BLOGS
«Δεν μετανιώνω. Δεν θα είχα ζήσει τη ζωή μου όπως την έζησα αν ανησυχούσα για το τι θα πει ο κόσμος» Ingrid Bergman
Η μοναδική Ίνγκριντ Μπέργκμαν γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου 1915 και πέθανε στις 29 Αυγούστου 1982
Αριστοκρατική, γοητευτική, ταλαντούχα, υπέροχη – η λάμψη της φτάνει ως τις μέρες μας. Η Ίνγκριντ Μπέργκμαν (Ingrid Bergman) γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου 1915 και πέθανε στις 29 Αυγούστου 1982 – ήταν Σουηδή ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, με τρία Όσκαρ στο ενεργητικό της και δύο Έμμυ.
Γεννήθηκε στη Στοκχόλμη. Από νεαρή ηλικία σπούδασε στη Βασιλική Δραματική Σχολή της Στοκχόλμης και ως φοιτήτρια ακόμη, εμφανίσθηκε στο θέατρο κατακτώντας αμέσως τη συμπάθεια του κοινού. Λαμβάνοντας το 1938 το δίπλωμά της, άρχισε να εμφανίζεται στον κινηματογράφο όπου και διέπρεψε. Το 1945 έλαβε το βραβείο Όσκαρ για τη συμμετοχή της στην ταινία Εφιάλτης.
Είχε κερδίσει επίσης βραβείο Τόνυ για Καλύτερη Ερμηνεία Πρωταγωνιστικού Γυναικείου Ρόλου σε Θεατρικό Έργο, στην πρώτη απονομή των Τόνυ το 1947. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την έχει κατατάξει τέταρτη στη λίστα με τις 25 μεγαλύτερες σταρ όλων των εποχών. Μιλούσε αγγλικά και γαλλικά.
Η Ίνγκριντ Μπέργκμαν είχε αρχικά παντρευτεί τον Σουηδό γιατρό Πέτερ Λίνστοβ και σε δεύτερο γάμο τον Ιταλό σκηνοθέτη Ρομπέρτο Ροσσελίνι. Έκανε τρία παιδιά: Πία Λίντστρομ, Isotta Ingrid Rossellini και Ιζαμπέλα Ροσελίνι. Απεβίωσε στο Λονδίνο το 1982 από καρκίνο του μαστού.
Με αφορμή τη διπλή επέτειο γέννησης και θανάτου, θυμόμαστε μερικές από τις χαρακτηριστικές της φράσεις:
«Ένα φιλί είναι ένα υπέροχο κόλπο που σχεδιάστηκε από τη φύση για να σταματήσει την ομιλία όταν τα λόγια περιττεύουν».
«Να είσαι ο εαυτός σου. Ο κόσμος λατρεύει το πρωτότυπο».
«Ευτυχία είναι καλή υγεία και κακή μνήμη».
«Δεν μετανιώνω. Δεν θα είχα ζήσει τη ζωή μου όπως την έζησα αν ανησυχούσα για το τι θα πει ο κόσμος».
«Ήμουν ο πιο ντροπαλός άνθρωπος που υπήρξε ποτέ, αλλά είχα ένα λιοντάρι μέσα μου που δεν ησύχαζε!»
«Θυμάμαι μια μέρα που καθόμουν στην πισίνα και ξαφνικά τα δάκρυα κύλησαν στα μάγουλά μου. Γιατί ήμουν τόσο δυστυχισμένη; Είχα επιτυχία. Είχα ασφάλεια. Αλλά δεν ήταν αρκετό. Έσκαγα μέσα μου».
«Έχω μεγαλώσει μόνη μου. Έχω φροντίσει τον εαυτό μου. Δούλευα, κέρδισα χρήματα και ήμουν ανεξάρτητη στα 18 μου».
«Τα θύματα του καρκίνου που δεν αποδέχονται τη μοίρα τους, που δεν μαθαίνουν να ζουν με αυτήν, θα καταστρέψουν μόνο τον λίγο χρόνο που τους απομένει».
«Μπορώ να κάνω τα πάντα με ευκολία στη σκηνή, ενώ στην πραγματική ζωή νιώθω πολύ μεγάλη και αδέξια. Δεν επέλεξα λοιπόν την υποκριτική. Εκείνη με επέλεξε».
«Αν μου έπαιρνες την υποκριτική, θα σταματούσα να αναπνέω».
«Μέχρι τα 45 μπορώ να παίξω μια ερωτευμένη γυναίκα. Μετά τα 55 μπορώ να παίξω γιαγιάδες. Αλλά το ανάμεσα σε αυτά τα δέκα χρόνια, είναι δύσκολο για μια ηθοποιό».
«Ο χρόνος μικραίνει. Αλλά κάθε μέρα που προκαλώ αυτόν τον καρκίνο και επιβιώνω είναι μια νίκη για μένα».
«Έκανα τόσες πολλές ταινίες που ήταν πιο σημαντικές, αλλά η μόνη που θέλουν να μιλήσουν είναι αυτή με τον Μπόγκαρτ».
«Δεν είναι το αν κλαις πραγματικά. Είναι αν το κοινό πιστεύει ότι κλαις».
https://www.instagram.com/p/Ch1IJVto676/
«Ωστόσο, υπάρχουν πλεονεκτήματα στο να είσαι σταρ - μπορείς πάντα να έχεις ένα τραπέζι σε ένα γεμάτο εστιατόριο».
«Δεν νομίζω ότι κανένας έχει το δικαίωμα να εισβάλει στη ζωή σου, αλλά το παίρνει. Θα ήθελα ο κόσμος να ξεχωρίζει την ηθοποιό από τη γυναίκα».
