Πώς να θεραπευτείς από τον φόβο της δέσμευσης

Σε φλέρταρε. Τον φλέρταρες. Βρεθήκατε. Αρχίσατε να βγαίνετε. Κι εκείνος άρχισε να ζητάει κάτι παραπάνω. Ειδικά στη δίνη ενός απειλητικού ιού ήθελε να ξέρει πού βρίσκεστε. Αν είσαι ο άνθρωπός του. Αν η επόμενη καραντίνα θα σας βρει μαζί βρε παιδί μου… Σου αρέσει. Του αρέσεις. Θέλει να είστε μαζί. Εσύ θες;

Κάπου εκεί άρχισες να κάνεις νερά. Τη μία, είχες μέχρι αργά μίτνγκ. Την άλλη έπρεπε να πας στους γονείς σου. Την άλλη ένιωθες να έχεις ύποπτα συμπτώματα και μπήκες μόνη σου σε καραντίνα. Την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια. Ενώ έχει όλο το πακέτο.

Αφού είναι ακριβώς αυτό που ονειρεύεσαι τι είναι αυτό που σε κάνει να λακίζεις και να το βάζεις στα πόδια;

Μήπως παραείναι καλός;

Το ένα σενάριο είναι ότι εδώ και πόσο καιρό που βγαίνετε, τον έχεις περάσει από τα σαράντα κύματα. Από δοκιμασία σε δοκιμασία κι η αλήθεια είναι ότι πέρασε με ευκολία όλα τα κρας τεστ. Με απίστευτη και φυσική ευκολία. Κι αυτή η φυσικότητα είναι που αντί να σε καθησυχάζει σε βάζει σε ακόμα περισσότερες σκέψεις.

Ήταν πάντα εκεί όταν τον ήθελες. Μάντευε από πριν αυτό που επιθυμούσες. Αντιδρούσε με τον σωστό τρόπο σε κάθε «παγίδα» που του έβαζες.

Όμως γιατί αγωνίζεσαι τόσο σκληρά να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι δεν είναι όπως φαίνεται. Γιατί κόβεσαι να πειστείς ότι άλλη μια φορά τα φαινόμενα απατούν;

Πρέπει κι εσύ να αλλάξεις;

Το πρώτο τσίμπημα το ένιωσες όταν ζήτησε να μείνει να κοιμηθεί σπίτι σου … στο κρεβάτι σου… αντί να ντυθεί και να φύγει. Το δεύτερο τσίμπημα όταν έφερε οδοντόβουρτσα. Το τρίτο (και χειρότερο) όταν σου ζήτησε να τον γνωρίσεις στους φίλους σου. Όταν οι φίλοι σου τον λάτρεψαν δεν ήξερες αν έπρεπε να χαρείς ή να πανικοβληθείς.

«Μα καλά κανείς δεν βλέπει ότι ο τύπος είναι απάτη» σκέφτεσαι αλλά δεν καταφέρνεις να το ξεστομίσεις όταν συνειδητοποιείς ότι όλοι γύρω σου τον κοιτάνε σαν ξερολούκουμο.

Μήπως συνήθισες απλώς να είσαι μόνη; Να έχεις την ελευθερία των κινήσεων. Να έχεις το διπλό κρεβάτι όλο για σένα. Να μη ζητάς και να μη δίνεις λογαριασμό. Μήπως νομίζεις ότι το τρέχει πολύ γρήγορα;

Αφού στο τέλος, θα τελειώσει κι αυτό…

Και no game no pain… Αποφάσισε. Αν θες να ζεις προστατευμένη σε μια γυάλινη φούσκα προκειμένου να μην πληγωθείς, στο τέλος θα καταλήξεις μόνη και περισσότερο πληγωμένη. Αν προτιμάς να πληγώσεις πρώτη τον άλλον ή να φύγεις πρώτη για να μη δει ο άλλος ότι είσαι πληγωμένη κι ευάλωτη, χάνεις το μερίδιο της ευτυχίας σου. Αλλά η ευτυχία δεν ήταν ποτέ a piece of cake είναι ολόκληρο το κέικ και για να φτιάξεις κέικ πρέπει να σπάσεις αβγά… να σηκώσεις μανίκια, να λερώσεις την κουζίνα, να την καθαρίσεις και λοιπά… Ναι λες, πού να τρέχεις τώρα, υπάρχει απέναντι κι ο φούρνος, το ζαχαροπλαστείο στη γωνία και λίγο πιο κάτω το σούπερ μάρκετ – παντού πουλάνε κέικ, γιατί να παιδευτείς να το φτιάξεις εσύ. Ίσως για να ξέρεις τι τρως; Για να έχεις την ευθύνη και την επιλογή των υλικών; Λέω εγώ τώρα, γιατί το σπιτικό είναι πιο ασφαλές (να μην πω και πιο νόστιμο) από το έτοιμο… και ζούμε σε μια εποχή που η ασφάλεια είναι σημαντική περισσότερο από ποτέ;

Ασφαλής στην τοποθεσία «φαντασία»

Ξεκόλλα καλή μου, δεν είναι ούτε η φαντασία σου ούτε ψευδαίσθηση. Είναι φτιαγμένος από σάρκα και οστά. Ιδρώνει. Χρειάζεται να κάνει μπάνιο και να πλύνει τα δόντια του. Μπορεί να έχει ελαττώματα, αν αυτό θα τον κάνει επιτέλους αληθινό στα μάτια σου. Μπορεί να ξεχνάει να πληρώσει τους λογαριασμούς στην ώρα τους, ή να φτερνίζεται πολύ δυνατά. Το ελάττωμά του δεν χρειάζεται να είναι κάτι σοβαρό – κάτι μικρό κι ασήμαντο ίσα για να νιώσεις ότι είναι γήινος. Και ναι μπορεί κι εκείνος να έχει πάρει πρέφα τα δικά σου ελαττώματα, αλλά δεν το κάνει θέμα, κι ούτε αργότερα θα το κάνει. Ξέρει ότι έχεις ελαττώματα γιατί δεν είσαι ένα πλάσμα της φαντασίας του ούτε μια σούπερ ηρωίδα που βγήκε από τις σελίδες του αγαπημένου του κόμικς.

Δεν προσπαθεί να το παίξει τέλειος. Ξέρει ότι δεν είναι. Ξέρει ότι δεν χρειάζεται να είναι. Ξέρει ότι είναι αρκετός – κάτι παραπάνω από αρκετός – είναι πολύ καλός. Αλλά δεν νιώθει ότι σου πέφτει πολύς. Νιώθει ότι εσύ του πέφτεις πολλή… Είναι ο εαυτός του και το μόνο που προσπαθεί είναι να σου δίνει την καλύτερη εκδοχή του εαυτού του όταν βρίσκεται μαζί σου.

To know us better

Κάποιους ανθρώπους δεν χρειάζεται να τους ξέρεις καλά. Τους συναντάς για λίγο και δεν έχει νόημα να ασχοληθείς παραπάνω. Τον εαυτό σου όμως πρέπει να τον ξέρεις από την καλή και από την ανάποδη. Κι όταν γνωρίζεις ένα άνθρωπο που σε ενδιαφέρει πρέπει να είσαι διατεθειμένη να τον αφήσεις να σε γνωρίσει κι εκείνος. Κι επίσης πρέπει να θες να τον γνωρίσεις κι εσύ. Να τον διαβάσεις σωστά. Ούτε να του την έχεις στημένη και να είσαι έτοιμη να παρεξηγηθείς. Ούτε να τον βάλεις στο μικροσκόπιο ούτε στο μεγεθυντικό φακό. Χρειάζεται να χρησιμοποιήσεις τα μάτια, την ακοή, τη λογική, το συναίσθημα, όλες τις αισθήσεις, την ενσυναίσθηση και τη διαίσθηση. Κάθε άνθρωπος είναι ένα εκπληκτικό παζλ κι η γνώση μας για αυτό το παζλ αλλάζει συνεχώς, όπως αλλάζει ο βαθμός εμπλοκής κι ενασχόλησής σου μαζί του.

Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη;

Εδώ σε θέλω κάβουρα; Τα πάντα είναι στο μυαλό σου. Το πώς βλέπεις τον άλλον. Το πώς βλέπεις τον εαυτό σου. Τον βλέπεις τους δυο σας – μαζί, χώρια, δίπλα δίπλα, συγκοινωνούντα δοχεία, σε επαφή ή μακριά κι αγαπημένοι; Περίμενε, μακριά ναι, αγαπημένοι όχι – η αγάπη θέλει προσπάθεια, χρόνο, επένδυση, αποδοχή, σκάψιμο, σεβασμό, υποχωρήσεις, επανερμηνείες. Αλλά η αγάπη δεν είναι στο μυαλό σου, είναι στη καρδιά.

Όταν αγαπάς κάποιον – όταν ερωτεύεσαι – όταν μπαίνεις σε μια σχέση – όταν θες να είσαι σε μια σχέση – υπάρχει συνείδηση, υπάρχει ευθύνη, υπάρχει εμπλοκή, κυρίως υπάρχει δέσμευση.

Είσαι διατεθειμένη να τσαλακωθείς, να πέσεις, να ξανασηκωθείς, να πληγώσεις, να πληγωθείς, να συνεχίσεις. Η ερωτική σχέση δεν είναι μόνο καρδούλες και λουλουδάκια, ούτε μόνο διακοπές. Έχει κι ανηφόρες. Έχει τυφλές γωνίες. Αλλά μπορεί να είναι κι ο παράδεισος…

Ναι ή όχι – όλα ή τίποτα

Αν ο τύπος έχει και είναι όλα όσα ευχήθηκες, δεν είναι κρίμα κι άδικο να τον χάσεις μέσα από τα χέρια σου; Δεν γίνονται κάθε μέρα οι ευχές πραγματικότητα. Δεύτερη ζωή δεν έχει, λέει ο ποιητής. Και μερικές φορές δεν έχει καν δεύτερη ευκαιρία…

Take it or leave it… ή live it, θα έλεγα, αν πιάνεις το υπονοούμενο – σε απλά ελληνικά υπάρχει ένα σύνθημα τοίχου που λέει «αγάπα το ή παράτα το»…