Μαρίνα Ασλάνογλου: “Δεν τον φοβάμαι τον έρωτα”

H Μαρίνα Ασλάνογλου μας εντυπώθηκε τηλεοπτικά από την “Βέρα στο δεξί”. Από τότε περνάει από τηλεοπτικές και θεατρικές πίστες με τελευταία, την βρετανική βραβευμένη με Bafta σειρά, «The Durrells». Φέτος πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ο Πατέρας», όμως το έργο που πραγματικά την παθιάζει, που αστράφτει όταν σου μιλάει,  είναι ο μικρός της Κωνσταντίνος.

- Οι σπουδές σας στην ψυχολογία σας έχουν βοηθήσει στις σχέσεις σας με τους ανθρώπους στο περιβάλλον σας, είτε το επαγγελματικό, είτε το προσωπικό;
Εγώ πήγα μέχρι το 4^ο έτος στην ψυχολογία, μετά πέρασα στο θέατρο Τέχνης και σταμάτησα  με το Πανεπιστήμιο. Με βοήθησε όμως πολύ να βρίσκω τις ισορροπίες μου να μην παίρνω τόσο πολύ μέσα μου τα πράγματα, να τα ψάχνω όσο αφορά τι με επηρεάζει και τι όχι.
Εμένα ουσιαστικά η ψυχοθεραπεία μου είναι το θέατρο. Κάποιος που με ρωτάει δεν μπορεί να καταλάβει ότι είσαι πίσω απ την σκηνή, είσαι η Μαρίνα και σε τρία βήματα- όσο χρειάζονται να βγεις στη σκηνή- είσαι αμέσως κάτι άλλο. Αυτή η μετάβαση δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Είναι η μόνη στιγμή στην καθημερινότητά μου, στην ζωή μου ολόκληρη, που δεν σκέφτομαι της Μαρίνας τίποτα. Δεν υπάρχει παράσταση, ή πρόβα που να είμαι πάνω στη σκηνή και να σκεφτώ κάτι που μ' έχει προβληματίσει, τίποτα.

- Ούτε το μωρό σας;
Τo παιδί μου δεν φεύγει ποτέ απ το μυαλό μου αλλά την ώρα της παράστασης- ειδικά μιας τέτοιας παράστασης- δεν γίνεται να ναι στο μυαλό μου. Στις πρόβες αυτό που κάνω, είναι ότι έχω συνέχεια στο μυαλό μου τον ρόλο μου. Απ την ώρα που θα ξυπνήσω μέχρι την ώρα που θα κοιμηθώ. Και να μην διαβάζω τα λόγια ή το κείμενο, τρέχουν στο μυαλό μου συνέχεια. Παρατηρώ πάρα πολύ τον κόσμο και γενικότερα λέω "ααα αυτό πως λες να γίνεται στο θέατρο"; Έχω δει ανθρώπους σε πάρα πολύ δύσκολες στιγμές να βγάζουν μια άηχη κραυγή και λέω αυτό στο θέατρο είναι πάρα πολύ δύσκολο να το κάνεις. Πως το κάνεις γενικά, μ απασχολεί μέχρι να τελειώσει η παράσταση. Εκεί χρειάζομαι ν αποφορτιστώ, δεν γίνεται διαφορετικά. Για μένα το πιο δύσκολο είναι το πριν την παράσταση, όλο το άγχος, το στρες γιατί εμείς οι ηθοποιοί είμαστε και λίγο περίεργοι. Έχουμε τις ανασφάλειες μας, έχουμε κάποια πράγματα που τα κάνουμε ψυχαναγκαστικά δηλαδή, εγώ θέλω πάντα 2 ώρες πριν να έρθω στο θέατρο, να περάσω τα λόγια μου, να κάνω ένα ζέσταμα, να πω κάποια πράγματα που λέω μέσα μου, που συνήθως λέω και μου δίνουν δύναμη και μετά να ηρεμήσω. Και πάντα στο 2^ο κουδούνι είμαι πίσω απ τη σκηνή. Δεν μπορώ με τίποτα την κουβεντούλα στο καμαρίνι, θέλω να συγκεντρωθώ να βρω το κέντρο μου, να βρω το φως που θα βγω.

-Σας έχει τύχει ποτέ να βγείτε στη σκηνή και να είστε εκτός κέντρου, χαμένη;
Ναι έχει τύχει και θέμα υγείας, όταν δεν είσαι απόλυτα ελεύθερος, δηλαδή όταν σου συμβαίνει κάτι, έχει τύχει να 'χω γαστρεντερίτιδα σοβαρή και να μαι χάλια και να μην μπορώ να κάνω αυτά που πρέπει να κάνω για να συγκεντρωθώ, και να 'χω στο μυαλό μου πως θα βγάλω την παράσταση. Φυσικά δεν παίζεις με τον τρόπο που παίζεις τις άλλες φορές αλλά το ότι μπαίνει μια σκέψη στο μυαλό σου και σου αφαιρεί όλη αυτήν την συγκέντρωση νομίζεις εσύ ότι κάτι δεν κάνεις καλά πάνω στη σκηνή.



