«Πες μου αν μ’ αγάπησες όσο ο ήλιος την αυγή / πες μου αν μ’ αγάπησες όσο η νύχτα την σιωπή» Παύλος Σιδηρόπουλος

 «Σου γράφω πάλι από ανάγκη/ η ώρα πέντε το πρωί/ το μόνο πράγμα που 'χει μείνει όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ / Τι να τις κάνω τις τιμές τους / τα λόγια τα θεατρικά /μες στην οθόνη του μυαλού μου / χάρτινα είδωλα νεκρά / Να μ' αγαπάς όσο μπορείς να μ' αγαπάς» το πιο ωραίο «να μ’ αγαπάς» τραγουδήθηκε από τον πρίγκιπα της ροκ. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 27 Ιουλίου 1948 και πέθανε στις 6 Δεκεμβρίου 1990 ήταν Έλληνας στιχουργός, συνθέτης, τραγουδιστής και ηθοποιός. Ξεκίνησε τη μουσική του καριέρα στο ντουέτο Δάμων και Φιντίας και συνεργάστηκε επίσης με τα Μπουρμπούλια, καθώς και με τον συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ΄80 συνεργάστηκε με το συγκρότημα Απροσάρμοστοι. Πέθανε σε ηλικία 42 ετών από υπερβολική δόση ηρωΐνης.

Θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους εκπρόσωπους της ελληνικής ροκ μουσικής σκηνής και το άλμπουμ του Φλου που συνηχογράφησε με το συγκρότημα Σπυριδούλα από τα χαρακτηριστικά ηχογραφήματα του είδους.

Με αφορμή την επέτειο της γέννησής του θυμόμαστε μερικά από τα αγαπημένα του τραγούδια σε στίχους δικούς του:

«Blues»

Κρυμμένη θα 'ναι η ψυχή κι αυτό το βράδυ
Ιδρώτας, βρίσκεις αγκαλιά ερωτική
Χαρακτηριστικά γνωστά μα άγνωστο χάδι
σε κάποιο μπαρ, σε κάποιο μαγαζί

Τις περισσότερες φορές το περπατάς μονάχος
μα τούτη η νύχτα είναι δύσκολη να βγει
Διαλέξεις σε διαλέξουνε, δε θα υπάρχει λάθος
Ίδιο νερό, άλλη πηγή

Μ' ένα σουγιά άγρια μεσάνυχτα
χωρίς πολλά πολλά γιατί
χωρίζεις τα όμορφα απ' τα άσχημα
αφού για σένανε η πλάστιγγα
θα γέρνει πάντα προς τη γη

Τη ζωή σου στην πασάρανε, αυτή ’ναι κι αν σ' αρέσει
Τυχαίο σπέρμα αισθάνεσαι, απρόσωπου γονιού
Γυναίκα μοιάζει ο θάνατος που σ' έχει προκαλέσει
κι έτσι τον κυνηγάς παντού

Δεν ξέρεις πότε έρχεται ή φεύγει μια ευκαιρία
για σένα οι πλούσιοι είν' έξυπνοι και βλάκες οι φτωχοί
Κόβεις το γόρδιο δεσμό για ασήμαντη αιτία
μήπως πιστέψεις τη ζωή σου πως την κυβερνάς εσύ

Μ 'ένα σουγιά άγρια μεσάνυχτα
χωρίς πολλά πολλά γιατί
χωρίζεις τα όμορφα απ' τα άσχημα
αφού για σένανε η πλάστιγγα
θα γέρνει πάντα προς τη γη

https://www.instagram.com/p/CJYlrQOBlBi/

«Ερωτικό»

Με κομμένη αναπνοή, ιδρωμένο το κορμί
Σε πλησιάζω ακροβατώντας, με ρυθμό σιωπής.
Η αϋπνία μου υγρή, ράβει νύχτα την πληγή
Μην τυχόν την ψηλαφίσεις και μου φοβηθείς.

Το έργο μοιάζει να `ναι ατέλειωτο
Και μόνο εγώ είμαι θεατής
Στους διαδρόμους του θεάτρου σου
Να μαζεύω τα κομμάτια σου
Να στα δώσω όταν θα `ρθεις.

Άλλοτε κι αλλού μην πεις
Θα χαθούμε, μην αργείς
Με λυγμό που μοιάζει ανώδυνος
Προσπαθείς να μ’ αρνηθείς.

Κι είναι ο φόβος μου διαρκείς
Με φωνάζεις κι απορείς
Ξέρω, θες να μ’ αγαπήσεις
Και κλαις που δεν μπορείς.

Το έργο μοιάζει να `ναι ατέλειωτο
Και μόνο εγώ είμαι θεατής
Στους διαδρόμους του θεάτρου σου
Να μαζεύω τα κομμάτια σου
Να στα δώσω όταν θα `ρθεις.

«Η ώρα του stuff»

Κίτρινο το σούρουπο η ώρα έξι και μισή
πες μου κάτι μίλησε δεν αντέχω στη σιωπή
κλείσε το παράθυρο, τρέμω και το σκέπασμα βαρύ
τούτη η πόλη γίνηκε ανυπόφορη πληγή

"Δες βραδιάζει, μη μιλάς
μον’ έλα λίγο πιο κοντά"

Ξέρω πως ανάσκελα θα μας βρούνε ένα πρωί
σέρνοντας στο βλέμμα μας κάποια σιωπηλή κραυγή
άδειο θαν’ το πρόσωπο κι η ματιά τους αδειανή
με έναν αργό θάνατο να μας λειώνει το κορμί

"Μη φοβάσαι σβήσ’ το φως
δεν υπάρχει πού, πότε και πώς"

"Πριν τελειώσει η νύχτα αυτή
πριν μας έβρει το πρωί"

Πες μου αν μ’ αγάπησες όσο ο ήλιος την αυγή
όσο ο γκρίζος ουρανός κάποιας άνοιξης βροχή
αν τον φόβο μου έβλεπες πίσω από κάθε μου φιλί
πες μου αν μ’ αγάπησες όσο η νύχτα την σιωπή

«Πού να γυρίζεις»

Έξω ο καιρός βροχερός λέω να βγω να μη βγω
πού να γυρίζεις; πού να γυρίζεις;
λέω να πάω σινεμά, βόλτα απ’ του Γιώργου το μπαρ
πού να γυρίζεις; πού να γυρίζεις;
Θα πάω απ’ του Τάκη μπορεί καμιά ψιλή να βρεθεί
πού να γυρίζεις; πού να γυρίζεις;

Έξω βραδιάζει έπιασε αγέρας δυνατός
βρέχει κι εγώ γυρνάω μοναχός
ψάχνω κάπου στην τύχη να σταθώ
και σπίτι δε θα μπορώ να κοιμηθώ

Στην πόλη τα φώτα σβηστά
δυο φίλοι μου λεν γεια χαρά
πού να γυρίζεις; πού να γυρίζεις;

https://www.instagram.com/p/CJEL3vJB0oj/

«Στην Κ»

Όταν κάποιο βράδυ θα σε ξυπνήσει απότομη η κραυγή σου
και τρέξεις στη μαμά σου να το πεις
Και κείνη τρομαγμένη μες στο ψυγείο κλείσει τη φωνή σου
μα θα `ναι αργά μεσάνυχτα και θα `χεις κουραστεί

Όταν θ’ αγαπήσεις το γέλιο σου και την αναπνοή σου
και δεις πως έχεις κάτι να μας πεις
Στο πλάι σου ο άνθρωπος που διάλεξες βιτρίνα στη ζωή σου,
τριάκοντα αργύρια αντίτιμο σιωπής

Πες μας τι θα γίνει αν κάποτε θ’ αγγίξεις το κορμί σου
και το βρεις τσακισμένο απ’ τις πληγές
Και γύρω σου κούκλες χλωμές ανίκανες ν’ ακούσουν τη φωνή σου
κι οι αλήθειες σου να σέρνονται στο πάτωμα γυμνές      

«Μη μου μιλάς για τίποτα»

Μη μου μιλάς για κόλαση
την έχω ζήσει όλη
μην μου μιλάς για ουρανούς
για θείο περιβόλι
μη μου μιλάς για ουρανούς
για θείο περιβόλι

Μη μου μιλάς για τα παιδιά
που ψάχνανε στους δρόμους
σαν τους αλήτες τους σοφούς
δεν ξέρουν από νόμους
σαν τους αλήτες τους σοφούς
δεν ξέρουν από νόμους

Μη μου μιλάς για τίποτα
δεν ξέρω ν’ απαντήσω
μες τα ερείπια του καιρού
ζωή πάω να χτίσω
μες τα ερείπια του καιρού
ζωή πάω να χτίσω

«Εν κατακλείδι»
Και τώρα φίλοι μου είναι αργά
μια καληνύχτα στη μαμά
και λίγη στάχτη στα μαλλιά
καιρός να πούμε αντίο.

Σκέπασαμε όλους τους νεκρούς
με αρρωστιάρικους ψαλμούς
κλόουν με σοβαρούς σκοπούς
γυμνοί μέσα στο κρύο.

Κατά τα άλλα εσείς
που ‘σαστε υγιείς
και αξιοπρεπείς
βοηθήστε μας και λίγο.
Δώστε μας πνοή
στέγη και τροφή
μια ιδέα στεγανή
που να μην μπάζει κρύο.

Πουλάμε σώμα και ψυχή
δώστε μας λίγη προσοχή
στα υπόγεια μαύροι ποντικοί
λουφάζουνε δύο δύο.

Παίρνουμε σβάρνα τους γιατρούς
αδύνατοι μπροστά στους δυνατούς
και συναντάμε ξέμπαρκους Θεούς
που χάσανε το πλοίο.

Κατά τα άλλα εσείς
που ‘σαστε υγιείς
και αξιοπρεπείς
βοηθήστε μας και λίγο.
Δώστε μας πνοή
στέγη και τροφή
μια ιδέα στεγανή
που να μην μπάζει κρύο 

Κάποτε θα 'ρθουν

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν σ' αγαπούν
και πως σε θέλουν
έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε
κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
θα σε πουλήσουν
και όταν θα ρθουν οι καιροί
που θα χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα