Η Γεωργία Δρακάκη και ο Θωμάς Φώτης μάς ανεβάζουν σε «ένα τζουκ μποξ στον ουρανό»

Η δημοσιογράφος και συγγραφέας Γεωργία Δρακάκη, μετά από δέκα χρόνια τραγούδι στα καφενεία, στις ταβέρνες των φίλων με τα «σκέτα» λάιβ, αλλά και την πολυσυζητημένη της συνεργασία με τον Βασίλη Λέκκα συναντά, για μια ακόμα φορά, μετά το επιτυχημένο τους λάιβ τον Μάιο, τον αγαπημένο της συμπαίκτη, τον Θωμά Φώτη, στην σκηνή του Faust την Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου και ώρα 20:30. Εμείς είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε μαζί τους για όσα θα έχουμε τη χαρά να ακούσουμε στις 25/9 αλλά και για την πολύχρονη πορεία και συνεργασία τους.  

Τι θα ακούσουμε στις 25/9;

Το Faust είναι ένας χώρος που αγκαλιάζει κάθε concept, έτσι λοιπόν και το δικό μας βρήκε εκεί, στα τέλη του Μάη, μια ιδανική φωλιά, μια τέλεια σκηνή. Η επανάληψη εκείνου του επικού, για εμάς τουλάχιστον, λάιβ ήταν μόνο θέμα χρόνου. Δεν έχει όρια και σύνορα η μουσική μας. Εκτός από δικά μας κομμάτια, παίζουμε επιλογές από το παγκόσμιο ρεπερτόριο του έρωτα και της (στ)οργής: από γαλλικές μπαλάντες και ισπανικά ταγκό, μέχρι αγαπημένα έντεχνα ελληνικά και νέο κύμα, ακόμα και μερικά ρεμπέτικα. Εμείς λειτουργούμε ως υφάντρες και τα ενώνουμε για να τα φορέσουμε μαζί σας και να νιώσουμε καλά. Εξ ου και το όνομα του ντουέτου μας: «Ένα τζουκ μποξ στον ουρανό».

Γιατί είναι στον ουρανό αυτό το τζουκμπόξ;

Γιατί στόχος μας είναι η απογείωση. Γιατί, επίσης, στον ουρανό βρίσκονται δημιουργοί που τιμάμε επί γης: ο Λοΐζος, ο Μαχαιρίτσας, ο Νικόλας ο Άσιμος, η λατρεμένη μας Αρλέτα… Ο ουρανός μας σκεπάζει όλους, χωρά όλα τα τραγούδια κι όλα τα γούστα. Μας πάει πολύ ως συνθήκη!

Πώς είναι η μεταξύ σας συνεργασία Γεωργία και Θωμά; Πώς φτιάχνετε το πρόγραμμα;

Γ.: Η συνεργασία μας ήρθε ως αποτέλεσμα μιας πολυετούς γνωριμίας που εξελίχθηκε σε φιλία. Πάνε, πια, χρόνια. Έχουμε κάνει και τραγούδια μαζί, στίχους εγώ, μουσική ο Θωμάς. Είναι ένας δημιουργός και ένας perfomer που θαυμάζω για το πηγαίο του, το αυθεντικό του, το ευέλικτο του. Μεγάλο μας κοινό αυτό, να μπορούμε να παίζουμε (και να το έχουμε πραγματικά κάνει!) από καφενεία χωρίς ήχο, μέχρι το ίδιο το Μέγαρο Μουσικής. Το πρόγραμμα το φτιάχνουμε μαζί, όλα τα κάνουμε μαζί, σαν αχώριστο δίδυμο.

Θ.: Με την Γεωργία έχουμε πολλά κοινά στο πώς εκφραζόμαστε μέσα απ' τα τραγούδια και το πρόγραμμα. Το φτιάχνουμε έτσι όπως πίνουμε καφέ, όπως μιλάμε για τους φίλους μας, όπως διαφωνούμε ή όπως μας βγει πάνω στη σκηνή. Στο επί τόπου. Έχει φωνάρα. Και υπέροχη γραφή.