- Mπορείτε μέσω της ψυχολογίας να έχετε μια βαθύτερη κατάδυση στους ρόλους σας;
Δεν μπορώ να πω ότι μ έχουν βοηθήσει οι σπουδές της ψυχολογίας. Ο κάθε ηθοποιός έχει τον δικό του τρόπο να ερμηνεύει και να βλέπει τα πράγματα μέσα σ αυτό. Kαι πάντα κάποια στοιχεία του χαρακτήρα μου τα βρίσκω μες τον ρόλο που κάθε φορά ερμηνεύω. Το πόσο βαθιά θα πάω είναι πόσο αντέχει η δική μου η ψυχή και φυσικά ο coach μου, που μ έχει αναλάβει. Πραγματικά ο Βασίλης Μπισμπίκης, ο σκηνοθέτης του έργου είναι μεγάλος coach. Aυτό που έχει κάνει εδώ, ο τρόπος που δουλεύουμε, μας έχει κάνει να ξεπεράσουμε τα όρια μας και μετά να τα μαζέψουμε. Μας είπε θέλω να δω να βγείτε από τους εαυτούς σας. «Τελείωσε ξεχάστε ότι κάνατε μέχρι τώρα, βουτήξτε μέσα». Αυτό εάν δεν αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο και φοβηθείς, δε γίνεται. Μ' έπιασε μια κρίση πανικού πάνω στη σκηνή, σε μια συγκεκριμένη πολύ δυνατή σκηνή του έργου. Ο Βασίλης τότε μ άφησε να βγω απ την φούσκα ασφαλείας μου  κι έπειτα με μάζεψε. Μου είπε "εγώ ήθελα να δω αυτό". Αυτό που συμβαίνει επάνω στη σκηνή είναι υπέροχο. Μπορεί να σε φοβίζει κάποιες φορές γιατί πας σε μονοπάτια που ούτε εσύ ο ίδιος δεν ξέρεις ότι τα έχεις και λες «εγώ το κανα αυτό τώρα;» είναι μοναδικό αυτό αλλά δεν μπορείς να το κάνεις μόνος σου, θες coach.
Με τον σκηνοθέτη Βασίλη τον Μπισμπίκη και με τον Τάσο τον Ιορδανίδη νιώθεις ευτυχία όταν δουλεύεις μαζί τους, όσο καλοί και να ναι οι παίκτες δεν μπορούν να αποδώσουν, σαν μια πολύ καλή ομάδα χωρίς προπονητή, και μεις έχουμε τον απόλυτο coach. Μας έχει στηρίξει πάρα πολύ, αλλά τον έχουμε εμπιστευτεί και πάρα πολύ και νομίζω είναι σημαντικό για τον τρόπο που δουλεύει ο Βασίλης.

-Στο έργο και μέσα από μια φαινομενικά ασήμαντη αφορμή, βλέπουμε ανάγλυφες τις διαφορές, τις ομοιότητες και το gap ανάμεσα στον Άντρα και την Γυναίκα. Στην σημερινή εποχή πόσο εύκολο είναι να βγούμε μέσα απ’ τα κουτιά;
Αυτό για να γίνει θα πρέπει να βοηθήσουν και οι δύο.

- Κάποιος όμως πρέπει να κάνει την αρχή…
Ναι κι όταν κάνει κάποιος την αρχή πρέπει κι ο άλλος, απέναντι να καταλάβει ότι αυτό γίνεται για καλό λόγο κι όχι για κακό. Το να παίρνει ένας από τους 2 μια πρωτοβουλία ,αν έχει μια άποψη πάνω σε κάτι -κι εγώ θα μιλήσω σε σχέση με τον άντρα μου-, εγώ καταλαβαίνω ότι αυτό που μου λέει είναι για το καλύτερο της σχέσης μας και της συμβίωσής μας. Εάν το πάρω αρνητικά κι έχω μια άμυνα σ αυτό που θα μου πει και νευριάσω πηγαίνοντας του κόντρα δεν θα μας βγάλει πουθενά. Απλά στη σημερινή κοινωνία κι έτσι όπως έχουμε πάει κι εμείς το έργο, που βασιζόμαστε, δείχνουμε την οικονομική κρίση που έχει έρθει στην Ελλάδα καθώς έχει επηρεάσει πάρα πολύ τα ζευγάρια, τον κόσμο γενικότερα και δεν είναι ξεκάθαρα τα πράγματα στο μυαλό των ανθρώπων. Πάντα επηρεάζει ειδικά έναν άντρα τον να μην είναι δυνατός οικονομικά, ή να μην έχει δουλειά ή να είναι σε οικονομικό αδιέξοδο, επηρεάζει πάρα πολύ τον ανδρισμό του το μυαλό του, την σεξουαλικότητά του, την σχέση του με τη γυναίκα του.
Ετσι ξεκινά και το έργο: Λόγω της οικονομικής κατάστασης, ξεκινά η όλη ιστορία. Είναι ο κύριος λόγος που τσακώνονται και η διαμάχη τους. Ουσιαστικά είναι η γυναίκα που αντί να είναι με το μέρος του άντρα της και να κάνει λίγο υπομονή και να πει όλα θα στρώσουνε -γιατί κι η γυναίκα συμβάλλει σ’ αυτό-.
Αν ο άντρας μου περνούσε μια δύσκολη φάση στην ζωή του οικονομικά, θα ήθελα να’μαι δίπλα του όχι απέναντι.



