Ανδριάνα Μπάμπαλη: Το μαζί είναι δρόμος

Είναι, απλά, διαφορετική. Υπέροχα διαφορετική. Κι έχει όλα αυτά που μια σύγχρονη τραγουδίστρια- ερμηνεύτρια-δημιουργός νοιώθεις πως θα έπρεπε να έχει για να σε συναρπάζει. Μη ρωτάς γιατί. Μπορεί, γιατί η ίδια δεν θα ήθελε ποτέ να κάνει τη νύχτα, μέρα...

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα και από μικρή ήταν μουσικά επηρεασμένη, αφού όπως η ίδια έχει πει, στο πατρικό της άκουγε παραδοσιακά τραγούδια, ενώ αργότερα έκανε ένα άλμα στην αγγλόφωνη ποπ και folk μουσική. Σπούδασε Οικονομικά, αλλά αποφάσισε να ακολουθήσει το δρόμο της τέχνης, μιας και η Μουσική κέρδισε την καρδιά της. 

Στην ελληνική δισκογραφία δημιουργεί, ως ερμηνεύτρια αλλά και ως τραγουδοποιός, πάντα κάτι διαφορετικό, κάτι ιδιαίτερο, που την ξεχωρίζει, τη χαρακτηρίζει ως ένα βαθμό. Και μην πιστέψεις πως την Ανδριάνα την «ανακαλύπτεις» εύκολα. Κάθε άλλο!

Το allyou.gr τη συνάντησε και μίλησε μαζί της για μουσική, για την Ελλάδα, για τραγούδια που αγαπάει, για τον Νταλάρα, για τον Πορτοκάλογλου, για την Χαρούλα, για τον Κορκολή, για όνειρα και σχέδια, για χαρές, για ταμπέλες  και για.. κείνη. 

Ανδριάνα, ας ξεκινήσουμε αναλύοντας την ταυτότητα σου. Ερμηνεύτρια ή τραγουδοποιός; 

Ως τραγουδοποιός δεν έχω ακόμα μεγάλη λίστα τραγουδιών σε σχέση με την ερμηνευτική μου ιδιότητα. Ωστόσο έγραφα και γράφω τραγούδια, οπότε θεωρώ τον εαυτό μου ερμηνεύτρια - τραγουδοποιό. Κι ελπίζω η λίστα να μεγαλώσει σιγά σιγά.

Στα πλαίσια της μουσικής σου οικογένειας, ποιον άνθρωπο θεωρείς πατέρα σου και ποια η σχέση σας σήμερα;

Η πρώτη μου ευκαιρία μου δόθηκε απ’ τον Πορτοκάλογλου, οπότε αυτός ευθύνεται για το ξεκίνημα μου και την είσοδό μου στη δισκογραφία. Έχουμε πολλά χρόνια να παίξουμε μαζί αλλά πάντα θα τον ευχαριστώ και θα τον εκτιμώ για όσα μου έμαθε και για το πρώτο μου τραγούδι και την πρώτη ευκαιρία.

Ξεκίνησες την πορεία σου το 1998. Φαντάζομαι, ότι, όπως κάθε νέος, έτσι κι εσύ, είχες μέσα σου ένα ηφαίστειο με όνειρα, έτοιμο να εκραγεί. Κάποια από αυτά πραγματοποιήθηκαν, κάποια ενδεχομένως όχι. Αισθάνθηκες ποτέ απογοήτευση και πόσο σε επηρέασε  αυτό; 

Πού και πού νιώθω μια μαυρίλα που όμως καταφέρνω να την καταπολεμώ. Συγχωρώ τον εαυτό μου για κάποιες λάθος κινήσεις και προχωράω. Είναι και η εποχή που διανύουμε τέτοια που δεν βοηθάει πολύ στην ονειροπόληση…

Από τις σπουδές στα οικονομικά βρέθηκες στο πλευρό σπουδαίων καλλιτεχνών του ελληνικού στερεώματος, όπως ο Στέφανος Κορκολής, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Νίκος Πορτοκάλογλου, η Χαρούλα Αλεξίου. Τι θυμάσαι πιο έντονα και κρατάς μέχρι και σήμερα ως φυλαχτό από τον καθένα τους; Μια φράση, μια συμβουλή, μια εμπειρία;

