Γιώργος Καπουτζίδης "Η αρχή ενός έρωτα είναι η κωμωδία"

Είναι ο δημιουργός που υπάρχει στην ψυχή όλων. Έχοντας "λίγο Καπουτζίδη" στην καρδιά μας, με τηλεοπτικές σειρές που συζητιούνται ακόμη, με εμφανίσεις σε ρόλο παρουσιαστή, με θεατρικούς ρόλους και άλλα πολλά που έχουν ξεχωρίσει και έχουν αγαπηθεί ο ταλαντούχος Γιώργος κάνει το θεατρικό του ντεμπούτο στη συγγραφή και τη σκηνοθεσία με την παράσταση "Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του". Με καθημερινά sold out μοιάζει και είναι η επιτυχία της φετινής θεατρικής σεζόν.

Μία συνάντηση μαζί του είναι λες και βλέπεις από κοντά τον αγαπημένο star της εποχής και καταλαβαίνεις γιατί και πώς έχει καταφέρει να είναι αυτό που είναι σήμερα, ένα brand name. Συνεπής, συνειδητοποιημένος και ψύχραιμος ξέρει τι ακριβώς καλείται να κάνει και το κάνει. Μιλήσαμε- εκτός των άλλων- για τον έρωτα, για το αν θα ήθελε να γίνει πατέρας, το ταλέντο που τον ξεχωρίζει αλλά και για την βαθιά εκτίμηση που του έχει το κοινό. 

Κάθε φορά που φτάνετε στο θέατρο και κοιτάζετε τη μαρκίζα πώς νιώθετε για το πρώτο σας έργο;

Το συναίσθημα δεν έχει να κάνει τόσο με τη μαρκίζα. Στην αρχή- όταν κάναμε πρόβες και ετοιμάζαμε αυτή τη δουλειά- είχα την αίσθηση της ευθύνης και το άγχος για να βγει κάτι ωραίο. Τώρα αυτό που νιώθω πολύ έντονα είναι μία μεγάλη χαρά. Κάθομαι και βλέπω την παράσταση και ακούω τα γέλιο του κόσμου και το χειροκρότημα. Το ότι ο κόσμος περνάει ωραία και χαίρεται με αυτό το έργο εμένα με κάνει να νιώθω πολύ όμορφα. Άλλωστε αυτό που μου έδινε –ανέκαθεν- χαρά ήταν η ανταπόκριση αυτού που έκανα και όχι το ίδιο το έργο

Καταλαβαίνετε ότι μέσα στην ψυχή όλων υπάρχει «λίγο από τον Γιώργο Καπουτζίδη;»

Υπάρχει μία εκτίμηση από την πλευρά του κόσμου, δεν είναι μόνο αγάπη ή λαοφιλία. Αυτό μου αρέσει πολύ αφού δεν έχει να κάνει με μία πρόσκαιρη δημοσιότητα. Το δύσκολο είναι να σε εκτιμήσει ο άλλος και αισθάνομαι τυχερός που το βιώνω. Αυτό που συμβαίνει είναι περισσότερο από αυτό που φανταζόμουν και ήθελα όταν ξεκινούσα να κάνω αυτή τη δουλειά

Αυτό που συμβαίνει με το καλλιτεχνικό σας έργο είναι ότι μοιάζει σύγχρονο, δεν επαναλαμβάνεστε και ότι κάθε φορά είναι σαν την πρώτη φορά. Συμφωνείτε;

Είναι σημαντικό, το νιώθω και χαίρομαι που το κατέκτησα. Σκέφτομαι- που και που- ότι θα μπορούσα να γράψω περισσότερο, αναρωτιέμαι αν έπρεπε να μεσολαβήσουν οκτώ χρόνια αποχής από το «Παρά Πέντε» μέχρι την «Εθνική Ελλάδος», αποχή που είχε να κάνει με το να γράψω κάτι δικό μου. Καταλήγω ότι άξιζε η αναμονή αφού στο πέρασμα του χρόνου άλλαξα, είδα τον εαυτό μου να εξελίσσεται. Νιώθω λοιπόν ότι κατέκτησα το δικαίωμα να γράφω κάθε φορά και κάτι άλλο που να με πηγαίνει σε διαφορετική κατεύθυνση. Τώρα, για παράδειγμα, το θέμα της παράστασης είναι πιο αστείο, πιο «ελαφρύ» από το θέμα της «Εθνική Ελλάδος» αλλά την ίδια στιγμή είναι μία εξέλιξη, με πηγαίνει παραπέρα Σε αυτό το έργο, στο «όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του» ασχολείστε με τις σχέσεις.