- Ναι, είσαι δίπλα του αλλά επειδή επηρεάζεται και η σεξουαλικότητα του άντρα όλο αυτό εισχωρεί και σ άλλα κομμάτια της σχέσης.
Βέβαια γιατί καταρχάς νιώθει ευνουχισμένος, νιώθει ότι δεν τον θαυμάζει η γυναίκα, πέφτει στα μάτια σου, κανονικά.

- Δυστυχώς η οικονομική κρίση έφερε πολλούς ανθρώπους σ όλα τα επαγγέλματα, στα όρια τους. Πολλές φορές δεν βρίσκεις να κάνεις αυτό που αγαπάς αλλά αναγκάζεσαι, γιατί πρέπει να πας παρακάτω.
Ναι το βλέπουμε γύρω μας έντονα αυτό. Αλλά δεν μπορείς να κλειστείς μες το σπίτι σου και να περιμένεις πότε κι αν, δεν γίνεται. Για μένα δεν είναι τίποτα ντροπή. Απλά εγώ στάθηκα τυχερή που μπορώ να κάνω αυτό που αγαπάω. Ήμουν τυχερή που είχα τους γονείς μου να με στηρίξουν και την δυνατότητα να κάνω κάποιες επιλογές. Αυτό δεν το βλέπω σαν δουλειά. Αισθάνομαι ευλογημένη που ποτέ δεν λέω «πάω στη δουλειά», είναι πολύ μεγάλο πράγμα να κάνεις κάτι που αγαπάς τόσο πολύ και μόνο ευγνωμοσύνη μπορώ να έχω γι αυτό.

- Στον Πατέρα του Στρίνμπεργκ, η σύγκρουση ανάμεσα στον Ίλαρχο και τη γυναίκα του Λάουρα, με αφορμή το μέλλον της κόρης τους Βέρθας, ξεπερνά τα όρια της απλής συζυγικής διαμάχης, ακόμα και της προαιώνιας και αρχετυπικής διαμάχης των δύο φύλων. Εξελίσσεται σε ένα σκληρό και ανελέητο αγώνα εξουσίας ανάμεσα σε δύο ισχυρότατους αντιπάλους, το αρχέγονο θηλυκό ένστικτο και τη κατασκευασμένη ανδρική λογική.
Εδώ στην λογική του σήμερα, στην παράσταση έχουμε την Μαρίνα (έτσι λέγομαι και στον ρόλο), η οποία δεν δουλεύει είναι στο σπίτι, δούλευε παλαιότερα αλλά έμεινε στο σπίτι για να βοηθήσει το παιδί και την μητέρα του άντρα της του Τάσου, ο οποίος έχει μαγαζιά. Σ’ αυτό υπάρχει μια διαμάχη και βγαίνουν απωθημένα – ότι εγώ τα παράτησα όλα για σένα- το γνωστό θέμα. Γενικότερα μέσα στο έργο υπάρχουν πολλά κομμάτια που μπορείς να ταυτιστείς με σκηνές και πράγματα που γίνονται μέσα στα διαμερίσματα της ελληνικής κοινωνίας.



- Η «οικογένεια στο μικροσκόπιο» είναι όντως ένα μοτίβο που επανέρχεται συνέχεια και μας απασχολεί... 
Κι απ’ την πλευρά της γυναίκας όταν αναγκάζεσαι ν αφήσεις την δουλειά σου, την καριέρα σου, την ζωή σου, ουσιαστικά, κλεισμένη σ ένα σπίτι, με μια πεθερά κι ένα παιδί που το μεγαλώνεις εσύ γιατί ο άντρας σου λείπει σε δουλειές και ξαφνικά έχει έρθει η οικονομική κρίση . Ε τότε συνειδητοποιείς ότι έχουν περάσει τα χρόνια και δεν έχεις ζήσει την ζωή που ήθελες να ζήσεις.
Από κει και κάτω ξεκινάνε τα απωθημένα, ο θυμός και η κακία απέναντι στον άλλο.
Οι επιλογές όμως που παίρνεις αφορούν εσένα, δεν μπορεί να θεωρείς υπεύθυνο κάποιον άλλο, όταν πρόκειται για την ίδια σου την ζωή.