Ο Πορτοκάλογλου πάντα μου έλεγε να “ακούω” τα λόγια των τραγουδιών και να τα κατανοώ, ότι δεν είναι μόνο νότες. Αυτό με βοηθάει να μην βαριέμαι ποτέ το τραγούδι, να είναι πάντα μια νέα εμπειρία. Κάτι που εφαρμόζει πάντα και η Αλεξίου γι’ αυτό μπαίνει βαθιά στο συναίσθημα του τραγουδιού και μας το μεταφέρει. Και γι΄αυτό είναι τόσο σπουδαία. Ο Κορκολής είναι ένας φανταστικός μουσικός και είχαμε μια καταπληκτική συνεργασία που εύχομαι να επαναληφθεί. Ο Νταλάρας είναι ο πιο εργατικός και συνεπής τραγουδιστής που έχω γνωρίσει, γι΄αυτό και διατηρεί τη φωνή του ακόμα σε φόρμα.

Ως τραγουδοποιός, τι αποτελεί για σένα έμπνευση, πηγή δημιουργίας;

Η ζωή, οι δυσκολίες αλλά και οι χαρές. Αλλά και ο κινηματογράφος για κάποιο λόγο με εμπνέει αρκετά. Πάντως είμαι πιο δημιουργική υπό πίεση παρα όταν είμαι χαλαρή.

Πώς θα χαρακτήριζες τη μουσική σου; 

Δεν ξέρω πια τι ταμπέλα να βάλω. Ποπ καλών προθέσεων;

Είσαι από τους καλλιτέχνες που επιλέγουν να μοιράζονται τη μουσική τους σε πιο παρεϊστικα στέκια, σε μουσικές σκηνές, σε συναυλίες, μακριά από το λουλουδοπόλεμο των κέντρων διασκέδασης. Θεωρείς ότι αυτό λειτούργησε θετικά ή αρνητικά για εσένα; 

Αυτό μπορώ να κάνω και να υποστηρίξω, κι αυτό κάνω. Το άλλο είναι διαφορετικό είδος διασκέδασης που δεν το ‘χω. Το κάνουν άλλοι πολύ καλύτερα από μένα. Τα χρήματα δεν συγκρίνονται αλλά και ο τρόπος ζωής επίσης. Δεν ήθελα ποτέ να κάνω τη νύχτα μέρα.

Ακούγοντας τη μουσική σου, τα τραγούδια σου, παρατηρώ πως κάθε ένα από αυτά μοιάζει με μικρή ιστορία, εξομολόγηση ίσως προσωπική, δοσμένη με έναν εναλλακτικό, ταυτόχρονα ρομαντικό, αλλά πάντοτε μελαγχολικό τρόπο. Είσαι η ίδια τόσο μελαγχολική κατά βάθος;

Είμαι κλειστός τύπος γενικά αλλά όχι μελαγχολικός. Ίσως περισσότερο πραγματίστρια και λιγότερο ρομαντική με τα χρόνια.

Οι οικονομικές δυσκολίες που προέκυψαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια τεράστιες. Λένε όμως, ότι μέσα από μια κρίση, πάντα μπορεί να γεννηθεί κάτι καινούριο. Πιστεύεις, ότι υπάρχουν προοπτικές για την ελληνική δισκογραφία; 

Θα δείξει. Προς το παρόν δεν είμαι ενθουσιασμένη με το σκηνικό…

Συνηθίζουμε να βλέπουμε επίσης καλλιτέχνες πολλών ειδικοτήτων. Η δική σου στροφή στον κινηματογράφο το 2010 (« Άπνοια») και στο θέατρο το 2011  «Γκρης Ηλέβεν») πώς προέκυψε; Ήταν μια εμπειρία στην οποία ήθελες να δοκιμαστείς ή θα το κυνηγούσες και επαγγελματικά, αν κάτι «στράβωνε» στη μουσική σου καριέρα;

Αυτό ήταν τυχαίο. Εξάλλου αν κάτι “στραβώσει” στα μουσικά, σίγουρα ο δρόμος της υποκριτικής είναι πολύ πιο δύσκολος για να στραφεί κανείς για βιοπορισμό. Πέρασα πολύ καλά στην ταινία και αν προέκυπτε κάτι αντίστοιχο με χαρά θα το τολμούσα.

