Σε θυμάμαι

Δεν έμαθα να οδηγώ. Αποποιήθηκα την ευθύνη για τις ζωές των άλλων και κούρνιασα στη θέση του σιωπηλού συνοδηγού που δεν μοιράζεται τη μουσική του, χαζεύει αόρατες αντανακλάσεις στο τζάμι και βάζει τις περαστικές χαράδρες καμβά στις φαντασιώσεις του.

Δεν έμαθα τους αριθμούς. Διέψευσα τον δάσκαλο της Έκτης που με είχε απειλήσει ότι χωρίς αυτούς δεν θα πάω πουθενά. Αρνήθηκα χολωμένα τη φιλοσοφία τους και βυθίστηκα στις λέξεις, εγκαταλείποντας τα πρακτικά στους πρακτικούς.

Δεν έμαθα να αντέχω το κρύο. Το χιόνι φρενάρει το μυαλό μου και μουδιάζει το δέρμα μου. Οι άνθρωποι του χειμώνα μου είναι ανεξήγητοι, αλλά μερικοί απ’ αυτούς είναι φίλοι μου και με σκεπάζουν με τις χνουδωτές τους κουβέρτες.

Δεν έμαθα να αποχωρίζομαι. Εκείνοι που έχουν φύγει είναι δίπλα μου, βλέποντας όσα βλέπω και εισπνέοντας τον αέρα μου. Δεν έχω διώξει κανέναν στ΄αλήθεια, ποτέ.

Δεν έμαθα να προσανατολίζομαι. Κάθε φορά ψάχνω τον ήλιο, αλλά δεν ξέρω πού βρίσκομαι ακριβώς. Δεν μπορώ να σε πάω στα όμορφα μέρη που έχω δει. Τα κρατάω κλεισμένα σε φωτογραφίες, χάρτινες και ψηφιακές. Χωρίς αυτές, τα όμορφα μέρη δεν υπήρξαν ποτέ. 

Ξεχνάω τις ταινίες που αγάπησα και τις θέσεις των πόλεων στο χάρτη, και διαβάζω τα βιβλία μου από την αρχή, ξανά και ξανά. Θυμάμαι, όμως, τους ανθρώπους. Όλα όσα μου είπαν, το χρώμα του βλέμματός τους και όλα όσα έζησα μαζί τους.  

Είμαι φτιαγμένη από μένα και από τα κομμάτια τους. Ζω ακουμπώντας επάνω τους, συνήθως αγαπώντας τους. Ίσως να τους επιστρέφω αυτά που μου δίνουν, με άλλους τρόπους από τους δικούς τους. Ελπίζω.   

(Αυτά σκέφτηκα το χάραμα του 2016, στα βουνά της βόρειας χώρας, ακούγοντας τον βρυχηθμό του Αλιάκμονα κάτω από τον πάγο).

Photo credit: "Over the Town", by Marc Chagall

{videobox}Bywv_yjSgHc{/videobox}