- «Με λάφυρο την κυριαρχία πάνω στο παιδί τους»  συχνότατα τα παιδιά χρησιμοποιούνται σαν trophy, όταν η σχέση του ζευγαριού  αρχίζει να μπάζει νερά…
Η το κάνουμε μπαλάκι το παιδί. Στο έργο έχουμε εικόνα ενός παιδιού που το χουν τρελάνει. Μεγαλώνει σ’ ένα περιβάλλον με τρομερή ένταση και βάζει μουσική για να μην τους ακούει. Αυτό είναι πάρα πολύ άσχημο! Κι όταν τρελαίνεις ένα παιδί και δεν το ακούς, δηλαδή τσακώνονται οι δυό τους για το που θα πάει το παιδί να σπουδάσει και δεν κάθονται ν’ ακούσουν το ίδιο τους το παιδί, για το τι θέλει να κάνει.
Εδώ, όπως και στο κλασσικό έργο του Στρίνμπεργκ, υπάρχει η διαμάχη για το που θα πάει να σπουδάσει το παιδί. Ο μεν Ίλαρχος πατέρας του Στρίνμπεργκ, θέλει να σπουδάσει κάτι πιο πρακτικό να γίνει δασκάλα. Με μια εκπαίδευση θα μπορεί να συντηρεί τον εαυτό της και να μην παντρευτεί, θα βγάζει λεφτά απ’ την δουλειά της. Η μητέρα θέλει το παιδί να μείνει εδώ, να μη φύγει από κοντά της και να σπουδάσει ζωγραφική. Κάτι που τότε, εκείνη την εποχή δεν μπορούσε να σου αποδώσει τίποτα, ούτε οικονομική εξασφάλιση ούτε κάτι άλλο.
Εδώ πέρα η κόρη έχει ταλέντο στην μουσική. Κι εγώ (η μαμά δηλ. στο έργο) πιστεύω ότι πρέπει το παιδί να μείνει εδώ, γιατί πατέρας θέλει η κόρη του να σπουδάσει οικονομικά στο Λονδίνο.
Κι εκεί ξεκινά πάλι η διαμάχη. «Αφού το παιδί έχει ταλέντο, δεν πρόκειται να σ αφήσω να κάνεις ότι έκανες και με μένα. Θ ακολουθήσει το ταλέντο του και θα μείνει εδώ» κι έτσι αρχίζει ο χαμός στο τι θα γίνει με το παιδί, γιατί έρχονται στην επιφάνεια και τα απωθημένα της μητέρας. «Το παιδί είναι η συνέχειά μου εγώ την έχω μεγαλώσει και δεν θέλω να φύγει».
Δεν γεννιέσαι μπαμπάς και μαμά. Γίνεσαι μ έναν τρόπο. Αλλά πρέπει να σαι συνειδητοποιημένος.  Γιατί πλάθεις μια προσωπικότητα έναν χαρακτήρα που αύριο θα βγει στην κοινωνία. Τι θα του δώσεις, πως θα βγει εκεί έξω. Είναι ζούγκλα εκεί έξω, πρέπει να μάθει να επιβιώνει και καλά και κακά.

- Εσείς δηλαδή «γίνατε» μητέρα;
Εγώ δεν έλεγα ποτέ ότι θέλω να γίνω μαμά. Οι γύρω μου μου λέγαν «θα είσαι πολύ καλή μαμά» κι έλεγα o.k, θα μια πολύ καλή μαμά. Βρήκα τον απόλυτο σύντροφο που μου το έβγαλε τελικά αυτό, και πραγματικά είναι ο καλύτερος πατέρας του κόσμουυυυ. Το πώς θέλει να είμαστε αγαπημένοι όλοι μαζί, το πώς ασχολείται με το παιδί του, να καθόμαστε όλοι μαζί να παίζουμε, ακόμα και στις κούνιες να πάμε, ζούμε την στιγμή. Αυτή η ηλικία δεν ξαναγυρνάει και θέλουμε να το ζήσουμε. Αλλαξε μια λεξούλα –έλεγε την μπάλα μπέη-  και ξαφνικά τις τρεις τελευταίες μέρες την λέει μπάλα και είπαμε πάει το μπέη, το χουμε γράψει στο κινητό όταν το έλεγε, να το χουμε να το θυμόμαστε;
Είναι πολύ ωραίο να βλέπεις το παιδί σου να μεγαλώνει και να παίρνει κι απ τους δύο γονείς ωραία πράγματα. Εγώ λέω ότι είναι ένα καλό παιδί, το παιδί μου κι εύκολο παιδάκι. Μπορεί να ναι λίγο ζωηρούλης αλλά είναι ένα καλόψυχο παιδί.
Ημουν και στην εγκυμοσύνη πάρα πολύ ήρεμη, δεν άφηνα τίποτα να μ’ επηρεάσει. Και ενώ πέρασα δύσκολα, έλεγα –τίποτα δεν θ αφήσω να μ επηρεάσει- . Kι αν είσαι τυχερή κι έχεις έναν υποστηρικτικό σε όλα σύζυγο δίπλα σου όπως εγώ, είναι πολύ σημαντικό. Που ήταν μια πολύ έντονη προσωπικότητα ο άντρας μου, βρήκαμε τις δικές μας ισορροπίες, αλλά ξεπερνώντας τα όριά μας για να δούμε που είμαστε, να βρούμε το balance μας.