Λένε για την πένα της πως γράφει όπως μιλάει ή μιλάει όπως γράφει. Θα έλεγα συμπληρωματικά και με την εγκυρότητα 10 χρόνων γνωριμίας ότι τραγουδάει όπως ζει. Αληθινός άνθρωπος. Είναι οικογένεια το «πιζί». Έτσι την αποκαλώ. Και την ευχαριστώ πολύ για πολλά.

Γεωργία, είσαι τόσο πολυάσχολη που πλέον έχω χάσει τη σειρά με όλα όσα ασχολείσαι, πες μας λίγα για το πού σε βρίσκουμε τη νέα σεζόν και όλα τα ωραία που ετοιμάζεις. Αλλά κι εσύ Θωμά πες μας λίγα παραπάνω για σένα και το τι άλλο κάνεις αυτό και το επόμενο διάστημα.

Γ.: Τελειώνοντας τη Νομική και το μεταπτυχιακό μου στη Δημοσιογραφία και τα Νέα Μέσα, συνεχίζω να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα. Πρωτίστως, δημοσιογραφώ, έχω συνεργασία αυτό το διάστημα με το Nitro, το olafaq, το Κανάλι 1 στον Πειραιά, στους 90.4. Φέτος, ήρθε και η τηλεόραση! Βρίσκομαι ως… sex editor στο πρωινό του Star, το Breakfast, τρεις μέρες την εβδομάδα, στο πλευρό της Ελένης Καστάνη με την οποία συζητάμε για όσα αφορούν τον έρωτα, τις σχέσεις, τα ντέρτια και τους καημούς, τους δικούς μας και των τηλεθεατών. Με τη μουσική συνεχίζω ακάθεκτη, μετά τη συνεργασία μου ειδικά με τον Βασίλη Λέκκα, την έχω πάρει ακόμα πιο ζεστά. Και τρία χρόνια μετά τη συγγραφή του τελευταίου μου θεατρικού έργου, είμαι στη θέση να πω ότι ολοκλήρωσα ένα κείμενο προς έκδοση (όχι θεατρικό) με τίτλο «Ο Τάσος πέθανε». Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις ουδόλως συμπτωματική.

Θ.: Στο στούντιο βρίσκομαι αυτόν το καιρό για 2 καινούρια κομμάτια που πιστεύω θα κυκλοφορήσουν ως τον χειμώνα από το επίσημο κανάλι μου στο youtube. Και μάλιστα με νέους ερμηνευτές έκπληξη από την αγαπημένη Θεσσαλονίκη. Επίσης βρίσκομαι για ακόμη μια χρονιά στο Σύλλογο παραδοσιακής μουσικής του βιολιστή και συνθέτη Βασίλη Κλουβάτου στο τμήμα ηλεκτρικής και ακουστικής κιθάρας. Όπως επίσης και στον χώρο τέχνης Κλεψύδρα στο Γκάζι της ηθοποιού Κατερίνας Μπουζάνη, όπου παραδίδω μαθήματα ορθοφωνίας και φωνητικής. Συμμετέχω ακόμα και στη θεατρική παράσταση της Συραίνας Κούτρα Ονειρικός καθρέφτης που θα ανέβει στο Αρχελάου Θέατρο από 7 Οκτωβρίου.

Ποιοι είναι αντίστοιχα για τον καθένα σας οι μπάντες ή οι καλλιτέχνες που θα θέλατε να παίξετε/τραγουδήσετε μαζί αν είχατε τη δυνατότητα – εν ζωή ή που έχουν φύγει, Έλληνες και διεθνείς;

Γ.: Το να βρεθώ στην ίδια σκηνή με τον Βασίλη Λέκκα ήταν για μένα κάτι που ξεπερνούσε και τα πιο τρελά όνειρα. Είναι, για μένα, ο καλύτερος Έλληνας τραγουδιστής. Θα ήθελα πολύ να κάνω ό,τι έκανα μαζί του και με τον Αντώνη Ρέμο, την Yasmin Levy, την Iyeoka, την Πάολα. Από εκλιπόντες, θα έδινα μισό νεφρό να σιγοτραγούδαγα ένα ρεφρέν με την Edith Piaf και ένα ολόκληρο για να βρισκόμουν σε απόσταση αναπνοής, κάποτε, όποτε (εννοώ σε όποια φάση της πορείας του) από τον Μίκη Θεοδωράκη.

