«Οι άνθρωποι ακόμη και στην κόλαση μπορούμε να φτιάχνουμε μικρούς παραδείσους» Τζίνα Παπαδοπούλου

Το προφίλ της στα social media είναι μια όαση χρωμάτων. Αφήνεις το βλέμμα σου να χαθεί στα σχέδια της κι ιδανικά θα ήθελες να κατοικήσεις στα μαγικά τοπία ψυχής που ζωγραφίζει. Ήδη από τα σχέδιά της μπορείς να καταλάβεις την ευαισθησία, τις ανησυχίες και κάποια από τα όνειρά της. Όσα όμως κι αν λένε τα έργα της, είπαμε να αφήσουμε και την ίδια να μας μιλήσει, με αφορμή τη στην διπλή έκθεση «Τα χρώματα του κόσμου» 22/7-6/8 στον Πόρο.

Αν και με πατέρα ζωγράφο, η ζωγραφική άργησε να μπει στη ζωή σας – προσπαθήσατε να πάτε κόντρα στο dna; Πώς ξεκίνησε η σχέση σας με τη ζωγραφική;

Κατά αρχήν να σας ευχαριστήσω για το ενδιαφέρον σας και να δηλώσω τη χαρά μου για τη συνάντησή μας αυτή. Η αλήθεια είναι πως άργησα να ασχοληθώ με τη ζωγραφική αν και μια ζωή έζησα πολύ κοντά σε αυτήν, αφού ο πατέρας μου είναι ζωγράφος. Γεννήθηκα μέσα σε τελάρα, καμβάδες, πινέλα, μπογιές. Κι όμως τα αρνήθηκα όλα αυτά όταν έπρεπε να αποφασίσω «τι θα γίνω όταν μεγαλώσω».

Ίσως γιατί φοβήθηκα το συναγωνισμό με τον πατέρα μου στον ίδιο χώρο. Επαναστατημένη έφηβη τότε, πήρα τις αποστάσεις μου από τον χώρο αυτό κι έψαξα τα δικά μου βήματα, σε άλλους δρόμους μακριά από την τέχνη. Σπούδασα νομικά κι άσκησα τη δικηγορία επί 25 συναπτά έτη. Το 2012, μετά από κάποια προσωπικά βιώματα, εγκατέλειψα τη δικηγορία μη γνωρίζοντας τότε με τι θα ασχοληθώ. Μέχρι τότε η ζωγραφική δεν υπήρχε ως πλάνο ούτε στο πιο τρελό μου όνειρο. Όταν λοιπόν βρέθηκα στο σπίτι μου, με άπλετο ελεύθερο χρόνο, τα σχήματα και τα χρώματα που καθώς φαίνεται ήταν πάντα εντός μου άρχισαν να βγαίνουν. Στην αρχή ξεκίνησα να ζωγραφίζω ψηφιακά, ήτοι με το δάχτυλο, στην οθόνη του κινητού μου τηλεφώνου, χρησιμοποιώντας μια εφαρμογή ζωγραφικής, στη συνέχεια αγόρασα τάμπλετ και χρησιμοποιούσα γραφίδα. Παράλληλα άρχισα να ζωγραφίζω σε υφάσματα, ρούχα και τσάντες, δημιουργώντας μια μικρή συλλογή με το λογότυπο "Who is Mrs G?". Μόλις πριν πέντε χρόνια περίπου άρχισα να ζωγραφίζω σε καμβάδες και χαρτί.

Τι θα δούμε στη διπλή έκθεση «Τα χρώματα του κόσμου» 22/7-6/8 στον Πόρο;

Στην έκθεση που γίνεται φέτος στον Πόρο, από 22/7/2023 μέχρι 6/8/2023, με τίτλο «Τα χρώματα του κόσμου», εκθέτω μαζί με τον πατέρα μου, έργα που κλείνουν μέσα τους τα χρώματα του κόσμου μας. Μιλώντας για τα δικά μου έργα, είναι φτιαγμένα –αν όχι όλα– τα περισσότερα τον χειμώνα που μας πέρασε. Ζώντας σε έναν κόσμο που ολοένα και ξεθωριάζει νιώσαμε την ανάγκη να κρατήσουμε ζωντανό το φως, τα χρώματα.