- Πως είναι που φεύγετε από το σπίτι σας, όπου έχετε μια τέλεια σχέση και βρίσκεστε επάνω στη σκηνή να παίζετε μια σύζυγο με τρομερά θέματα στον γάμο της;
Αυτό είναι πολύ σημαντικό και τρομερά δημιουργικό. Γιατί εγώ σαν Μαρίνα σ ‘ένα τέτοιο περιβάλλον δεν θα μπορούσα να επιβιώσω. Αλλά επειδή συμβαίνει και συμβαίνει γύρω μας πολύ, δείχνεις την πραγματικότητα.

- Μιλάτε για μια οικογένεια σε αποδόμηση, και γύρω μας το βλέπουμε να κυριαρχεί έντονα. Θεωρείτε ότι ο θεσμός της οικογένειας βρίσκεται σε αποδόμηση;
Εμείς αυτό που θέλουμε να δείξουμε μέσα απ το έργο είναι μέσα από μια κλειδαρότρυπα την καθημερινότητα μιας οικογένειας, γιατί μόλις κλείσουν οι πόρτες αλλάζουν τα πάντα, που φαινομενικά στην βιτρίνα είναι όλα ωραία. Και μέσα ο ένας τρώει τις σάρκες του άλλου.
Όταν το ζευγάρι έχει μια λογομαχία, ο εσωτερικός μονόλογος που υπάρχει –γιατί άλλο σκέφτομαι κι άλλο λέω- φιλτράρω αυτό που θα πω γιατί ξέρω ότι δεν με παίρνει…Στο έργο δεν υπάρχει φίλτρο- ότι σκέφτεται ο άντρας και η γυναίκα το λένε και το κάνουν.

- Δεν χωρίζουν όμως, σα να νιώθουν καλά όταν μπαίνουν απέναντι
Έχουν μάθει να ζουν έτσι και αυτό το ζευγάρι τρώει επί σκηνής τις σάρκες του, να σκοτώνεται, να μιλάει ο ένας για τον άλλο εξευτελιστικά και ντροπιαστικά κι έπειτα να είναι καλά..

- Αυτό είναι το «καλά» το δικό τους.
Ναι αυτό τους συντηρεί, νομίζω ότι κάθε οικογένεια είναι ένας διαφορετικός πυρήνας, το πώς τον χτίζεις και πόσο δυνατός είναι εξαρτάται από σένα. Εγώ σαν Μαρίνα δεν τα ξέρω αυτά, δεν τα’ χω ζήσει αλλά το βλέπω συχνά γύρω μου. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν μπορώ τις εντάσεις, να τσακώνομαι. Προσπαθώ μέσα απ τον διάλογο και την ηρεμία, γιατί εν βρασμώ κι όταν ο άλλος έχει θυμό,  προτιμώ να μην μιλήσω. Ν απομακρυνθώ για λίγο να κάνω κάτι άλλο, μέχρι να περάσει η ένταση και μετά να κουβεντιάσουμε κι έτσι με τον διάλογο έχω δει πως λύνονται τα πράγματα.

-Το μοτίβο επανέρχεται λοιπόν μέσα από  την παράσταση ως «διάλογος» μεταξύ καλλιτεχνών και κοινού; Μπορούμε να πούμε ότι εκπαιδεύει τους θεατές; Ότι θα φύγουν με μια πληροφορία για την ζωή τους, μια γνώση παραπάνω;
Για μένα το έργο είναι ντοκιμαντέρ κανονικά. Όταν δεις αυτήν την παράσταση θα καταλάβεις, είναι σαν μια ταινία ρεαλισμού που καλπάζει.

- Μπορεί φεύγοντας απ’ την παράσταση, να σκεφτεί ν αλλάξει κάτι στην ζωή του κάποιος;
Φυσικά, μπορεί και κάποιοι να δουν στον καθρέφτη τον εαυτό τους.

