Πεταλούδες

Σήμερα έκανα μια ευχή. Love me more, είπα στο κόκκινο φωτάκι ενός παράξενου μικροφώνου, στημένου μπροστά σ΄έναν τοίχο με πολύχρωμες, αεικίνητες πεταλούδες. Και η ευχή γράφτηκε (γράφτηκε!) με καλλιγραφικά γράμματα στον τοίχο, αναδεύτηκε, πήρε σχήμα, άλλαξε σχήμα, μεταμορφώθηκε, έγινε κι αυτή πεταλούδα, εκτυφλωτική κι εφήμερη, και προσγειώθηκε, σαν άσπρο φως, στην παλάμη μου.

Δεν ήταν μαγικό. Ήταν ένα από τα εκθέματα της νέας, εντυπωσιακής έκθεσης της Στέγης, «Digital Revolution». Αν πας (να πας), θα βυθιστείς σε σκοτεινά δωμάτια, το σώμα σου θα συντονιστεί με τις δονήσεις τέλειων ήχων και θα γεννήσει χελιδόνια, τα χέρια σου θα γίνουν φτερά και θ’ αγκαλιάσουν αέρινες ροζ φυσαλίδες από λέιζερ. Θα δεις πώς φτιάχτηκε το Gravity, τα μάτια σου θα εκπέμψουν φωτεινό ατμό, θα μπεις μέσα σ΄έναν πίνακα με χρώματα που λιώνουν.

Δεν είναι μαγικό. Αλλά είναι. Είναι η τεχνολογία που παίζει μαζί σου σε μια ψηφιακή παιδική χαρά και σου φτιάχνει σύντομα, φαντασμαγορικά όνειρα για να σου δείξει τη δύναμή της. Εσύ στέκεσαι καθηλωμένη και μια εκδοχή της πραγματικότητας (που σου επιτρέπει ελαφρώς να την ορίσεις, μέσω διάδρασης), θα αρχίσει να πλέκεται γύρω σου. Μετά θα σβήσει και θα μείνεις εκεί, στη μέση μιας θάλασσας από εικόνες που αναβοσβήνουν.

Αυτό είναι ένα μέλλον, αναπόφευκτα. Όμορφα υφασμένο και μια ιδέα φοβιστικό. Μια σαγηνευτική ψευδαίσθηση μπολιασμένη από αλήθειες.  

Αλλά υπάρχουν κι άλλα. Βρίσκεσαι, ας πούμε, ένα βραδάκι απέναντι από τον συνθέτη Δημήτρη Μαραμή και το πιάνο του. Και σου λέει, με λόγια αλλά, κυρίως, μέσα από τη θεσπέσια μουσική του, ότι αγαπάει τους τρόπους ενός όχι και τόσο μακρινού άλλοτε. Δεν είναι ζαχαρωμένος νοσταλγός, κάθε άλλο, αρνείται όμως να περιφρονήσει το ντροπαλό κοκκίνισμα και τις διακριτικές ματιές των χτεσινών, ρομαντικών ερώτων για χάρη της εικονικής λαγνείας του 21ου αιώνα.

Κι ακούς το «όχημα» της μουσικής του, τον εκπληκτικό νεαρό τραγουδιστή Θοδωρή Βουτσικάκη, έναν ερμηνευτή που λες και ήρθε απευθείας από μια άλλη, ωραιότερη, ειλικρινώς παθιασμένη εποχή, και στόχευσε το μαλακό κέντρο της καρδιάς σου. Συντονισμός, ταλάντωση, ρίγος. Τον ακούς και ξέρεις ότι έτσι πρέπει να είναι όσα μιλάνε για αγάπη -και οι ευχές που γράφονται εντός σου. Μια αλήθεια μπολιασμένη από σαγηνευτικές ψευδαισθήσεις.

Το μέλλον θα μπορούσε να είναι και έτσι.

{videobox}H2ZASCOFRtg{/videobox}

Photo credit: "Butterfly Girl", by Chris Crisman