Θ.: Έχω παίξει με πολλούς αγαπημένους καλλιτέχνες που εκτιμώ και αγαπώ και χαίρομαι τόσο για αυτό. Γενικά θα 'παιζα με τη μισή ελληνική μουσική σκηνή και τους εκπροσώπους της. Οπότε για πιο συγκεκριμένα θα σας πω 2 αγαπημένους μου ξένους δημιουργούς: Τον Lou Reed και τον Chris Rea. Από μπάντες θα ήθελα έστω να ακούω συζητήσεις (γιατί κι αυτό μόνο θα ήταν τεράστιο σχολείο) από τα μέλη των Pink Floyd.

Πώς βιώσατε το διάστημα της πανδημίας και των καραντινών, ποια τα δώρα και ποιες οι απώλειές σας;

Θ.: Την πρώτη φορά την πέρασα όπως πιστεύω οι περισσότεροι. Ξεκούραση σπίτι με ταινίες, μουσική και μαγείρεμα από το πρωί ως το βράδυ, αλλά και αμηχανία φόβο και αβεβαιότητα. Είχαμε να διεκδικήσουμε τότε και στοιχειώδη πράγματα στον κλάδο μας, μιας και οι εργαζόμενοι στον ευρύτερο χώρο της τέχνης δεν υπήρχαμε καν στα χαρτιά για το κράτος, έστω για αυτή τη μικρή οικονομική βοήθεια. Τη δεύτερη φορά της υπομονής! Εκεί ήταν ζόρικα και στο κομμάτι της ψυχολογίας που πιστεύω μας στοίχισε πολύ.

Γ.: Η πανδημία με καθόρισε. Μερικά χρόνια πριν τα τριάντα, με ασταμάτητη ζωή, ελευθερία, νύχτες, μέρες εκεί έξω, δουλειές που ανακόπηκαν. Κινδύνεψαν άνθρωποι που αγαπώ, ευτυχώς δεν έχασα κάποιον από τον ιό. Επίσης, κόλλησα κι εγώ, αλλά μικρό το κακό. Πρέπει, όμως, να ομολογήσω ότι οι καραντίνες, ιδίως η πρώτη, με ξεκούρασε. Ασχολήθηκα με μαγειρική, κηπουρική, περισσότερο διάβασμα από ό,τι γράψιμο και, ναι, ύπνο, ύπνο, ύπνο! Έμοιαζε να έχω να κοιμηθώ χρόνια ολόκληρα. Η δεύτερη με βρήκε στο in.gr, την πέρασα στα λεωφορεία από και προς το γραφείο στη Συγγρού με διπλές μάσκες… Πάει, πέρασε τώρα. Έτσι, τουλάχιστον, θέλω να πιστεύω.

Επικαιρότητα και τέχνη, και σόσιαλ μίντια – παίρνετε θέση σε όλα αυτά που ζούμε από τις γυναικοκτονίες έως το ελληνικό #metoo, και πώς το διαχειρίζεστε μέσα από την καλλιτεχνική σας ιδιότητα;

Γ.: Λειτουργώ στα social ως δημοσιογράφος. Και ναι, οι δημοσιογράφοι που υπηρετούμε τόσα χρόνια με την πένα και τη φωνή μας τον πολιτισμό (από ποπ κουλτούρα, μέχρι υψηλή τέχνη και από ευ ζην μέχρι συνεντεύξεις με σταρ και αντιστάρ, όλα πολιτιστικό ρεπορτάζ αποτελούν) πρέπει, πιστεύω, να έχουμε άποψη. Όχι κατ’ ανάγκην τη δημοφιλέστερη, αλλά άποψη. Θυμάμαι μου είχε ζητηθεί από μέσο να βρω γυναίκες ηθοποιούς που έχουν παρενοχληθεί και να βγάλω θέματα, αρνήθηκα. Το θεώρησα κιτρινισμό, κανιβαλισμό. Με μέτρο και σύνεση, έχοντας διαβάσει και ακούσει πρώτα πολύ, τοποθετούμαι όπου θεωρώ ότι η γνώμη μου έχει κάτι να προσθέσει στο θέμα που συζητείται κάθε φορά. Την άποψή μου την έχω πει δυνατά πολλές φορές από το ραδιόφωνο, έχω δημοσιεύσει και κείμενα, συζητώ πολύ με αναγνώστες και ακροατές λίγο εκτός του κλίματος σηκωμένων δαχτύλων και διάθεσης για αίμα που επικρατεί στα social.