- Είναι πολύ ωραίο αυτό να φεύγεις από μια παράσταση αλλαγμένος..
Είναι και για μας τους ηθοποιούς πολύ όμορφο, να παίζουμε κάτι να δείχνουμε κάτι που αφορά κι εξελίσσει τους θεατές…

- Ολόκληρη η ανθρωπότητα πηγάζει από το θήλυ αφού « άντρες έχουν μια μητέρα, ενώ κανένας άντρας ποτέ δεν έχει γεννήσει" μας λέει ο Στρίνμπεργκ. Αν το θηλυκό μέρος του γάμου εξ ορισμού έχει τα ηνία, μήπως έχει και η μάνα τα δίκια της;
Η μητέρα είναι κι ο ομφάλιος λώρος εξάλλου. Απ’ την άλλη όλοι μες το σπίτι έχουν τα δίκια τους. Για μένα είναι 50- 50 άντε 60-40, δεν φταίει ποτέ μόνο ένας εκτός κι αν είναι το τέρας της φύσης.

-“Ο έρωτας ανάμεσα στον άντρα και στη γυναίκα , είναι άγριος αγώνας, εξοντωτικός πόλεμος” λέει ο Στρίνγμπερκ. Κι όλοι μας νομίζω έχουμε περάσει άλλοι ξυστά κι άλλη σε μετωπική, απ αυτή τη συνθήκη. Τελικά τι είναι ο έρωτας για εσάς; Είστε ερωτευμένη;
Nαι πολύ. Εμένα με συντηρεί ο έρωτας, ο πραγματικός έρωτας, που έρχεται μετά με μια βαθιά ουσιαστική αγάπη. Είμαι ρομαντική τον βλέπω θετικά τον έρωτα, δεν είμαι η γυναίκα που τον φοβάται τον έρωτα. Ίσα ίσα που τον περίμενα τον έρωτα σαν κάτι όμορφο που θα ‘ρθει στην ζωή μου. Δεν φοβόμουν να πληγωθώ. Δεν  μ ένοιαζε το μετά. Ήθελα πάνω από όλα να το ζήσω. Αυτό ήταν κυρίαρχο μέσα μου. Ο έρωτας όμως έχει πολλές μορφές. Υπάρχουν έρωτες ανεκπλήρωτοι, υπάρχουν έρωτες σαρκοβόροι, οι παθιασμένοι έρωτες που δεν έχουν ιδιαίτερα καλή κατάληξη. Υπάρχουν κι έρωτες που νομίζεις ότι είναι, αλλά δεν είναι.
Λίγο πολύ κάποιοι έχουν περάσει από τέτοιες καταστάσεις «πολέμου» σε τέτοιες σχέσεις στην ζωή τους.

- Κι όχι μόνο ξυστά….
Ναι κι επί της ουσία στις ζωές τους. Η κακοποίηση εξάλλου δεν είναι μόνο σωματική είναι και η λεκτική κακοποίηση και είναι κάτω απ το χαλί τα θέματα…

- Είναι πολύ όμορφο αυτό το «δεν φοβάμαι να ζήσω» που λέτε!

Έχω μια ζωή να ζήσω. Εάν είχα δύο και τρεις ζωές θα επέλεγα τι θα έκανα και τι δεν θα έκανα. Τώρα έχω μία ζωή. Αυτό έρχεται μέσα από προσωπικό ψάξιμο. Προτιμώ να κάνω κάποια πράγματα στην ζωή μου παρά να φτάσω σε μια ηλικία και να πω «γιατί δεν το έκανα». Να μετανιώνω γιατί το έκανα και ν αναλαμβάνω την ευθύνη όχι να λέω «αυτό δεν θα το κάνω γιατί φοβάμαι». Εχω πάρει πολύ μεγάλα ρίσκα στην ζωή μου, άλλες φορές μου χουν βγει σε καλό άλλες σε κακό.

- Να τo βάλουμε σε εισαγωγικά το κακό;

Βέβαια γιατί κάτι που δεν μου βγήκε όπως το θελα, στην πορεία προέκυψε ότι μάλλον σε καλό μου βγήκε.
Εξάλλου το καλό με το κακό απέχουν ένα γράμμα.
 


