Ένας είναι ο χρόνος;

Με παραμύθια και βόλτες, και μουσικές και μυστικά. Με πρωινά μεγάλα, που τα βλέπεις, τα φαντάζεσαι, τα θυμάσαι. Με μεσημέρια απροειδοποίητα που τα επιθυμείς, τα αναζητάς, τα αγαπάς. Με νύχτες αμήχανες που τις κρύβεις, τις ονειρεύεσαι, τις ζεις.

Έμαθες να τον ζεις τον Χρόνο. Με ό,τι υπάρχει ανάμεσα σας. Όσες αλήθειες κι όσα ψέμματα. Όσα λέτε κι όσα κρύβετε. Εκείνος σε μεθάει, σε χορεύει, σε ζαλίζει. Κι εσύ, δεν κρύβεσαι, δεν τον διαψεύδεις. Μόνο ρωτάς: "έχει χρώμα ο χρόνος; όνειρα έχει; τι μου φέρνει; ξεχνάει ο χρόνος;".

Εξαρτημένη κι ευκολόπιστη και εξελιγμένη, εσύ. Αποφασισμένη κι επιθετική κι εκλεκτική. Εσύ, πάλι! Παθιασμένη κι αναστατωμένη κι ερωτική. Εσύ, πάλι..

Κι εκείνος; Ο Χρόνος; Περιμένει να τον βάλεις καινούργιο, νέο, στη ζωή σου ξανά.

Και να μη ρωτάς άλλο γι αυτόν. Ξέρεις με τι θα παίξει, άλλωστε. Μαζί σου. Όχι, δεν χρειάζεται να του ανοίξεις από τώρα τα χαρτιά σου. Του φτάνει που του ανοίγεις... την πόρτα. Προς το παρόν... Και ΟΚ, και όνειρα έχει και σχέδια. Και θυμάται και γράφει κι απλώνεται (παντού), και φαντασία έχει και πείσμα. Είναι, βλέπεις αυτός, ο Χρόνος, που μετράει. Όχι εσύ... Όσο για το αν είναι ένας... Είναι χρόνια πολλά. Και καλά, και καλύτερα και λιγότερο καλά. Μα είναι όλα καινούργια. Δες  τα σαν δώρα... Κι αποθέωσε τα! Αλλιώς θα πρέπει να το πάμε πάλι από την αρχή.... Γι' αυτό λοιπόν... ΚΑΛΗ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ!