Γιάννης Χατζηγεωργίου: «Είμαι ένα παιδί που ερωτεύεται και τα δίνει όλα»!

Έγινε ευρέως γνωστός από τον ρόλο του ως Τζεμ, στην τηλεοπτική σειρά "Ταμάμ, κέρδισε απόλυτα το κοινό στο «Παρθένα ζωή» και καθιερώθηκε στη συνείδησή μας με τη νίκη του στο παιχνίδι «Face Sounds Familiar». Ο Γιάννης έχει δημιουργήσει τη μουσική μπάντα RadioAct, κατακτώντας την ελληνική μουσική σκηνή και πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε το πρώτο μέρος της τριλογίας «Ζιακ-Η εκλειψη».

Ο πολυπράγμων και πολυτάλαντος Γιάννης που έχει καταγωγή από τη Μικρά Ασία, μεγάλωσε σε ένα προσφυγικό σπίτι στη Νέα Φιλαδέλφεια και πέρασε τα παιδιά του χρόνια σε αλάνες με τους φίλους του και τις 3 αδελφές του.

Το βιβλίο του που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Anubis πραγματεύεται το αιώνιο δίλημμα ανάμεσα στο καθήκον και την επιθυμία, μέσα από τα μάτια μιας Φύλακα που επιλέγει να παραβεί τους κανόνες και να ζήσει τον απαγορευμένο έρωτα για έναν άνθρωπο. Μια διαφορετική θεωρία για την κοσμογονία σε μια μαγική ιστορία φαντασίας...

Ήταν πράγματι ένα όνειρο που είδες, η έμπνευση για να γράψεις αυτό το βιβλίο;

«Ήταν ένα όνειρο που είδα πριν από 7 χρόνια. Ήμουν κάπου που δεν καταλάβαινα ακριβώς. Είχε σκοτάδι όταν εμφανίστηκε μπροστά μου μία γυναικεία αιθέρια ύπαρξη, ό,τι πιο όμορφο έχω δει. Το δέρμα της ήταν κρινόλευκο, τα μαλλιά της σαν τη νύχτα και τα μάτια της σαν τη Σελήνη. Τη ρώτησα πώς τη λένε και μου απάντησε ‘’Ζιακ’’. Με φίλησε και εξαφανίστηκε. Εκείνη ήταν πάνω στο βράχο και έκλαιγε και αναπολούσε το παρελθόν. Και σιγά-σιγά άρχισα να δίνω σάρκα και οστά στον κόσμο της. Στην πορεία, πήρε διαφορετική τροπή από αυτήν που περίμενα το βιβλίο γιατί με αιφνιδίασαν οι ίδιοι οι χαρακτήρες -και αυτό είναι το ωραίο. Με αιφνιδίασαν αυτά που έλεγαν, σαν να μην τα έλεγα εγώ, αλλά εκείνοι. Ζωντάνεψαν, άρχισαν να δημιουργούν τη δική τους κατάσταση, έγιναν ανεξέλεγκτοι. Και είμαι πολύ χαρούμενος που έκλεισε έτσι δημιουργικά αυτό το βιβλίο θέτοντας πολλά θέματα, όχι μόνο λόγω τον αποφθεγμάτων, αλλά λόγω του ότι αυτό που θέλω στο τέλος να αφήσω ως μήνυμα είναι η αλληλεγγύη. Το να αγαπάμε και να μην το βάζουμε κάτω.

Φαίνεται μία απλή ιστορία και πολλοί θα τη θεωρήσουν κινηματογραφική γιατί είναι κινηματογραφικός ο τρόπος που κάνω τις περιγραφές, είναι σαν να τα έβλεπα αυτά που έγραφα, όμως έχει πάρα πολλά κρυφά μηνύματα βασίζεται σε μαθηματικούς όρους και έχει και μια ιδιαίτερη κυκλική δομή».

Τα μηνύματα θα τα καταλάβει ο αναγνώστης τελικά ή παραμένουν κρυφά;

«Αν είναι πολύ προσεκτικός θα τα καταλάβει. Μου αρέσει πολύ να αφήνω αυτό που λέμε και στα video games ‘’Easter egg’’, αυτό που οι ήρωες αφήνουν σε κάποιες σελίδες κάτι που μπορεί να φαίνεται ότι δεν έχει νόημα αλλά το βρίσκει κανείς λίγο αργότερα. Τα πάντα έχουν ένα νόημα στο βιβλίο, κάθε λέξη, κάθε όνομα».

Και ξέρω ότι υπάρχει και κάτι μεταφυσικό σχετικά με τη συγγραφή του…

«Το πιο μαγικό που συνέβη με το βιβλίο αυτό είναι ότι την ημέρα που το τελείωσα, τον περασμένο Αύγουστο, έγινε η μεγάλη έκλειψη ηλίου. Και χωρίς καμία υπερβολή έγινε την ώρα που το τελείωσα χωρίς να το γνωρίζω. Την ώρα που πάταγα την τελεία γινόταν η έκλειψη».

Το γνώριζες ότι έχεις συγγραφική ικανότητα;

«Είχα κάνει μία προσπάθεια στο παρελθόν, να γράψω ένα παραμύθι του παππού μου και τώρα το ολοκλήρωσα και αυτό. Είναι ένα παραμύθι από την Μικρά Ασία που ήταν το δώρο του παππού μου πριν φύγει από τη ζωή. Μου το διηγείτο και εγώ του έδωσα συγγραφική δομή. Τώρα ετοιμάζω το δεύτερο μέρος του βιβλίου ‘’Ζιακ’’. Θα είναι τριλογία και είναι η δική μου θεωρία για την κοσμογονία. Είναι μία θεωρία βέβαια φανταστική, δεν θέλω να δημιουργήσω ένα καινούργιο δόγμα. Το βιβλίο λέει ότι δεν υπάρχει Θεός αλλά θεά, περιγράφω τους φύλακες διαφορετικά από ότι τους περιγράφει η θρησκεία μας, αλλά όλα αυτά είναι συμβολικά. Δεν μιλάω για μία νέα θρησκεία, είναι μία διαφορετική ματιά για το πώς δημιουργήθηκε το σύμπαν και ο κόσμος μας».

Αν μη τι άλλο έχεις φαντασία. Διάβαζες από μικρός τέτοιου είδους βιβλία;

«Διάβαζα βιβλία όλων των ειδών, αλλά οι συγγραφείς που λάτρεψα ήταν ο Oscar Wilde, ο Σαίξπηρ κι ο Ντοστογιέφσκι. Η αλήθεια είναι ότι προσπαθούσα πολύ με το διάβασμα γιατί δεν μου είναι εύκολο λόγω της έντονης δυσλεξίας και διάσπαση προσοχής που έχω. Για να διαβάσω ένα βιβλίο θέλω τρεις φορές τον χρόνο ενός ‘’φυσιολογικού’’. Είναι πολύ κουραστικό να διαβάζω, αλλά παρόλα αυτά το έκανα».

Υπήρξες ένα ιδιαίτερο παιδί;

«Ναι, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν ιδιαίτερος. Γι’ αυτό και φαινόμουν απόμακρος και ήμουν απομονωμένος από τα υπόλοιπα παιδιά του σχολείου. Δεν είχα φίλους και δικούς μου ανθρώπους. Μου είχε δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα αυτό. Στο σπίτι μου μιλούσαμε λίγο διαφορετικά απ’ ότι στα άλλα σπίτια, λίγο πιο φιλοσοφικά. Ο πατέρας μου σπούδασε σκηνοθεσία, αλλά όλοι τον φωνάζουν Βούδα γιατί είναι πραγματικά σοφός και η μητέρα μου είναι ποιήτρια και ζωγράφος και έχει σπουδάσει γαλλική φιλολογία. Ερχόμουν σε επαφή με ανθρώπους λόγιους, έμπαιναν στο σπίτι μας καλλιτέχνες παγκοσμίου φήμης και καθηγητές Πανεπιστημίου. Όταν λοιπόν πήγαινα να μιλήσω σε κάποιο παιδί της ηλικίας μου, μιλούσα λίγο διαφορετικά, χρησιμοποιούσα ‘’δύσκολες’’ λέξεις και ο άλλος αισθανόταν λίγο περίεργα. Τα περισσότερα παιδιά απέφευγαν την παρέα μου».

Όλο αυτό που μου περιγράφεις σε συνάρτηση με το ότι είσαι πολύ όμορφο παιδί, θα πρέπει να σε έκανε πολύ ελκυστικό στα κορίτσια…

«Καθόλου. Στο γυμνάσιο δεν ήμουν ωραίος. Ήμουν γεματούλης, με σπυριά, μακριά μαλλιά και μπλούζες metal. Μετά το σχολείο άλλαξε η εμφάνιση μου».

Ήσουν καλός μαθητής;

«Επειδή βαριόμουν πολύ τα μαθήματα, ήμουν μαθητής του δεκαεπτά. Στις εκθέσεις οι καθηγητές μού γράψανε από κάτω: ‘’πολύ φαντασία, αλλά έλλειψη σύνταξης και ανορθογραφία’’ και εγώ αυτό το σιχαινόμουν. Κάθε φορά σκεφτόμουν τι να κάνω, αν έπρεπε να ξαναγράψω εκθέσεις. Κάποια φορά που πήγαμε εκδρομή στην Πελοπόννησο με το Σώμα Ελλήνων Οδηγών, μείναμε τη νύχτα σε ένα δωμάτιο χωρίς ρεύμα και μόνο με το φως από τους φακούς, ο καθένας άρχισε να λέει ιστορίες τρόμου. Επειδή εγώ φοβόμουν όταν ήμουν μικρός τις ταινίες τρόμου -τώρα πια δεν φοβάμαι- αλλά επειδή βαριόμουν και πάρα πολύ τα σενάριά τους, άρχισα να τους λέω τη δική μου ιστορία τρόμου, βάζοντας μέσα όλα αυτά που με τρόμαζαν περισσότερο. Αυτό φόβισε τόσο πολύ τα παιδιά που δεν κοιμήθηκαν όλο το βράδυ, αλλά εγώ κοιμήθηκα με το χαμόγελο της ικανοποίησης ότι είπα κάτι που ήτανε καλό. Μετά μου ζητούσαν να τους λέω τέτοιες ιστορίες και εγώ τις έφτιαχνα με το μυαλό μου και κάποιες από αυτές ξεκίνησα να τις γράφω».

Αυτήν την τεράστια φαντασία σου με ποιον άλλο τρόπο την εκφράζεις στη ζωή, πώς αλλιώς την εκμεταλλεύεσαι;

«Με το να προσπαθώ να βρω πάντα οι λύσεις με πατέντες σε οτιδήποτε: από ένα αναπάντεχο γεγονός στο οποίο πρέπει αμέσως να αντιμετωπίσω, μέχρι κάτι που χάλασε στο σπίτι και έπρεπε να το φτιάξω, λύνοντάς το όλο και φτιάχνοντάς το από την αρχή. φανταζόμουν πώς θα λειτουργεί και έτσι το κατάφερνα. Μου άρεσαν έτσι κι αλλιώς οι ιδιαίτερες κατασκευές, τα παζλ οι γρίφοι…Το σπίτι ήταν γεμάτο από αυτά».

Να φανταστώ λοιπόν πως ό,τι δεν είναι εύκολο, ό,τι δεν είναι γρίφος δεν σου αρέσει…

«Δυστυχώς, η δυσκολία με γοητεύει. Η πολλή δυσκολία είναι κάτι που πολλές φορές με φτάνει στα όριά μου. Γι’ αυτό και τώρα πια ‘’δουλεύω’’ με τον εαυτό μου για να είμαι πιο ήρεμος για να μην τον βάζω σε πολύ μεγάλες δυσκολίες. Παρ’ όλα αυτά, με γοητεύει το να λύνω ένα πρόβλημα».

Και καμιά φορά όταν δεν υπάρχει δυσκολία, τη δημιουργείς…

«Με ψυχοθεραπευτή μιλάω; Χα χα! Πολλές φορές δημιουργώ πρόβλημα χωρίς να υπάρχει. Αυτό είναι και λίγο κατάρα. Εύχομαι να μην το έκανα. Φτιάχνω τη δυσκολία για να κάνω κάτι πιο περίπλοκο από ότι είναι και αυτό δεν χρειάζεται. Και το κάνω σε όλους τους τομείς της ζωής μου».

Στο Your face sounds familiar ήσουν εξαιρετικός και κέρδισες και το βραβείο. Είχες πάντα το ταλέντο της μίμησης;

«Όχι, δεν ήξερα καν ότι το έχω. Όταν μου το πρότειναν να είμαι εκεί, είχα σαστίσει, δεν ήξερα τι να κάνω γιατί δεν το είχα ξανακάνει στη ζωή μου ποτέ. Και τελικά να που μπορούσα»!

Πολύπλευρο ταλέντο, πολλές επιτυχίες…

«Ας είναι καλά η μητέρα και ο πατέρας μου που με έκαναν έναν άνθρωπο που καταλαβαίνει τα όριά του και το διαχειρίζομαι όλο αυτό που μου συμβαίνει σωστά. Ξέρεις, έφτυσα πολύ αίμα για να είμαι σε αυτόν τον χώρο, προσπάθησα πολύ, δεν είμαι ένα παιδί πλουσίων ή ανθρώπων που έχουν άκρες. Δεν έκανα τίποτα με βύσμα, ό,τι έκανα το έκανα με πολύ κόπο, μεγάλες θυσίες, μεράκι και πείσμα».

Και πεισματάρης λοιπόν…

«Και πεισματάρης και ανυπόμονος και νευρικός. Και καμιά φορά ως και χαζά αισιόδοξος. Συγχωρώ εύκολα, αγαπάω πολύ, είμαι ζωόφιλος. Αυτά».

Η σύντροφός σου ζηλεύει που είσαι αγαπητός στα κορίτσια;

«Με τη Σοφία είμαστε πολύ καλά. Είναι ένα πολύ έξυπνο κορίτσι και ξέρει πότε να ζηλέψει και πότε όχι».

Εσύ τη ζηλεύεις;

«Καμία φορά πολύ»

Η ιστορία του βιβλίου σου είναι συγχρόνως και ερωτική. Τι ρόλο παίζει ο έρωτας στη ζωή σου; Είσαι ένα παιδί που ερωτεύεται εύκολα;

«Είμαι ένα παιδί που ερωτεύεται. Και τα δίνει όλα».

*Ο Γιάννης περιοδεύει τώρα για την παρουσίαση του βιβλίου του σε συνεργασία με τα Public. Τον χειμώνα, θα τον δούμε κάπου τηλεοπτικά, αλλά δεν είναι ακόμη τίποτα ανακοινώσιμο. Έχει γράψει ένα παιδικό θεατρικό, ένα παραμύθι που σκηνοθετεί κιόλας και ο στόχος του, δεν είναι μόνο να το ανεβάσει στη σκηνή, αλλά και να το προωθήσει ως εκπαιδευτικό πρόγραμμα, αφού θα αφορά το bullying στα σχολεία.