Κάτω από το δέρμα της

Μερικές φορές, τη θυμάμαι έφηβη. Όχι ιδιαίτερα ψηλή, μια ιδέα γεμάτη στους γλουτούς, μια υποψία μελιού στα μαλλιά. Δεν είχε τίποτα τεχνητό επάνω της. Σχεδόν. Γιατί καμιά φορά, τότε, στο σχολείο, η Άννα δεν γελούσε αληθινά. Ήταν τόση η ανάγκη της να χαρεί, που βίαζε το γέλιο να εκραγεί, ακόμα κι όταν δεν έβλεπε το αστείο πουθενά. Ήθελε να είναι αγαπητή, ο ορισμός του έξω καρδιά, να κρύβει τα χάσματα που έχασκαν, να παριστάνει ότι δεν τρέχει τίποτα, ποτέ. 

Πίσω στο σπίτι, υπήρχε ένας πατέρας που έπινε περισσότερο από όσο άντεχε και, μερικές φορές, εκτόξευε τασάκια. Η Άννα έτρεμε το θυμό του αλλά αψηφούσε τις απαγορεύσεις, ανέμελη και πληγωμένη ταυτόχρονα, δέσμια κι αδάμαστη την ίδια ακριβώς στιγμή.  

Υπήρχε και μία μητέρα, με υποψία μελιού στα μαλλιά και μάτια που ήξεραν ότι δεν έβλεπαν αυτόν που θα έπρεπε να αντικρίζουν. Για εραστές κρυφούς δεν μάθαμε, μας είχε πει όμως ότι μικρή ονειρευόταν έναν ποιητή. Αρνιόταν να του δώσει πρόσωπο, δεν είχε χρώματα ούτε όνομα, γιατί οι μητέρες δεν μπορούν να κρύβουν έρωτες στις μητρικές καρδιές τους, μόνο ψιθύρους. 

Ο ποιητής προσπέρασε τη μητέρα, χρόνια πριν γίνει μητέρα. Ίσως δεν την πρόσεξε καν την Αρετή, έτσι όπως κρυβόταν ντροπαλά πίσω από το μελί της τσουλούφι. 

Εκείνη δάκρυσε μονάχα μια φορά κι έπειτα στήθηκε για τη γαμήλια φωτογραφία της δίπλα στον Αντώνη, που ήταν φέρελπις λογιστής και της υποσχέθηκε ζωή κυρίας λογιστού (κι οι αριθμοί έχουν την ποίησή τους, σκέφτηκε εκείνη γενναιόδωρα). 

Όμως, ο Αντώνης άνοιξε καφενείο. Η Αρετή, φτιαγμένη για την ποίηση των λέξεων και των αριθμών, τυλίχτηκε στον αχνό του βαρύ γλυκού και ζεματίστηκε, έγινε θρύψαλα φτενά και τρίμματα που, χρόνια μετά, τρύπωσαν ύπουλα κάτω από το δέρμα της καρδιάς της κόρης της. 

«Εγώ δεν μένω πια εδώ», αποφάσισε τότε και, μαζεύοντας τα κομμάτια, έφτιαξε μια άλλη Αρετή, ολιγαρκή και προσγειωμένη, μια Αρετή-κυματοθραύστη, σύζυγο στωική, μαμά με κατανόηση, αξιοπρεπή χήρα, ασημένια γιαγιά. Δεν ήταν η ίδια, δεν ήταν ακριβώς πραγματική, εκτός από το χαμόγελο, που έμεινε επίμονα γνήσιο-αν και σπάνιο. Ήταν ωραία η Αρετή, αλλά ήταν πάντα λιγότερο ζωντανή από όσο της άξιζε. Είχε, βλέπεις, προδώσει την καρδιά της κι εκείνη, με τη σειρά της, την πρόδωσε πολύ νωρίς. 

Τη μέρα που έφυγε, η Άννα έκλαψε ελάχιστα, έκλεψε όμως το χαμόγελο της μητέρας της και το φοράει στο πρόσωπό της μέχρι σήμερα.

{videobox}fOZ3KhnvHB0{/videobox}

Credit: Suzanne Heintz