Στην έκθεση αυτή λοιπόν θα δείτε έργα γεμάτα χρώματα, τα χρώματα του κόσμου μας, μήπως και θυμηθούμε οι άνθρωποι, μήπως και αφυπνιστούμε, μήπως και δράσουμε όσο είναι καιρός. Να κρατήσουμε ζωντανά τα χρώματα του κόσμου μας! Δίπλα σε δύο μπλε τίγρεις που κοιτούν με απορία, σε ένα άλλο έργο στις φαβέλες κάπου στα περίχωρα του Σάο Πάολο, εκεί που η ανθρώπινη ζωή είναι συνώνυμη με τη φτώχεια και την εξαθλίωση, με την έλλειψη βασικών αγαθών, όπως το νερό, θα δείτε την Aurora να αερίζει τα χάλια της, τραγουδώντας Guantanamera, ελπίζοντας ακόμη σε έναν καλύτερο κόσμο. Γιατί οι άνθρωποι ακόμη και στην κόλαση μπορούμε να φτιάχνουμε μικρούς παραδείσους. Έθνικ μοτίβα, λατινοαμερικάνικου χρώματος έργα αλλά και έργα με εικόνες νησιωτικές ξεχασμένες, αυλές με γαρδένιες και μπουκαμβίλιες.

Ποια είναι τα χρώματα του δικού σας κόσμου και πώς επιδιώκετε να αποδίδετε ζωγραφικά ό,τι αποτελεί τον κόσμο σας;

Είναι περίεργο αλλά τα χρώματα του δικού μου κόσμου θα έλεγα πως εντός μου κατοικούν ασπρόμαυρα, σαν τις παλιές ελληνικές ταινίες. Ίσως γι’ αυτό νιώθω έντονα την ανάγκη να χρωματίζω τις μορφές και τα σχήματα και να τα εξωτερικεύω μέσω της ζωγραφικής μου. Με χρωματίζω και με βγάζω έξω. Με πάω μια βόλτα σε ένα περιβόλι και καλώ κι εσάς για να έχω παρέα. Γιατί το «μαζί» είναι αυτό που αξίζει. Δεν θα είχε νόημα αλλιώς η ζωγραφική μου έκφραση, χωρίς τη δική σας ματιά. Έτσι το νιώθω.

Λειτουργεί η ζωγραφική ψυχοθεραπευτικά για εσάς;

Έτσι λοιπόν γίνεται φανερό πως ναι, η ζωγραφική είναι η ψυχοθεραπεία μου, η ανάσα μου, η ζωή μου πια.

Έχετε κάποια μοτίβα ή χρώματα που χρησιμοποιείτε όταν θέλετε να εκφράσετε ή να εκτονώσετε κάποια συγκεκριμένη ψυχολογική σας διάθεση;

Όταν ζωγραφίζω δεν στοχεύω κάπου, δεν έχω συγκεκριμένο σκοπό, δεν χρησιμοποιώ τα μοτίβα η τα χρώματα με το μυαλό, για να πετύχω κάτι. Βγαίνουν αυθόρμητα από μέσα μου σχήματα και χρώματα, αυτά με οδηγούν.

Τι σας αρέσει να ζωγραφίζετε περισσότερο κι από πού αντλείτε τη θεματολογία σας;

Η αλήθεια είναι πως μια μικρή προτίμηση στα πορτραίτα γυναικών την έχω. Ίσως γιατί αγαπώ και θαυμάζω τις γυναίκες, τις βλέπω σαν την ίδια τη ζωή. Η θεματολογία μου πηγάζει μέσα από τη ζωή μας, τη φύση, τα ζώα που λατρεύω. Πολλά έργα μου διακρίνονται κι από μια λατινοαμερικάνικη έθνικ διάθεση.