Ο έρωτας πόσο εύκολος αλλά και πόσο δύσκολος είναι;

Έλα ντε! Έχει να κάνει με τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, δεν έχει κανόνες. Εδώ υπάρχουν διαφορετικοί χαρακτήρες που διαφέρει η τοποθέτηση και η προσέγγισή τους στον έρωτα. Σίγουρα ένα κοινό στοιχείο είναι ο φόβος, φόβος να εκφραστούν και να πουν την αλήθεια τους, αν και στο τέλος λένε αυτό που νιώθουν

Σε μια ερωτική σχέση ποιο είναι το δράμα και ποια η κωμωδία;

Η πιο δραματική στιγμή είναι ο αποχωρισμός, είναι δύσκολος ακόμα και αν είναι δική σου απόφαση. Η πιο κωμική έχει να κάνει με τον απόλυτο έρωτα που σε τυφλώνει και που δεν μπορείς να δεις τα κουσούρια, τις ιδιαιτερότητες και τις χαζομάρες του άλλου. Η αρχή του έρωτα λοιπόν είναι η κωμωδία που κάνει τους απέξω να γελάνε με την τρέλα και την ελαφράδα που έχουν 

Οι δικοί σας έρωτες είχαν περισσότερο πάθος ή αποχωρισμούς; Τι καθόρισε την ζωή σας;

Πολλά με καθόρισαν. Και το πάθος και ο αποχωρισμός. Το πρώτο είναι ανεξέλεγκτο, το δεύτερο όμως μπορώ να το χειριστώ, το χειρίζομαι- όχι πάντοτε με επιτυχία αφού μπορεί να χωρίσω από μία σχέση και τέσσερις και πέντε φορές- αλλά τα καταφέρνω. Όμως το μεγάλο ερωτικό πάθος δεν μπορώ να το διαχειριστώ εύκολα. Με φοβίζει που μπορεί να με κάνει να χάνω τον έλεγχο και το να χάνω τον έλεγχο- γενικώς- δε μου αρέσει

Στις φιλίες, εδώ υπάρχει μία παρέα, ο δικός σας ρόλος ποιος είναι όταν υπάρχουν συγκρούσεις, και χωρισμοί;

Είμαι ένας άνθρωπος που παίρνει θέση. Μπαίνω στη μέση σαν Κυανόκρανος, είμαι καλός συμβουλάτορας, δεν βγάζω την ουρά μου απέξω και τρέχω για να βοηθήσω. Όμως την ίδια στιγμή δεν έχω μεγάλη υπομονή. Αν έχω κάνει τα πάντα και οι δύο πλευρές δεν ακούνε τα παρατάω

Φίλοι και συνεργάτες πώς μπορούν να δέσουν μαζί σας;

Θέλω κάποιος να είναι καλός άνθρωπος και να έχει την καλοσύνη πάνω από όλα. Μπορεί και εγώ να μην είμαι τέλειος αλλά έχω καλές προθέσεις. Μπορεί να έχω πληγώσει ανθρώπους και πάνω στον θυμό μου να έχω πει λόγια παραπάνω από αυτά που έπρεπε αλλά δεν έχω κακές προθέσεις. Η καλοσύνη είναι ο δρόμος για την ευτυχία. Επίσης θέλω κάποιος να είναι εύστροφος, ειλικρινής και να έχει χιούμορ

Το ότι γεμίζει η αίθουσα του θέατρου με ένα ετερόκλητο και μεγάλο σε αριθμό κοινό είναι κάτι που σας απασχολεί για το τι θα κάνετε μετά, πώς θα το ικανοποιήσετε παραπέρα;

Είναι ένα κοινό ίδιο. Είναι άνθρωποι που γνωρίζουν τι είμαι και τι περιμένουν από εμένα. Στο «Παρά Πέντε» δεν συνέβαινε αυτό. Εκεί υπήρχαν κάθε λογής άνθρωποι που έβλεπαν αυτό που γινόταν και γελούσαν ή έσπαγαν πλάκα, δεν καταλάβαινα όλοι το ίδιο αλλά το έβλεπαν επειδή είχε γέλιο. Στην «Εθνική Ελλάδος», έχω την αίσθηση, ότι πήρα την απόφαση και είπα «αυτό έχω γίνει, αυτό έχω να καταθέσω» και έμειναν οι μισοί. Ήξερα ότι θα μείνουν οι μισοί και από εκεί και πέρα πορεύομαι με τον τρόπο που θέλω και απευθύνομαι σε ανθρώπους που τους αρέσει και το σέβονται αυτό, έχω ένα συγκεκριμένο κοινό.. πιστεύω. Εκφράζω αντιλήψεις που δεν εκφράζονται εύκολα από κάποιους άλλους

Μπήκατε μπροστά και εκφράζετε κάτι άλλο, διαφορετικό μεν αλλά ίσο. Γιατί πιστεύετε ότι υπάρχει σεβασμός και οι άνθρωποι ανταποκρίνονται;

Διότι υπάρχει περισσότερος κόσμος που έχει αυτές τις αντιλήψεις. Δε λέω κάτι φοβερό. Λέω ότι πρέπει να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον, να είμαστε αλληλέγγυοι και να κοιτάζουμε την ζωή μας χωρίς να κρίνουμε και να απορρίπτουμε διαρκώς. Αυτοί οι άνθρωποι είναι πιο ήσυχοι και δεν απορρίπτουν, δεν φωνάζουν και δεν βγαίνουν στους δρόμους με καλάσνικοφ για να επαναστατήσουν, έχουν κριτήριο και λογική. Έχω την αίσθηση όμως ότι είμαστε μία χώρα- δυστυχώς- που άγεται και φέρεται από κάποιους που φωνάζουν πολύ παραπάνω και λένε και μπούρδες για αυτό δεν προχωράμε και ταλαιπωρούμαστε ακόμη

Φταίνε μόνο οι πολιτικοί για τις φωνασκίες, διότι αυτό ο λέμε όλοι

Φταίμε όλοι. Εμείς επιλέγουμε πολιτικούς και συμπεριφορές. Φτιάχνουμε ένα σύστημα από το οποίο έχουμε απαιτήσεις και θέλουμε κάτι να μας δώσει.. Δεν ζητάμε- πρωτίστως- ίσα δικαιώματα και την φροντίδα ευπαθών ομάδων. Δεν θέλουμε να παταχθεί η φτώχεια. Το κίνητρο της ψήφου είναι να «μου διορίσεις την ξαδέρφη»

Είστε αισιόδοξος για το μέλλον;

Ναι. Υπάρχουν άνθρωποι που αλλάζουν, ταξιδεύουν, βλέπουν και έρχονται σε επαφή με άλλους πολιτισμούς και νοοτροπίες. Η νέα γενιά είναι πιο Ευρωπαϊκή από εμάς. Η επίσημη πολιτεία και οι δομές δεν έχουν κάνει πρόοδο. Αλλά υπάρχουν παρέες, γειτονιές και οικογένειες που εξελίσσονται και αλλάζουν προς το καλύτερο, παράσταση μιλάει για το σεβασμό, την ισότητα, τη διαφορετικότητα και την αγάπη και έχει μεγάλη ανταπόκριση, αυτό –για παράδειγμα- είναι ελπιδοφόρο

Και πάμε – για λίγο- στο παρελθόν. Ποιες είναι οι παιδικές σας αναμνήσεις και εικόνες;

Είχα υπέροχα παιδικά χρόνια. Με πολλά παιχνίδια και αλάνα, πολύ ωραία πράγματα. Η πιο ευτυχισμένη μου στιγμή ήταν όταν κάναμε αγώνες τρεξίματος ή άλματος και κέρδιζα, ήμουν καλός σε αυτά . Οι χειρότερες στιγμές ήταν όταν έπαιζα ποδόσφαιρο και εκεί ήμουν αισχρός

Στη εφηβεία κάνατε επανάσταση;

Όχι. Ήμουν πολύ κλειστό παιδί. Δεν έχω τέτοιου είδους αναμνήσεις. Ούτε κοπάνες, ούτε τίποτα και αυτό είναι κάτι στενάχωρο. Θα μπορούσα να είχα περάσει πιο όμορφα και παρεϊστικα και όχι τόσο μοναχικά. Ενώ μέχρι το Δημοτικό ήμουν ένα πολύ χαρούμενο και ζωηρό παιδί στο Γυμνάσιο και το Λύκειο κλείστηκα στον εαυτό μου. Στην ενηλικίωση ένιωσα ότι οι άλλοι μεγάλωσαν αλλά εγώ όχι. Έβλεπα φίλους και γνωστούς να φλερτάρουν, να βγαίνουν, να γίνονται ζευγάρια και εγώ κλείστηκα στο δωμάτιό μου. Επανήλθα στο Πανεπιστήμιο

Θα θέλατε να γίνετε γονιός;

 Ένα παιδί είναι στο μυαλό μου σαν μία πολύ μεγάλη ευθύνη. Θέλω να ξέρω αν είναι κάτι που μπορώ να κάνω, αυτό με φοβίζει τίποτε άλλο, όλα τα άλλα μπορώ να τα αντιμετωπίσω. Το να μην είμαι εγώ καλός είναι κάτι που δεν μπορώ να το αντέξω. Με τον ερχομό του παιδιού οφείλεις να αφήσεις πολλά πράγματα πίσω και να ασχοληθείς με τον να μεγαλώσεις έναν πολύ σπουδαίο άνθρωπο. Το παιδί δεν είναι «κοίτα τι έκανα», δεν είναι τρόπαιο. Και σαν πατέρας πάντως θα ήμουν πολύ μαχητικός και θα γινόμουν ασπίδα προστασίας απέναντι σε όλα

Στη δική σας ζωή ποια ήταν η ασπίδα προστασίας;

Η μητέρα μου, χωρίς όμως να είναι υπερπροστατευτική, δούλευε κιόλας – ήταν δασκάλα. Η αδερφή επίσης στάθηκε δίπλα μου με ένα πολύ γλυκό και αληθινό τρόπο. Ίσως αυτό είχε να κάνει με το ότι γινόταν από πολύ μεγάλη αγάπη και όχι από την ευθύνη που έχει ένας γονιός. Και ο πατέρας μου με αγαπούσε αλλά έλειπε πολλές ώρες. Τώρα πια με προστατεύουν πολύ και οι φίλοι μου … πολύ

Πόσο εύκολο είναι να διακωμωδείτε τον εαυτό σας, είναι κάτι που κάνετε πρόσφατα όταν σε τηλεοπτική διαφήμιση με την «Θεοπούλα» αναφερθήκατε στο ότι γράφατε το «Παρά Πέντε» κάθε 15 μέρες και δεν υπήρχε καινούριο επεισόδιο κάθε βδομάδα

Τώρα που πέρασαν τα χρόνια μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο. Τότε που δε μπορούσα να γράψω έκλαιγα, στεναχωριόμουν και υπέφερα πάρα πολύ. Ένιωθα μεγάλη ντροπή που δεν το έκανα αλλά δε μπορούσα, είχα μεγάλη κούραση

Ο κόσμος είχε θυμώσει

Ναι, το ξέρω και ζητώ συγγνώμη

Ο επόμενος δικός σας ρόλος ποιος μπορεί να είναι;

Κάτι πολύ σκοτεινό ίσως, κάτι εντελώς διαφορετικό από όσα έχω κάνει. Σκεφτείτε ότι έχω ενσαρκώσει τρεις ήρωες που δεν είχαν κάποια σχέση μεταξύ τους. Ο Χοσέ, ο Σπύρος και ο Μελίτης ήταν άλλοι άνθρωποι

Ποιον αγαπήσατε περισσότερο;

Διασκέδασα πιο πολύ με τον Χοσέ αλλά ερωτεύθηκα περισσότερο τον Μελίτη. Ο Σπύρος δεν με ενθουσίασε και τόσο γιατί ήταν και ο πιο εύκολος ίσως

Το πιο μεγάλο σας όνειρο από εδώ και πέρα;

Να γράφω ιστορίες .. τίποτα περισσότερο