Ημερολόγιο εγκυμοσύνης Νο 5: Ένα μωρό χαμηλής ανάλυσης

Μερικές γυναίκες, από την ημέρα που θα βγει το τεστ εγκυμοσύνης θετικό, μιλούν διαρκώς για το μωρό τους σαν να έχει ήδη γεννηθεί και να βρίσκεται στην κούνια δίπλα τους. Προσωπικά, όπως θα έχεις καταλάβει ήδη και από τις αναρτήσεις μου, δεν ανήκω σε αυτές, αλλά αντίθετα νομίζω ότι έχω γίνει περισσότερο εγωκεντρική. 

Αν αυτό είναι μεμπτό, θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω ως δικαιολογία το γεγονός ότι σε αυτή τη φάση οι δικές μου ανάγκες ταυτίζονται με εκείνες του εμβρύου. Η αλήθεια είναι όμως ότι, προς το παρόν, το σκέφτομαι σαν μια αφηρημένη έννοια, λιγότερο πραγματικό κι από ένα παιδί για το οποίο διάβασα σε κάποια ιστορία. Κι αν αγωνιώ να γεννηθεί υγιές, είναι κυρίως η επιθυμία μου να πετύχω ένα στόχο που ξέρω ότι έχει σημασία, χωρίς να συνειδητοποιώ ακριβώς το γιατί, περίπου όπως όταν προσπαθείς να κερδίσεις έναν άντρα που κάτι σού λέει μέσα σου ότι δεν θα είναι η σχέση της μιας βραδιάς.

Ίσως την εβδομάδα που θα αρχίσω να νιώθω τις κινήσεις του εμβρύου αυτό να αλλάξει. Μέχρι τότε η ώρα, που έρχομαι πιο κοντά στη συνειδητοποίηση της κατάστασης είναι εκείνη του υπερηχογραφήματος, όταν βλέπω στην οθόνη να κινείται ένα πλάσμα κάπως σαν ανθρωπόμορφη μέδουσα, διάφανο, με τα κόκαλα και τα εσωτερικά όργανά του να διακρίνονται, μέσα σε μια κοιλότητα που υποτίθεται ότι είναι η κοιλιά μου. Παρατηρώ την ευαλωτότητά του με ακαδημαϊκό ενδιαφέρον και μια δόση προσωπικού φόβου, μικρή ευτυχώς αφού, όπως λένε, η φύση ξέρει καλύτερα.

Φαντάζομαι μια μέρα, όταν τα υπερηχογραφήματα θα έχουν γίνει εξίσου ρεαλιστικά με τρισδιάστατες ταινίες του Χόλιγουντ από τους πρώτους κιόλας μήνες της εγκυμοσύνης (και, ποιος ξέρει, ίσως η έγκυος να μπορεί να ζήσει μια εικονική πραγματικότητα όπου θα κρατάει κιόλας αγκαλιά το μωρό της), ο δεσμός ανάμεσα στη μητέρα και το παιδί να αναπτύσσεται πιο νωρίς. Για την ώρα, η εικόνα που έχω για το μέλλον παραμένει χαμηλής ανάλυσης.

Photo: Moffatt Photography