Ημερολόγιο εγκυμοσύνης Νο 7: Την ευτυχία τη φέρνει ο πελαργός;

Έτσι ξεκινάει το γαλλικό animation του Πατρίς Λεκόντ «Μπουτίκ για αυτόχειρες» (φωτό), ιδιοφυές στη σύλληψή του αλλά και αφελές μαζί, αφού –σπόιλερ– παρά το χάπι εντ του, όλοι ξέρουμε ότι στην αληθινή ζωή δεν αρκεί ένα χαμογελαστό μωρό για να φέρει την ευτυχία σε μια ολόκληρη πόλη που φαίνεται να έχει αγαπήσει τη μιζέρια της. 

Αρκεί όμως ένα χαμογελαστό μωρό για να φέρει την ευτυχία σε μια οικογένεια (η οποία δεν είναι απαραίτητα βουτηγμένη στη δυστυχία όπως η οικογένεια Τουβάς της ταινίας, αλλά -σαν τις περισσότερες- παλεύει καθημερινά ενάντια σε προσωπικές και κοινωνικές αντιξοότητες); Για την ώρα δεν μπορώ να δώσω μια απάντηση από πρώτο χέρι. 

Είναι γεγονός ότι έχω δει γύρω μου μετά τη γέννηση ενός μωρού να στέκονται στα πόδια τους οικογένειες που πενθούν ή που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα ή που μέχρι τότε αναλώνονταν σε ανόητες διαμάχες και ίντριγκες ανάμεσα σε αδέλφια, ξαδέλφια, θείους και μπατζανάκηδες. Αρκεί, όμως, αυτό το μωρό να μη γίνει το απόλυτο στήριγμα της ευτυχίας τους παρά μόνο το εφαλτήριό της διαφορετικά, μεγαλώνοντας, είναι θέμα χρόνου να λυγίσει από το βάρος της τεράστιας ευθύνης που επωμίστηκε από τα γεννοφάσκια του ακόμη και μάλιστα χωρίς να το έχει επιλέξει.

Άλλωστε στην αληθινή ζωή, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στις ταινίες, ένα μωρό -από τη μήτρα ακόμη- πιστεύω ότι δεν απορροφά μόνο γνώσεις αλλά και τη διάθεση των γύρω του σαν σφουγγάρι. Και όσο κι αν απεχθάνομαι τις προτροπές περί θετικής σκέψης, λες και η θετική σκέψη είναι ένα αξεσουάρ που απλά φοράς το πρωί πάνω από τα ρούχα σου, τώρα έχω ένα ακόμη κίνητρο να προσπαθήσω να είμαι αισιόδοξη για το μέλλον ή τουλάχιστον να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ.