Σταμάτης Κραουνάκης: «Δεν φοβάμαι τίποτα»!

Πόσο εύκολο σου είναι να σκεφτείς ανθρώπους που κατάφεραν να παντρέψουν την Δύση με την Ανατολή εξίσου πετυχημένα και ουσιαστικά όπως o Σταμάτης Κραουνάκης; 

Όχι, δεν είναι μόνο θέμα μουσικολογικό. Είναι και ζήτημα αισθητικής μαζί και έκφρασης και ερμηνείας. Είναι ακόμα ζήτημα ταπεραμέντου. Και ιδιοσυγκρασίας. Και απεριόριστου ταλέντου.

Μέσα στην χαοτική κατάσταση της νέας ελληνικής πραγματικότητας την οποία βιώνουμε, αυτές τις μέρες που τα περισσότερα καλλιτεχνικά γεγονότα παίρνουν αναγκαστικά αναβολή επ' αόριστον, ο σαρωτικός Σταμάτης Κραουνάκης επιλέγει να ανέβει στη σκηνή του Ηρωδείου, την Πέμπτη 9 Ιουλίου, με την παράσταση “Avanti Dario”, το tribute που ετοίμασε μαζί με τη Λίνα Νικολακοπούλου στο έργο του Ντάριο Φο. Ίσως για να επιβεβαιώσει και έμπρακτα αυτό που τονίζει και κατά τη διάρκεια της συζήτησης μας, ότι,δηλαδή, δεν φοβάται τίποτα.

Κάπου, λοιπόν στο διάλειμμα από τις προετοιμασίες και τις πρόβες του, έχουμε την ευκαιρία να καθίσουμε απέναντι του για μία σύντομη μεν περιεκτική δε συζήτηση. Σε έναν... ευρωπαϊκό διάλογο με τον σημαντικότερο, κατά πάσα πιθανότητα, συνθέτη-δημιουργό που πέρασε από την χώρα μας τα τελευταία 30 χρόνια, ονειρευόμαστε μια Ευρώπη των λαών. «Των λαών, όχι των παλιανθρώπων».

Ελλάδα είναι ο τόπος που κατοικούμε. Η γη που πατούμε και χορεύουμε.

Δεν ελπίζω σε κάτι με την μεταφυσική έννοια του όρου. Ελπίζω όμως ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα αποτελέσει τη λύση προς ένα καλύτερο, πιο φωτεινό αύριο.

Φοβάμαι πώς δεν υπάρχει κάτι που φοβάμαι. Δεν συνηθίζω να φοβάμαι τίποτα.

Ο λαός αυτή τη στιγμή που μιλάμε βρίσκεται πιο αριστερά κι από το αριστερά τους. Ξέρεις γιατί; Γιατί δεν έχουν πια τίποτα να χάσουν. Είναι η πλειοψηφία των αδικημένων ενάντια στην μειοψηφία των ευνοουμένων. 

Ο κόσμος θέλει τον Τσίπρα γιατί τους είπε την αλήθεια. Προσέξτε, θέλει τον Τσίπρα συγκεκριμένα, δεν μιλάω για τον ΣΥΡΙΖΑ γενικότερα. Ο Τσίπρας είναι ο άνθρωπος που περπάτησε μόνος του, με τα πόδια από το Μέγαρο Μαξίμου στο Σύνταγμα. Ποιος άλλος το έχει κάνει αυτό;

Οι κύριοι της ιδιωτικής τηλεόρασης έχει έρθει η ώρα να στείλουν στα σπίτια τους όλους τους επικοινωνιολόγους τους. Οι άνθρωποι είναι ανίδεοι, δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Επί μία εβδομάδα έβγαζαν στα κανάλια όλους αυτούς που μας έφεραν εδώ και λέγανε τη γνώμη τους. 

Ανήκω τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή. Είμαι ένα μείγμα της Δυτικής Ρωμυλίας και της Κρήτης. Και σήμερα κατοικώ κάτω από την Ακρόπολή.

Θα έφευγα τρέχοντας από την Ελλάδα αν έβλεπα ότι επιστρέφουν όλοι αυτοί οι ΒενιζελοΣαμαράδες. Πραγματικά θα έφευγα. Εγώ αυτή την κατάσταση δεν κάθομαι να την ξαναζήσω.

Μάλλον θα πήγαινα στο Λονδίνο. Μου αρέσει πολύ εκεί.

Νομίζω ότι δεν θα υπήρχε λόγος να πάρω τίποτα μαζί μου. Ό,τι χρειάζομαι το κουβαλάω μέσα μου.

Όταν αποφάσισα να κάνω το tribute στον Ντάριο Φο είχαμε ακόμη την τρικομματική. Μου είχε φέρει ο Δημήτρης Μανιάτης το βιβλιαράκι με την ομιλία του στο Νόμπελ, μια Πέμπτη του Γενάρη του '14 στο ντεκ του τρίτου ορόφου. Την πρώτη μας Πέμπτη νομίζω. Τι λες του λέω να πάω να τον βρω; Το σφράγισα και παρακάλεσα τον Θοδωρή Αγγελόπουλο να βρούμε άκρη με τον maestro. Βρήκαμε, χάρη στην Ξένια που το έτρεξε. Έστειλα βιογραφικά, CD, βίντεο ποιος είμαι τέλος πάντων. Και στις 3 Οκτωβρίου φτάσαμε στο Μιλάνο. 

Στο μεταξύ το είχα πει και στη Λίνα και είχε πει «ναι», το είπε και στον Γιώργο Λούκο και του άρεσε. Και στην Ελένη Συροπούλου που μας κάνει την παραγωγή. 

Ο κύριος Φο μας μάς δέχτηκε, εγώ μιλούσα, εκείνος μιλούσε, ο Θοδωρής μετάφραζε και η Στέλλα Αγγελέτου τραβούσε φωτογραφίες και μαγνητοφωνούσε τη συζήτηση. Γυρίσαμε ευτυχισμένοι.

Μετά ήρθαν οι μονταζιέρες, οι κτηνώδεις, ο Ρωμανός, οι εκλογές, κι εμείς διαβάζαμε, χτίζαμε, σε επικοινωνία συνεχή με την αντζέντισα του και τον ίδιο. Μετά καλέσαμε έναν – έναν τους συνεργάτες. Μετά είχαμε κυβέρνηση. Πρώτη φορά αριστερά. Η Μάγια Λυμπεροπούλου είπε στο πρώτο μας ραντεβού, όταν βρεθήκαμε όλοι, «είναι πολύ σωστή ώρα για αυτό». Τώρα που ήρθε η ώρα και έχουμε σχεδόν ετοιμαστεί όλα φωνάζουν ότι ήταν η ώρα. Γι' αυτή την λαϊκή, μεγάλη γιορτή του μεγάλου αυτού παραμυθά. Του ανυπόταχτου. Την ώρα που πρέπει να ξανακερδίσουμε κι εμείς, και όσοι θα 'ρθουνε, την πίστη μας και την ανθρωπιά μας. 

Για τη ζωή μας. Για τη χώρα μας και για το νότο. Για την Ευρώπη των λαών κι όχι των παλιανθρώπων. 

Δελτίο Τύπου παράστασης:

Σταμάτης Κραουνάκης, Λίνα Νικολακοπούλου, Ντάριο Φο

Avanti Dario, μια ανατρεπτική γιορτή κάτω από την Ακρόπολη: αύριο Πέμπτη, 9 Ιουλίου

Ο Ντάριο Φο και πριν και μετά το Νόμπελ είχε και έχει μια ολόφρεσκη ματιά και επιθυμία να οργανώνει, με όπλο του τη σάτιρα, την ειρωνεία και τη χρήση του παράδοξου στη θεατρική του γλώσσα, την υγιή αντίδραση του κοινού αισθήματος απέναντι σε ό,τι το καταπιέζει.

Εάν θυμηθούμε τους τίτλους από τα έργα του θα δούμε πόσες φορές μας έχει καθρεφτίσει… «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», «Κλέψε λιγότερο», «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού», «Η μεγάλη Παντομίμα», κ.λ.π.

Η ανατρεπτική γιορτή που θα στήσουμε κάτω από την Aκρόπολη, το φετινό Ιούλιο, ημέρα Πέμπτη 9/7, προς τιμήν του Ντάριο Φο και της πολύχρωμης ζωής και δράσης του, είναι μια υπέροχη ευκαιρία να θυμηθούμε, να συναντηθούμε και να απογειωθούμε με το χιούμορ, τη σάτιρα και το εφηβικό κέφι ενός ελεύθερου μυαλού.

Ο υπέροχος αυτός Ιταλός παραμυθάς και θεατράνθρωπος πιστεύει πως ό,τι μας έχει γίνει κατά καιρούς  βραχνάς και φόβητρο στη ζωή από την εξουσία, είναι γιατί δεν γελάσαμε όσο πρέπει με τα χάλια της.

«Η εξουσία φοβάται όποιον ανεβάζει στη σκηνή το σκοτεινό της πρόσωπο»

και καλά κάνει.

«Ένα δυνατό γέλιο, τη σωστή στιγμή, μπορεί πράγματι να τους θάψει όλους».

Η παράσταση πραγματοποιείται σε συνεργασία με το  Ιδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης». 

Ωδείο Ηρώδου Αττικού, Πέμπτη 9 Ιουλίου

ώρα έναρξης: 21.00

Τιμές εισιτηρίων

VIP: 35€, 28€

Ζώνη Α: 30€, 24€

Ζώνη Β: 25€, 20€

Ζώνη Γ: 15€, 12€, 10€ (φοιτητικό) 

Άνω Διάζωμα: 10€, 8€, 5€ (φοιτητικό, άνεργοι, ΑΜΕΑ)