι έκλειναν εισιτήρια και δωμάτια για παραμονή από όταν γύριζαν από το καλοκαιρινό κάμπινγκ και άλλοι τα απεχθάνονταν (και εξακολουθούν) πιο πολύ κι από αυτούς που σιχαίνονται τους κουραμπιέδες. Μα φυσικά αναφερόμαστε στα Χριστούγεννα. Τη γιορτή που άλλοι βρίσκουν αφορμή για να αναστενάζει η πιστωτική, άλλοι (πιο παραδοσιακοί τύποι) για να χτυπάνε ωράριο Βενέτη στο σπίτι τους  κι άλλοι πολύ λιγότερο ρομαντικοί για να σιχτιρίζουν περπατώντας ή οδηγώντας στο κέντρο παραμονές Χριστουγέννων...

Κι επειδή το 2020 δεν μας χαρίστηκε σε τίποτα, γιατί να μας τα χαλάσει τώρα; Ο πιο φωτεινός μήνας του χρόνου μπήκε σήμερα, τα περισσότερα σπίτια αν κάνουμε μία βόλτα στη πόλη μας, είναι πιο φωταγωγημένα και από το Fantasia Live και τον Βοτανικό μόνο που έξω, για πρώτη φορά στα χρονικά δεν κινείται ψυχή. Φέτος χωριζόμαστε ξανά σε δύο στρατόπεδα. Σε αυτούς που το μόνο που μας έκανε να μοιραστούμε αυτό το κλίμα συγκίνησης ήταν οι πιατέλες με τα μελομακάρονα και σε αυτούς που έφτασαν 45 και αφήνουν ακόμη γράμμα κάτω από το δέντρο/ καράβι.

Πάντως αν το καλοσκεφτούμε όσοι νιώθουμε την Πρωτοχρονιά και τα Χριστούγεννα τόσο συνηθισμένες μέρες, όσο οι Δευτέρες, δεν μπορούμε να μη παραδεχτούμε πως πάντα αυτή η γιορτή αποτελούσε αφορμή για μαζώξεις. Είτε για αυτές τις οικογενειακές που μέχρι πέρσι σε άγχωναν καθώς θα έπρεπε να απολογηθείς στην θεία σου  για 30η φορά που δεν έχεις παντρευτεί ακόμη, είτε για εκείνες τις πιο φιλικές που ξεκινούσαν με επιτραπέζια πριν τις 12 και κατέληγαν σε εξομολογήσεις μετά τις 4. Και πρέπει να παραδεχτούμε με ακόμη πιο βαριά καρδιά πως φέτος όλες αυτές οι συνήθειες που κοροϊδεύαμε, ίσως και να μας έλειψαν κατά βάθος, δεδομένου ότι κλείνουμε εννιά μήνες από όταν μπήκε στη ζωή μας η συστηματική καραντίνα και οι αποστάσεις που κατά κάποιον τρόπο έχουν λόγο στη ζωή μας. Για άλλους περισσότερο, για άλλους λιγότερο.

Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι πως φέτος αξίζει να παρευρεθούμε μετά το φαγητό στις κλήσεις μέσω skype με συγγενείς από το εξωτερικό που δεν πολύ συμπαθούμε, αξίζει να στείλουμε και να τηλεφωνήσουμε με αφορμή τις ευχές που μέχρι πέρσι θεωρούσαμε τόσο κλισέ και ίσως έχει σημασία ειδικά αυτές τις γιορτές να μη κρατήσουμε για τον εαυτό μας τον αυθορμητισμό μας. Από πότε θεωρείται ντροπιαστικό να συγκινηθείς μπροστά σ' εκείνους που θεωρείς αγαπημένους σου; Από πότε θεωρείται αδίκημα να επικοινωνήσεις με ανθρώπους που είχες ορκιστεί ότι δεν θα τους ξαναμιλήσεις; Τα χριστούγεννα μπορούν να εορταστούν καλύτερα χωρίς το Εγώ να παίρνει το πάνω χέρι...

Merry Christmas!