Ξέρεις τι θέλω αυτό το καλοκαίρι;

Έχω πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, πως αυτός ο τόπος είναι τόσο αλλιώτικα ωραίος, τόσο λαμπερός, τόσο τρελός, τόσο γεμάτος με ιστορία, τόσο απρόσμενα τρυφεροδυνατός που ούτε κρύβεται, ούτε μουτζουρώνεται, ούτε "χαλιέται", Έτσι είναι. Κι έτσι θα μείνει. Μόνο που… τσαντίζεται ! Όπως κι εγώ, όπως κι εσύ. Αγανακτεί, εξαλώνεται, βγαίνει απ’ τα…ρούχα του, ε και τότε , μια είναι η λέξη: «μακριά»

Μακριά από "σοβαρά" πρωτοσέλιδα εφημερίδων και τίτλους ψυχοπλακωτικούς, μακριά από σκοτεινά , πληκτικά Δελτία Ειδήσεων, μακριά από υποχρεωτικές ευτυχίες, μακριά από δήθεν βαθυστόχαστες  κουβέντες και αναλύσεις, μακριά από μαζώξεις αυθόρμητα καταναγκαστικές.. Κουράστηκα, έγκωσα με την "περιρρέουσα" ατμόσφαιρα, τα' παιξα με τις πολιτικές αναλύσεις, το δάγκωσα με την ανισορροπία, την αστάθεια, την αμφιβολία, το μπούρου -μπούρου, θύμωσα με τα άνοστα χαμόγελα... άρα; ως εδώ! Που θα πει: Θα βγει ο ήλιος και θα με βρει αποφασισμένη!

Αποφασισμένη να μιλάω κάθε μέρα , παντού, για το αληθινό παραμύθι του (ήρωά μου) Γιάννη (Αντετοκούμπο), αποφασισμένη να λέω φανερά όσα οι άλλοι σκέφτονται κρυφά, να ξορκίσω ο,τι δεν με ξαφνιάζει, δεν μου λέει ιστορίες  για έρωτες αναπάντεχους και παντοτινούς, δεν με διεκδικεί άρα δεν με κερδίζει , δεν μου δίνει χώρο ν’ απλωθώ.

Αποφασισμένη να δω, να διαβάσω, ν’ακούσω  κάτι "ανάλαφρο" (που λέει και η φίλη μου η Νότα), να καταβροχθίσω κάτι... πλούσιο σε θερμίδες, να δω "Κωνσταντίνου και Ελένης" (πόοοοσο πιάαα), άντε και τα"Καλύτερα μας χρόνια" στο DVD κι ας πλαντάξω στο κλάμα (τουλάχιστον θα πλαντάξω με αιτία!), να ακούσω Robbie Williams και Beatles και Indila, να ζητήσω να μου πουν ιστορίες με χρόνο αόρατο,  να χωθώ μέσα σε χώρους ονείρων, να χορέψω στην πλατεία μ' έναν άγνωστο, να θυμηθώ όλα τα "καλά" μου βράδια , να τραγουδήσω μαζί με τον Πορτοκάλογλου "θα περάσει κι αυτό", να κρατήσω την ψυχραιμία μου (θα μου χρειαστεί), να γεμίσω τον σάκο μου με περιττά για να ξαναγαπήσω τα απαραίτητα.

Θα βρω κι άλλα μέχρι να φύγει ο ήλιος. Και θα σου πω.