Πώς βιώνετε ως γυναίκα του σήμερα όλη αυτή την ειδεχθή πραγματικότητα και επικαιρότητα με την έμφυλη βία και τη δραματική αύξηση των γυναικοκτονιών, αλλά και τη γενικότερη οπισθοδρόμηση ως προς βασικά δικαιώματα των γυναικών;

Θεωρώ πως η έμφυλη βία πάντα υπήρχε, απλώς τώρα γινόμαστε πιο εύκολα και πιο γρήγορα κοινωνοί αυτού του θλιβερού φαινομένου, λόγω της εξάπλωσης των μέσων ενημέρωσης και της ταχύτητας της πληροφορίας. Η πατριαρχική δομή της κοινωνίας μας είναι βαθιά ριζωμένη και θέλει πολλή δουλειά για να αλλάξει όλο αυτό. Θέλει νομικό πλαίσιο, αυστηρότερους νόμους, αλλά κυρίως θέλει παιδεία. Μόρφωση και σωστή διαπαιδαγώγηση. Και συμπαράσταση του κράτους στις γυναίκες που υφίστανται κακοποίηση με την εύρεση εργασίας και παροχή στέγης και οικονομικής βοήθειας μέχρι να σταθούν στα πόδια τους.

Ζούμε μια εποχή όπου η τέχνη και οι καλλιτέχνες όχι μόνο δεν έχουν κρατική στήριξη, αλλά βάλλονται από παντού, πώς βλέπετε τις τελευταίες εξελίξεις;

Το κράτος πρέπει να επενδύσει στον πολιτισμό για να πάει μπροστά. Πρέπει να δώσει κίνητρα σε νέους καλλιτέχνες να αναπτύξουν τα ταλέντα τους και να μπορούν να ζουν μέσα από την τέχνη τους κι όχι να πρέπει να κάνουν δύο και τρεις άλλες άσχετες δουλειές για να επιβιώνουν. Η τέχνη δεν είναι πάρεργο. Η τέχνη προάγει τον άνθρωπο, η τέχνη είναι η ύψιστη έκφραση ζωής και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται.

Θα χρησιμοποιούσατε την τέχνη σας και τα έργα σας ως κοινωνικό σχόλιο;

Παρά το γεγονός ότι σε κάποια έργα μου υπάρχουν μηνύματα κυρίως αντιπολεμικά η σχετικά με την ανάγκη διάσωσης του πλανήτη μας από τη περιβαλλοντολογική καταστροφή, όταν ζωγραφίζω δεν είναι στις προθέσεις μου ο κοινωνικός σχολιασμός. Η ζωγραφική μου πηγάζει από το συναίσθημά μου και μόνο στο μέτρο αυτό θα μπορούσε να εκληφθεί κάποιες φορές ως κοινωνικό σχόλιο.

Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης που σας επηρεάζει στην τεχνοτροπία σας;

Ο Henri Matisse είναι ο αγαπημένος μου ζωγράφος. Λατρεύω όλα τα έργα του και θεωρώ πως ως ένα σημείο με έχει επηρεάσει. Επίσης αγαπώ τη Φρίντα Καλο και τον σύντροφό της Diego Rivera.

Αν είχατε τη δυνατότητα να γυρίσετε τον χρόνο πίσω, θα παίρνατε την απόφαση να ασχοληθείτε με τη ζωγραφική νωρίτερα; Θα αφιερώνατε τα ίδια χρόνια στη νομική;

Αν είχα τη δυνατότητα να γυρίσω το χρόνο πίσω, σίγουρα δεν θα έχανα τόσα πολύτιμα χρόνια στα έδρανα των δικαστηρίων. Η νομική ως επιστήμη μου άρεσε, η καθημερινότητα όμως της δικηγορίας με σκότωσε… Ας είναι... Κρατώ από την εποχή εκείνη την εμπειρία που μου έδωσε η συναναστροφή με κάθε λογής ανθρώπους, κρατώ τα φοιτητικά μου χρόνια, τους φίλους συναδέλφους από εκείνη την εποχή λίγους και καλούς.

Τι ονειρεύεστε να γίνετε «όταν μεγαλώσετε»;

Όταν μεγαλώσω λοιπόν θα γίνω: Οι ζωγραφιές μου! Γιατί τα έργα μου είμαι εγώ. Είναι τα χρώματα που επέλεξα να χρωματίζω το μέσα μου. Κι όταν θα έχω φύγει ,τα έργα μου θα είναι εκεί να μαρτυρούν την πιο εύθραυστη πλευρά μιας πρώην δικηγόρου.