Captain, oh captain!

Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνη τη φλόγα. Είχε ορμήσει ακριβώς δίπλα μου, κατά μήκους της αριστερής πλευράς του αεροπλάνου. Θά ‘πρεπε να είναι πορτοκαλιά, αλλά ήταν ροζ-μοβ κι έδενε ωραία με το σούρουπο της Σαντορίνης. 

«Έτσι θα είναι το πυρ των κινητήρων», είχα σκεφτεί για λίγα ακίνητα, βουβά  δευτερόλεπτα, σίγουρη ότι βρισκόμουν σε ένα άγνωστο, υπερ-δυναμικού  τύπου αεροσκάφος, που θα εγκατέλειπε το έδαφος με βρυχηθμούς, σαν τρομερός δράκος. 

Μετά ο διπλανός μου, θέση 13Β, μουρμούρισε «φωτιά». Οι επιβάτες στάθηκαν στον διάδρομο, στοιχημένοι, παγωμένοι, απόκοσμα άφωνοι. Αργότερα θα μάθαιναν ότι για την απότομη διακοπή της τροχοδρόμησης έφταιγε ένα εφήμερο, αυθάδες σκουπιδάκι.

Από εκείνη τη φλόγα και μετά, η απογείωση έπαψε να είναι θρίαμβος. Απέκτησε κάτι το τρομακτικά αναπόφευκτο. Είναι μια ώρα μηδέν, που μου ιδρώνει τις παλάμες, με αναγκάζει να ελέγχω ψυχαναγκαστικά το σωσίβιο κάτω από το κάθισμά μου και να γραπώνω τα μπράτσα μισοκοιμισμένων αγνώστων. Αλκοόλ, λογική και τα κλεμμένα ταβόρ της γιαγιάς επιστρατεύτηκαν μάταια. Στο τέλος, έμειναν μόνο οι ανάσες: εισπνοή, κράτημα αναπνοής, εκπνοή. Ωμμμ, μέχρι  να σβήσει το κόκκινο φωτάκι.

Μόλις σβήσει, σηκώνομαι. Περπατάω στο διάδρομο, πιστή στο τελετουργικό που μου δίνει την ψευδαίσθηση ότι, οκ, τώρα ελέγχω τον χώρο. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου ξέρω ότι δεν ελέγχω τίποτα, ότι είμαι πλήρως εξαρτημένη από έναν κάπταιν χωρίς πρόσωπο, αλλά το σώμα μου ανταποκρίνεται τέλεια στην ψευδαίσθηση και οι παλμοί καταλαγιάζουν. Επιστρέφω στη θέση μου, έτοιμη να πιω τον τοματοχυμό μου με λεμόνι και μπόλικο πιπέρι και να κοιτάξω έξω από το παράθυρο.

Πάντα διαλέγω παράθυρο-πώς αλλιώς θα ξέρω αν το φτερό είναι ευθυγραμμισμένο; Τσεκάρω τις κινήσεις και τους ήχους-μου είναι οικείοι; Τσεκάρω τους πιλότους. Ξέρω αν είναι Γερμανοί από τον τρόπο που φρενάρουν-οι Έλληνες προσγειώνονται βελούδινα, θα το έχεις προσέξει. Τσεκάρω τον τύπο του αεροσκάφους και προτιμώ τα Airbus, επειδή είναι της Ευρώπης και πιστεύω ότι με συμπαθούν περισσότερο.

Κι εγώ τα συμπαθώ. Δηλαδή, τ΄αγαπώ. Αγαπάω τα αεροπλάνα σαν τρελή. Ποτέ δεν θα τα θεωρήσω δεδομένα, ποτέ δεν θα θεωρήσω την πτήση μια τετριμμένη ρουτίνα. Πάντα θα εκστασιάζομαι καθώς θα περνάω δίπλα από τις γιγάντιες τουρμπίνες τους, πάντα θα εύχομαι να ζήσω κάποτε δίπλα σε αεροδρόμιο για να θαυμάζω τις σιδερένιες κοιλιές τους καθώς θα περνούν μουγκρίζοντας πάνω από τη βεράντα μου.

Ταυτόχρονα τα τρέμω, όπως τρέμουμε όλα όσα αγαπάμε πολύ. Αλλά. Κάθε φορά που είμαι στον αέρα, κοιτάζω έξω και σκέφτομαι ότι βρίσκομαι σε μια αφύσικη, μαγικά προνομιούχα θέση, μια θέση όπου κανονικά δεν έχω το δικαίωμα να είμαι. 

Πετάω, βρε συ. Βλέπω τα σύννεφα και τον ορίζοντα. Βλέπω τις Άλπεις από ψηλά. Βλέπω τον ανεπανάληπτο, πολύχρωμο γεωλογικό καμβά που απλώνεται από κάτω μου στον πηγαιμό για το Λος Άντζελες. Βλέπω τη Σαχάρα να κυκλώνει τις αφρικανικές πόλεις. Καμιά φορά, βλέπω  τους κεραυνούς να σκίζουν τη νύχτα. 

Σκέψου, είμαι στον ουρανό, ακριβώς δίπλα στις αστραπές. 

Παίρνω ανάσες, λοιπόν, και τολμώ μία ακόμα απογείωση, αποφασισμένη να εμπιστευτώ τον άγνωστο πιλότο. Δεν έχω άλλη επιλογή, ξέρεις. Αν δεν τον εμπιστευτώ, αν δεν παραδοθώ αμαχητί στα χέρια του, θα χάσω το ταξίδι. 

Θα έχω ζήσει λιγότερο.

Phto credit: Alex Prager

{videobox}yFTvbcNhEgc{/videobox}