Αραχνοΰφαντα

Το πέπλο της. Αχνό, λεπτό, από μετάξι. Με τις αντανακλάσεις της πρωινής δροσιάς να στεγνώνουν απαλά επάνω του και διάφανα, υγρά μαργαριτάρια να ξεκουράζονται εφήμερα στις κλωστές του. Χαδιάρες αχτίδες θα γλιστρήσουν γλυκά ανάμεσά τους, θα τυλίξουν την εύθραυστη στρογγυλάδα τους και θα τα εξατμίσουν.   

Το πέπλο της. Κομψή δαντέλα κι ανεπαίσθητη. Λιγνοί μίσχοι νεκρολούλουδων το λικνίζουν, τις μέρες και τις νύχτες. Κι όταν ο αέρας γίνει άνεμος, όταν ένα τυχαίο κλαδί ή ένα απρόσεκτο χέρι το ρημάξει, εκείνη θα το υφάνει ξανά, αργά και υπομονετικά. Θα τραγουδάει μέσα της. Θα περιμένει.

Το πέπλο της. Σαν σάβανο θα πνίξει την κραυγή, πριν ακουστεί. Τα βήματά της θα είναι άηχα και το φιλί της βελουδένιο. Βελούδινα θα ρουφήξει τη ζωή που τυλίγεται στον ιστό της. Βελούδινα θα γίνεις το επόμενο γεύμα της. Χωρίς καν να το καταλάβεις.

{videobox}8ppz-cwLeqo{/videobox}

Photo credit: "Desdemona", by Sharon Hudson