Το εξωτερικό δε σου κέντρισε ποτέ το ενδιαφέρον; Έχεις δηλώσει, πως θα ζούσες άνετα στη Νέα Υόρκη, ωστόσο βρίσκεσαι ακόμα εδώ...

Όταν ξεκινάς πιτσιρίκι όλα τα βλέπεις ωραία και η προοπτική είναι μπροστά. Τα πράγματα δυσκολεύουν σε ηλικίες που είναι δύσκολο από κάθε άποψη να ξεκινήσεις απ’ το μηδέν. Φυσικά και θα ζούσα στο Μανχάταν όπως και ο μισός πληθυσμός της γης. Αλλά δεν είναι τόσο απλό. Γι΄αυτό και λέγεται όνειρο.

Μουσικά πού σε βρίσκουμε τώρα;

Στην κυκλοφορία του καινούργιου μου δίσκου, «Το μαζί είναι δρόμος»,  σε δικές μου μουσικές και στίχους του Νίκου Μωραΐτη.

Ποιοι είναι οι «καλεσμένοι» της τελευταίας  σου δισκογραφικής δουλειάς και τι σε οδήγησε σε κάθε μια από αυτές τις συνεργασίες;

Ο Γιάννης Κότσιρας, με την καθαρή και όμορφη φωνή του. Η Τζώρτζια Κεφαλ,ά ένα ηφαίστειο ταλέντου και καλής ενέργειας. Ο Haig Yazdjian, με την γλυκιά και γεμάτη χρώματα και συναισθήματα φωνή του και το ούτι του. Και οι ΟΝΙΡΑΜΑ, παλιοί μου φίλοι απ’ τη Θεσσαλονίκη που πήραν ένα κομμάτι και το απογείωσαν με το παίξιμο και την ψυχή τους.

Πώς αξιοποιείς τον ελεύθερο χρόνο σου;

Με μουσική. Έχω ξεκινήσει κλασσική κιθάρα με τον Μάργαρη και μελετάω!

Είσαι δυσαρεστημένη από τον τόπο σου; Από τους Έλληνες;

Είμαι δυσαρεστημένη που δεν προχωράμε, αλλά δεν ξέρω πως θα αλλάξει αυτό. Όσο περνάει απ’ το χέρι μου θα προσπαθώ για το καλύτερο πάντως.

Πιστεύεις ότι έχουμε χάσει ως λαός το προνόμιο του «ελεύθερος, ελεύθερα να ζεις»; Το τραγούδι « Υπνοβάτης» στο οποίο ακούμε και τη φωνή του Γιάννη Κότσιρα, είναι νομίζω περιγραφικό της κατάστασης και κρύβει ίσως ένα πολιτικό μήνυμα. 

Μια αφύπνιση χρειάζεται. Να γίνουμε όλοι καλύτεροι και να σκεφτόμαστε και να πράττουμε πιο συλλογικά. Αυτό θα βοηθούσε. Όλοι μαζί για ένα κοινό και μακροπρόθεσμο καλό.

Θέλω να ολοκληρώσουμε την κουβέντα μας με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Δημιουργικό, όπως εσύ. Αν σου ζητούσα λοιπόν, να κλείσεις τα μάτια και να πλάσεις στο νου σου το δικό σου παραμυθότοπο, τι χρώματα, ποιες μυρωδιές, ποια αγαπημένα σου αντικείμενα και πρόσωπα θα έκλεινες για πάντα μέσα του;

Την θάλασσα, το καλοκαίρι, μια κιθάρα και ήλιο. Που έρχονται σύντομα…