EDITORIAL

Φωτεινοσυννεφιασμένο, ασπρόμαυρο, ευκολοδύσκολο, γλυκόπικρο..., γράμμα, πάντως!

Τις αλήθειες μας ολόκληρες τις λέμε τα βράδια. Το πρωί, λέμε μισές αλήθειες. Τις άλλες μισές τις ψάχνουμε. Στα βιβλία. Της κάθε καινούργιας μέρας.

Έχεις διαβάσει πολλές χριστουγεννιάτικες ιστορίες. Κάν' τες κομμάτια στο μυαλό σου και φτιάξε απ' την αρχή ένα καινούργιο, ολόδικό σου, γιορτινό παζλ.

Ό,τι μας ενώνει κι ό,τι μας χωρίζει, πρέπει απαραιτήτως και επειγόντως να το ψάξουμε. Να το βρούμε. Να το ξεκαθαρίσουμε. Και να πάμε παρακάτω, γιορτιάτικα!

Νύχτα της Παρασκευής, 13 του Νοέμβρη, στο Παρίσι. Άλλη μια νύχτα που γραφόταν, με αίμα και βία, η ιστορία του τέλους της αθωότητας.

Δεν σκοπεύω να σου πω κανένα (μα κανένα) παραμύθι. Εξ' άλλου ξέρω πως έχεις χρόνο μόνο για πραγματικές, αληθινές ιστορίες.

Παλιά, τις μέρες του Οκτώβρη, εμείς τα κορίτσια τις λέγαμε "Μέρες της Μόδας". Τώρα;

Τον "Βαφτιστικό" του Σακελλαρίδη, τον ξέρεις; Τον Νίκο Γούναρη τον έχεις ακούσει; Το Homeland το έβλεπες; Σου αρέσει το "μαρσάλα";

Τίποτα δεν μπαίνει στη σειρά, δεν καλουπώνεται, δεν μετριέται με μεγέθη;

Είναι φορές που ένα τραγούδι μπορεί να τ' αλλάξει όλα. Μα, όλα.