- Θα δούμε μες το έργο την πορεία δύο ερωτευμένων ανθρώπων από τον έρωτα και την συντροφικότητα ξαφνικά στο άλλο άκρο γίνονται μισητοί εχθροί, αλλά και αντίπαλοι;
Άρα δεν ψάχνουν την αγάπη αλλά την σημαντικότητα  μέσα απ την εξουσία, ποιος είναι ο πιο σημαντικός.
Μα και στον Στρίνμπεργκ η μάνα θέλει να υπερισχύσει, να είναι κυρίαρχη, όπως κι ο πατέρας, αλλά δεν τον αφήνει επουδενί η  γυναίκα.
Σε μια απ τις πιο δυνατές σκηνές του έργου λέει ο ένας στον άλλον «εσύ είχες τα ηνία» - «όχι εσύ ήσουν ο αρχηγός – «όχι εσύ ήσουν ο αρχηγός» και ξεκινάει ένα λεκτικό κι άγριο παιχνίδι με τίτλο «ποιος είναι ο αρχηγός».
Το θέμα είναι που έχεις τοποθετήσει εσύ τον εαυτό σου και τι είσαι.
Εδώ έχουμε 2 ανθρώπους που κάποτε ερωτεύτηκαν ξεκινήσαν με τις καλύτερες προϋποθέσεις, ζήσαν μια ωραία ζωή, κάναν ένα παιδί και οι εξωτερικοί παράγοντες στους φέραν στην τωρινή φάση της κατάντιας τους. Υπάρχει αγάπη σ αυτούς αλλά έχουν αφήσει να υπερισχύσει το εγώ. Είναι κι εσύ ποια συναισθήματα σου αρέσει να θρέφεις μέσα σου, αν ταΐζεις το μίσος  και το καλλιεργείς μέσα σου και δεν προσπαθείς μ έναν τρόπο να το κατευνάσεις, θα υπερισχύσει της αγάπης.

- Ο Στρίνμπεργκ το είχε γράψει γιατί ήταν σε διαμάχη με τη γυναίκα του τότε, η δική σας εκδοχή πως δομήθηκε;
Το έργο βγήκε από αυτοσχεδιασμούς από πράγματα εσωτερικά μας πολύ και κατά τον Στρίνμπεργκ σε αναλύσεις που έγιναν, είναι ακραία η συμπεριφορά και των δύο στο έργο. Εμείς φέροντας το στην Αθήνα του 2019 βγάζουμε προς τα έξω, τελείως τον ωμό ρεαλισμό, όπως είναι τα πράγματα.

- “Zήσαμε τη ζωή μας χωρίς να την καταλάβουμε, τη ζήσαμε σα μικρά παιδιά γεμάτα φαντασίες και όνειρα, γεμάτα ιδανικά και ψευδαισθήσεις. Ώσπου επιτέλους ξυπνήσαμε με το κεφάλι κάτω και τα πόδια ψηλά – κι αυτός που μας ξύπνησε ήταν κι αυτός υπνοβάτης…» Στρίνμπεργκ
Στον Πατέρα του Στρίνμπεργκ του 1837, ο λόγος ήταν πιο ωραιοποιημένος όπως και οι καταστάσεις. Παρ’ όλα αυτά, η σύζυγος Λάουρα εκεί ήταν μια γυναίκα αράχνη για τότε, όλο αυτό που έκανε, οι δολοπλοκίες της για να βγάλει τον άντρα της τρελό και να μείνει το παιδί μαζί της. Έτσι όπως το χουμε διασκευάσει, στο έργο το δικό μας γίνεται μ έναν άλλο τρόπο μεταφράζοντας το στην ελληνική  κοινωνία του 2019.

- H σύγκρουση των δύο φύλων θεωρείται σαν η αρχέγονη γενεσιουργός και καταστροφική αιτία της ανθρώπινης συμβίωσης. Σήμερα πως βλέπετε τα πράγματα; Μπορεί η οικογένεια να σταθεί έτσι όπως είναι δομημένη η κοινωνία πλέον;
Χαίρομαι που είμαι παιδί της αλάνας, του δρόμου, της αμπάριζας μ έκανε να αντιλαμβάνομαι με διαφορετικό τρόπο το "μαζί" .
-Μεγαλώσατε στην Κηφισιά;
Ξεκινώντας απ τον Χολαργό και έπειτα 10 χρονών στην Κηφισιά έχω παίξει πάρα πολύ  στους δρόμους και στις αλάνες, στη φύση κρυφτό, κυνηγητό αμπάριζα, κατασκευάζαμε τότε τα παιχνίδια μας παίζαμε…
Είχαμε το ραδιόφωνο και πατούσαμε rec για να γράψουμε το τραγούδι που θέλαμε. Τώρα είναι όλα κάπως και βλέπεις ακόμα και τον γιο μου που είναι πολύ μικρός 18 μηνών, προσπαθώ να του κρύψω το κινητό.
Ευτυχώς ο μπαμπάς μας, αγαπάει πάρα πολύ την φύση και βρισκόμαστε πολύ έξω, με άλογα, με ζώα, με χώματα, με κουκουνάρια.. Από τώρα ο μικρός, ανεβαίνει σε άλογο με εκπαιδευτή, προχθές τελείωσα την πρόβα νωρίτερα έφυγα από του Ψυρρή, πήγα Κηφισιά πήρα το παιδί και πήγαμε στο Αττικό πάρκο για να δούμε τα ζωάκια, τα λιοντάρια, που έχει μάθει και τα λέει και κάνει τους ήχους. Δεν θέλω να ναι μόνο μ ένα τάμπλετ κι ένα κινητό, που θα είναι δεν μπορείς να τα αποφύγεις, είναι η γενιά του αυτή. Αλλά θέλω να του δείξω ότι υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος κι ας έχει μόνος του την επιλογή: Θέλεις αυτό ή να πάμε στα ζωάκια;