Θ.: Σαφώς και έχω άποψη και ξεκάθαρη θέση παίρνω σε διάφορα ζητήματα, αλλά λίγο έξω από τον κύκλο των social media. Στα σωματεία, για τα εργασιακά δικαιώματα και τα προβλήματα που απασχολούν την κοινωνία, στους δρόμους όπου εκεί δίνονται αγώνες καθημερινά, μέσα στα τραγούδια μας που φτιάχνουμε για τον κόσμο στα live μας και τη ζωντανή επαφή με το κοινό εκεί καταθέτω το τι σκέφτομαι τι ελπίζω και τι διεκδικώ.

Ποια ήταν για τον καθένα σας η μέχρι στιγμής πιο δυνατή στιγμή της συνεργασίας σας;

Θ.: Μια βδομάδα στα Χανιά μετά από παράταση των εμφανίσεων μας εκεί! Εκεί επισφραγίστηκε και το δέσιμο με τη Δρακάκη όχι μόνο στη σκηνή. Αλλά και σε αυτό που είπαμε πριν. Στην κοινή οπτική για πολλά πράγματα πάνω στο αντικείμενο που αγαπάμε. Θυμάμαι και την επιστροφή μας στο ολονύχτιο ταξίδι με το καράβι (γιατί τότε φοβόμουν τ' αεροπλάνα) δεν άφησα τη Γεωργία να κοιμηθεί και φτάσαμε στον Πειραιά λέγοντας τις ιστορίες της ζωής μας. Επίσης κάθε τραγούδι που κάνουμε μαζί είναι από τις δυνατές στιγμές μας.

Γ.: Το ταξίδι μας στα Χανιά, θα πω κι εγώ, όπου πήγαμε για 4 νύχτες και κάτσαμε άλλες δύο. Είχαμε, αυτό που λέγεται, σουξέ! Πολύ κέφι, πολύ καλή χημεία με το μαγαζί (Μεσογειακό) και τον κόσμο. Αξέχαστη εμπειρία και για όσα ανέφερε ο Θωμάς, φυσικά.

Ποιο τραγούδι θα αφιερώνατε ο ένας στον άλλον και γιατί;

Θ.: Το δίχτυ! Το πρώτο κομμάτι που προβάραμε με τη Γεωργία, το πρώτο που παίξαμε και το μοναδικό που δε λείπει από κανένα live μας.

Γ.: Το Sodade. Γιατί…ξέρει ο Θωμάς! Ξέρει.

Ποιο τραγούδι εκφράζει περισσότερο αυτή την εποχή τον καθένα σας και γιατί;

Γ.: Το «Έπεσε Έρωτας» του Σταμάτη Κραουνάκη, γιατί είμαι ερωτευμένη στα φουλ εδώ και μήνες και θέλω να παραμείνω...

Θ.: Θα σου πω δύο. Με αντιφατικά συναισθήματα. Τις συνταγές μαγειρικής των Χαΐνηδων που με ανατριχιάζει. Ένα κομμάτι που το ακούω πολύ συχνά με ηρεμεί και με κάνει να χαμογελάω είναι το Wonderful life από Black, επειδή έχω πέσει αυτό τον καιρό με τα μούτρα και τα αυτιά πάνω στη δεκαετία του ‘80 και τα μουσικά ρεύματα που την καθόρισαν.

Στο Faust μαζί τους, ο Θοδωρής Μπρουτζάκης στο πιάνο και special guest η ερμηνεύτρια που έχει ξεχωρίσει τα τελευταία χρόνια με τα μοναδικά τραγούδια και την σκηνική της παρουσία Ζαχαρούλα Κληματσάκη.

Το Faust θα μεταμορφωθεί σε ουράνιο τζουκ μποξ την τελευταία Κυριακή του Σεπτέμβρη και η απογείωση είναι δεδομένη!