Skip to main content

Η... ΑΛΛΗ ΕΓΩ

Αν μ΄αγαπάς κι είν’ όνειρο

Να, δείτε μας τα Χριστούγεννα, δείτε πόσο μας φέρνουνε κοντά. Δεν πιστεύουμε πια σε τίποτα, σε κανέναν θεό, ούτε καν σε μας τους ίδιους, πιστεύουμε μόνο σ΄έναν ροδαλό, αστείο, δωρατζή Άγιο- Βασίλη που κάνει «χοχοχό» κάθε φορά που τον φωτογραφίζουν.  


Μαρίνα Τσικλητήρα

Είδα ένα όνειρο απόψε. Εφιάλτες δε βλέπω, αλλά αυτό έμοιαζε πράγματι κάπως δυσοίωνο, τοποθετημένο σ΄ένα δυστοπικό (νέα λέξη) κοντινό μέλλον. Ένα μέλλον σχεδόν σημερινό. 

Ήμουνα, λέει, στη Νέα Υόρκη, που δεν ήταν ακριβώς η Νέα Υόρκη κι εγώ δεν ήμουν ακριβώς μέσα της. Την κοιτούσα από μακριά, από μια αχανή γειτονική έρημο με γαλάζια άμμο. Ο ουρανός ήτανε μωβ του δειλινού (χαμένη λέξη) κι ήμασταν σ΄ένα  καταφύγιο στη μέση του τίποτα, άνθρωποι τυλιγμένοι με χρωματιστές, μεξικάνικες κουβέρτες. Και ατενίζαμε τους ουρανοξύστες που λαμπύριζαν σαν χριστουγεννιάτικοι, τα φώτα τους χόρευαν στα μικροσκοπικά τους παράθυρα, μέχρι που έγινε μια έκρηξη και κάποιοι από αυτούς κατέρρευσαν. 

Νιώσαμε τη γεύση της γυάλινης σκόνης τους και ξέραμε ποιοι πάτησαν το κουμπί, όμως δε συλλαβίσαμε τ΄όνομά τους, από τρόμο και δεισιδαιμονία. Την άλλη στιγμή ήρθαν κοντά μας οι πρόσφυγες των ουρανοξυστών, όσοι επέζησαν από τις εκρήξεις. Όχι Αμερικανοί, ούτε δυτικοί, ούτε ακριβώς λευκοί. Άντρες, γυναίκες και μικρά ήταν, από «εκείνες» τις χώρες, ξένοι αλλά περίπου οικείοι πια- τους έχω δει, σκέφτηκα. Τους έχω δει στις φωτογραφίες του Μπεχράκη και στα σπλαχνικά βίντεο του facebook, κάποιοι φοράνε τζιν και έχουνε smartphones, οπότε μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τη μεξικάνικη κουβέρτα μου. 

Μίλησα μ΄έναν από αυτούς. Ήτανε νέος, με σκοτεινά μαλλιά και μαύρα μάτια, με δύο παιδιά και δυο γυναίκες, και μου ομολόγησε στη γλώσσα μου πως τη μία δεν την αγαπούσε πια. Θα την αφήσω, μου είπε, δεν το ξέρει αλλά θα την αφήσω, έχω την άλλη, θα βρω και τρίτη να μου κάνει ακόμα δυο γιους. Δεν θυμάμαι τον τρόπο που θα την άφηνε, όμως θυμάμαι ότι μου φάνηκε άκαρδος και λυπήθηκα. Ορίστε, είπα, αυτοί οι άνθρωποι δεν αγαπούν όπως εμείς-σίγουρα θ’ αγαπούν, αλλά αλλιώς. Πώς αγαπάτε, άραγε; αναρωτιόμουν, πείτε μου και θα σας μάθω πώς αγαπάμε εμείς, γιατί αγαπάμε καλύτερα. 

Να, δείτε μας τα Χριστούγεννα, δείτε πόσο μας φέρνουνε κοντά. Δεν πιστεύουμε πια σε τίποτα, σε κανέναν θεό, ούτε καν σε μας τους ίδιους, πιστεύουμε μόνο σ΄έναν ροδαλό, αστείο, δωρατζή Άγιο- Βασίλη που κάνει «χοχοχό» κάθε φορά που τον φωτογραφίζουν. Κι όμως αγκαλιαζόμαστε σφιχτά, επετειακά και χαρωπά κάτω από χρυσά λαμπιόνια και χιόνι ψεύτικο, ψωνίζουμε παθιασμένα και στολίζουμε μ΄εμμονή, κάθε χρόνο τέτοια εποχή οι βιτρίνες μας αναβοσβήνουν κραυγάζοντας «Αγάπη!» και, ξέρετε, περνάμε τέλεια μεταξύ μας  πιπιλώντας κουραμπιέδες μπροστά στη φωτιά.

Ξύπνησα στα πρόθυρα μιας ακόμα έκρηξης, στα σύνορα της ερήμου και του κρεβατιού μου, ξέροντας ότι κι εμείς, που τόσο σωστά ξέρουμε να αγαπάμε, έχουμε ξεχάσει ένα μωρό ολομόναχο στη φάτνη του.

{videobox}jFwPqz0S9io{/videobox}

Photo credit: Suzanne Heintz

Διαβάστε επίσης

Η... ΑΛΛΗ ΕΓΩ

Όσα νομίσαμε ότι ισχύουν

Μα τι μου είπε; Πως έβλεπα το φως ενός κόσμου που δεν υπήρχε πια -και τον πίστεψα, αλλά όχι εντελώς, γιατί τα μάτια μου μού έλεγαν άλλα, και γιατί το μυαλό μου δεν χώραγε τόση λογική και τόση επιστήμη.

Η... ΑΛΛΗ ΕΓΩ

Ευτυχώς, είναι ακόμα φθινόπωρο

Τα παιδικά μου '70s, που δεν σκοτεινιάζουν ποτέ, και η αλαβάστρινη Έλενα φταίνε  που έγινα άνθρωπος του καλοκαιριού. Ο χειμώνας κάνει τη θάλασσα μυστήρια κι έχει και τζάκι αλλά, κατά τα άλλα, δεν μου χρησιμεύει σε πολλά.

Η... ΑΛΛΗ ΕΓΩ

Καμία σαν κι αυτήν

Κι αν δεις ρωγμές επάνω της, θα τις δεις φευγαλέα, τόσο φευγαλέα που θα νομίσεις ότι τις μάντεψες- και ότι μάντεψες λάθος.

Προτεινόμενα

ΥΓΕΙΑ

8 αποτελεσματικοί τρόποι για να ενισχύσεις τον μεταβολισμό σου αυτή την άνοιξη

Κινήσεις που μπορούν να αλλάξουν τα πάντα στη διατήρηση ενός υγιούς βάρους

CELEBS

«Έγινε ένα λάθος»: Η Λίτσα Πατέρα απαντά για τη σχέση της με τον ΑΝΤ1

Όσα είπε για τη συνέντευξή της στην εκπομπή της Σίσσυς Χρηστίδου