- Έχει άμεση σχέση με το χτίσιμο της προσωπικότητας αυτό,  όλη αυτή η γενιά που κάνει dating μέσα από εφαρμογές,  μήπως υπάρχει κι αυτό που μπορούμε να τ' αγγίξουμε; Το ζωάκι έχει διαστάσεις, τρίχωμα, δέρμα…
Μα υπάρχουν παιχνίδια που βλέπεις την γατούλα, το σκυλάκι, που παίζουν. Δεν είχε τύχει να έχω μέχρι τώρα κατοικίδιο, ο γιος μου έχει μανία με τα ζωάκια, πάμε και ταΐζουμε τις γατούλες στην γειτονιά. Και μια συγκεκριμένη από μικρή που ήταν, είχε αδυναμία στον Κωνσταντίνο…φύγαμε για διακοπές μετά ξανά εδώ η γατούλα. Να πέφτει κάτω να την αγκαλιάζει, επειδή ήταν αδέσποτη την πήγαμε και στον γιατρό. Την βλέπει ο Κωνσταντίνος την γάτα και ξαπλώνει κάτω, αυτό το θέλω για το παιδί μου.

- Σε ποια λάθη δείχνετε την μεγαλύτερη επιείκεια;
Μ αρέσει η γλώσσα της αλήθειας. Αλλά γενικά θέλω να δίνω στους ανθρώπους δεύτερες ευκαιρίες, δεν μπορώ να είμαι απόλυτη σε μια συμπεριφορά που κάποιος κάνει. Αν όμως μου πειράξεις την οικογένεια μου, το παιδί μου ή τον άντρα μου, δεν ξέρω πως θ αντιδράσω.
Έχω τη συγχώρεση πολύ ψηλά στις αξίες, την απιστία βέβαια δεν την συγχωρώ. Το θεωρώ παιδικό, δεν είσαι 15 χρονών που ανακαλύπτεις τώρα την σεξουαλικότητά σου,  το Εγώ σου…
Όταν μπαίνει απιστία και 3^ο πρόσωπο στην μέση για μένα τελειώνει το θέμα, είτε κάτι έχεις κάνει εσύ λάθος ή ο άλλος.

- Yπάρχει απόλυτη ευτυχία κι αν ναι, ποια είναι η εικόνα που έχετε για αυτήν;
H απόλυτη ευτυχία σαν εικόνα, είναι εγώ, ο άντρας μου και το παιδί μου.

- Τι αγαπάτε περισσότερο στη ζωή σας;
Aπό τότε που έγινα μαμά, μου έχουν βγει άλλες προτεραιότητες στην καρδιά μου, στην ψυχή μου. Μου το λέγαν αν και δεν μπορούσα να το φανταστώ ότι θα νιώσω μια τόσο διαφορετική αγάπη. Είναι μοναδική αγάπη, η συγκεκριμένη. Οπότε η απάντηση στην ερώτηση είναι τον άντρα μου και το παιδί μου.
https://www.instagram.com/p/BhHStnpF0Kq/

- Ποιος είναι ο αγαπημένος σας παραμυθένιος ήρωας;
Ο Μικρός Πρίγκηπας θέλω να τον διαβάσω στο μωρό μου πρώτο. Υπάρχει ήδη στην βιβλιοθήκη μου και θα το ξαναγοράσω για τον Κωνσταντίνο.
https://www.instagram.com/p/B2JVBLElBUd/

Η Μαρίνα Ασλάνογλου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «ΠΑΤΕΡΑΣ»

Σκηνοθεσία Βασίλης Μπισμπίκης
Πρεμιέρα, Τετάρτη 9 Οκτωβρίου
Πρωταγωνιστούν (αλφαβητικά):

Μαρίνα Ασλάνογλου, Τάσος Ιορδανίδης, Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Γιάννα Σταυράκη, Νικολέττα Χαρατζόγλου.

Συντελεστές :

Διασκευή - Σκηνοθεσία - Δραματουργική επεξεργασία :      Βασίλης Μπισμπίκης

Σκηνικά – Κοστούμια :                                                             Μαρία Καραθάνου

Φωτισμοί :                                                                              Βασίλης Μπισμπίκης

Επιμέλεια Κίνησης:                                                                 Αγγέλα Πατσέλη

Βοηθός Σκηνοθέτη :                                                               Διονύσης Κοκκοτάκης

Φωτογραφίες:                                                                         Ελίνα Γιουνανλή

Παραγωγή : Αθηναϊκά Θέατρα

Θέατρο Αποθήκη
Ημέρες – ώρες παραστάσεων:

Τετάρτη & Κυριακή : 20:00

Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο : 21:00

Σάββατο απογευματινή : 18:00

Διάρκεια Παράστασης : 90 λεπτά