Προαίσθημα στην Πανεπιστημίου

Είμαι μικρή, έφηβη. Πηγαίνω, όπως κάθε Σάββατο πρωί, στη μητέρα και στον πατριό μου. Περιμένω το τρόλεϊ, έρχεται, ανεβαίνω. Κάθομαι ακριβώς πίσω από τον οδηγό, στη θέση για τους έχοντες ανάγκη. Μια ματιά γύρω μου, όλοι υγιείς μου φαίνονται και υπάρχουν ακόμα άδεια καθίσματα. Στρώνω χωρίς τύψεις τη λουλουδάτη φούστα μου στη ειδική εκείνη θέση, και καρφώνω το βλέμμα μου διαγώνια, στο κάτω κομμάτι της μπροστινής πόρτας του τρόλεϊ, το οποίο χωρίζεται σε μικρά, θολά παραθυράκια. 

Μέσα από αυτά βλέπω τον κόσμο αποσπασματικά-το χαμηλό μέρος του κόσμου, δηλαδή, γκρίζα κομμάτια ασφάλτου και τα βιαστικά μπατζάκια των περαστικών που θα διασχίσουν το δρόμο μπροστά μας, όποτε το φανάρι μάς σταματήσει. 

Μπατζάκια, γόβες. Το θέαμα δεν είναι συναρπαστικό αλλά ούτε η ζωή μου είναι, δεν είμαι καλά, ποτέ δεν είμαι καλά τα Σάββατα -αυτή η επαναλαμβανόμενη τελετουργία, η καταναγκαστική διήμερη επίσκεψη σε ανθρώπους που δεν αγαπώ πια, που μου τάζουν ένα μέλλον εγκλωβισμένο σε σταθερό, διαπέραστο σκοτάδι. 

Κοιτάζω τα μπατζάκια που περνούν και προσπαθώ να αδειάσω το μυαλό μου από το φόβο ενός ακόμα Σαββατοκύριακου, ξέροντας ότι η Δευτέρα θα έρθει ξανά, σαν ευλογία. 

Φανάρι κόκκινο, μένουμε ακίνητοι. Μέσα από το στενό παραθυράκι, ξαφνικά, ένα λευκό μπαστούνι. Τίποτα άλλο, μόνο αυτό. Δεν διακρίνω ποιος το κρατάει αλλά είναι σχεδόν σα να το ακούω, τακ, τακ, τακ, τακ, καθώς χτυπάει ψηλαφιστά την άσφαλτο. Σηκώνω το βλέμμα, κοιτάζω για πρώτη φορά από το τεράστιο παρμπρίζ, η θέα επιτέλους άπλετη αλλά κενή. Κανένας δε διασχίζει το δρόμο. Ανασηκώνομαι, να σιγουρευτώ. Κανείς. Ο τυφλός κάτοχος του μπαστουνιού δεν είναι πουθενά, η Πανεπιστημίου απρόσμενα έρημη. 

Το τρόλεϊ ξεκινά και πάλι. Σε λίγα λεπτά, αρκετά πιο κάτω, η στάση. Η μπροστινή πόρτα ανοίγει, ένα λευκό μπαστούνι ανεβαίνει τα σκαλιά, τακ, τακ, τακ, τακ, ένας τυφλός το ακολουθεί. Σηκώνομαι υπνωτισμένη, του δίνω τη θέση μου. Δεν τολμώ να κοιτάξω το πρόσωπό του, αν και νιώθω ότι εκείνος γνωρίζει το δικό μου.

Από τότε, έμαθα να πιστεύω και σε αυτά που δεν εξηγούνται. Συμβαίνουν πότε πότε, απρόβλεπτα, ακατανόητα προαισθήματα που επιβεβαιώνονται θριαμβευτικά. Έρχονται αγκαλιά με τις εντάσεις, η γαλήνη δεν τα χρειάζεται και δεν τα πυροδοτεί, και τα δέχομαι χωρίς πολλές ερωτήσεις. Μαντάμ Ζαϊρα δεν έγινα, ποτέ δεν κατάφερα να τα χειριστώ και να τα κατευθύνω, όμως μου αποδεικνύουν, ξανά και ξανά, τη μαγεία που φωλιάζει μέσα μας. 

Μ΄αυτήν ξεφεύγω, κάθε φορά, απ’ το σκοτάδι.

{videobox}4oW8Kls3JS8{/videobox}

Photo credit: Patty Maher