Τρεις αλήθειες

«Μπορούμε να τα έχουμε όλα», μου λέει. Είναι ηθοποιός αλλά δεν υποδύεται τον σεμνό και μετρημένο για να κάνει καλή εντύπωση. «Φυσικά και μπορούμε», επαναλαμβάνει. «Δεν βλέπω το λόγο γιατί όχι». Εκπλήσσομαι. Κυρίως επειδή νομίζω ότι συμφωνώ. 

Σκέφτομαι. Κάποιος, κάπου, κάποτε, μας επέβαλλε την άποψη ότι οφείλουμε να είμαστε ολιγαρκείς. Η αλήθεια είναι ότι δεν οφείλουμε τίποτα απολύτως. Αν ο άνθρωπος ήταν ολιγαρκής, θα ήταν ακόμα στη σπηλιά του τρώγωντας τα φρούτα του διπλανού δέντρου. Ήθελε, όμως, παραπάνω. Να δει τι κρύβεται πίσω από το βουνό που τον προστάτευε και του έκοβε τον ορίζοντα. Το είδε, ακόμα κι αν κατέληξε στα δόντια του θηρίου. Ευτυχώς για μας, το είδε.

Θέλε τα όλα, λοιπόν, όσα σε γεμίζουν θέλε τα, πάρτα αν μπορείς, αρκεί να μην αδειάσουν κάποιον άλλον-γίνεται, άραγε, αυτό; Δεν το έχω λύσει. Προς το παρόν, όμως, βάζω τη σκέψη του στο ράφι των αναπάντεχων, δίπλα στη σκέψη μιας άλλης, ηθοποιός κι αυτή, μια σκέψη που μου είχε φανεί εξίσου σοφή: «Δεν είμαστε μαζοχιστές εμείς οι άνθρωποι, μύθος είναι. Μένουμε πάντα εκεί όπου αντέχουμε, όσο αντέχουμε». 

Κανένας μαζοχισμός, καμιά θυσία, είχα συνειδητοποιήσει τότε εμβρόντητη. Όλα, μα όλα, ακόμα και τα φαινομενικώς αλτρουιστικά και γενναία, τα κάνουμε για μας. Από μας ξεκινούν και σε μας επιστρέφουν. Είμαστε το κέντρο του κόσμου μας. Στην πραγματικότητα, ο κόσμος μας είναι ο μοναδικός που ξέρουμε.  

Απληστία, εγωκεντρισμός; Δικά μας είναι κι ας μην ακούγονται ελκυστικά. Αλλά οι άλλοι; Που είναι οι άλλοι, δεν βρίσκονται στο χάρτη σου; με ρωτάς. Περίμενε, σου έχω κι άλλη ατάκα, που τους αφορά. Μου την είχε πει εκείνη η γνωστή σεναριογράφος, όταν την είχα ρωτήσει αν λέει ποτέ ψέματα, όπως οι ήρωες που έπλαθε. «Εννοείται», είχε απαντήσει ευθαρσώς και αδίστακτα. «Αρνούμαι να είμαι τόσο εγωίστρια απέναντι στους άλλους ώστε να τους λέω πάντα την αλήθεια».

Κοίτα να δεις, είχα σκεφτεί τότε, που η ειλικρίνεια μπορεί να είναι εγωιστική. Να ξαλαφρώνει εμένα, να βαραίνει τον άλλον. Ισχύει, όχι;

Ισχύει, βρε.

Μάλλον όλα είναι θέμα ισορροπίας, είχα καταλήξει. 

Ισορροπώ ακροβατώντας, λοιπόν. Ασταμάτητα. Ανάμεσα στον κόσμο μου και τον δικό σου κλυδωνίζομαι.

{videobox}uelHwf8o7_U{/videobox}