Ο "μυστικός κήπος"

Σε ένα σχετικά παλιό τραγούδι του, με τίτλο “Secret Garden”, o Bruce Springsteen αναφέρεται σε  μια γυναίκα. Εκείνη που θα σου ανοίξει την (γρατσουνισμένη από τις απελπισμένες νυχιές επίδοξων εραστών) πόρτα της μέσα στη νύχτα. Αναφέρεται στη γυναίκα που θα ξέρει τι θέλει να ακούσει. Που για να τη διεκδικήσεις θα πρέπει να είσαι διατεθειμένος να πληρώσεις το τίμημα. Αυτή που θα σου δώσει το «είναι» της, αν βεβαιωθεί πώς δεν θα το χαραμίσεις. Τη γυναίκα που ξέρει να χαράξει τα όρια στα οποία θα περιδιαβείς ανενόχλητος και θα ξέρει ποιες πόρτες να σου κλείσει, χαμογελώντας με συγκατάβαση. 

Όμως, μη γελιόμαστε, οι άντρες πάντα θα βρισκόμαστε ένα βήμα μακριά από το «μυστικό μέρος» που θα παραμένει δικό της. Ένα «μυστικό κήπο», όπου ελάχιστοι έχουν καταφέρει να ρίξουν έστω μια φευγαλέα ματιά μέσα του.

Τελευταία ακούω έντονα αυτό το τραγούδι και αναλογίζομαι τις γυναίκες που μπορούν και μας υπόσχονται τον κόσμο ολόκληρο με μια κίνηση, καθώς φτιάχνουν τα μαλλιά τους περιμένοντας το τρένο ή παίζοντας ασυναίσθητα τα χείλη τους, ή μας αφήνουν αποσβολωμένους με ένα άδειο χαμόγελο ευγένειας που συνοδεύει μια φευγαλέα ματιά πάνω μας. Αυτές που μας κάνουν να μετανιώνουμε για μέρες, την καταραμένη στιγμή που δεν ήμασταν ετοιμόλογοι όταν έπρεπε μπροστά της, και απομείναμε να επαναλαμβάνουμε στο μυαλό μας τη «χαμένη σκηνή» με τα σωστά λόγια, ξανά και ξανά. Το είδος της ερωτεύσιμης γυναίκας δηλαδή, που ευδοκιμεί σε διαφορετικές ποσότητες και διαφορετικά μέρη, ανάλογα τα αντρικά μάτια.

Μπροστά σε αυτές τις γυναίκες, όσοι έχουμε πασχίσει με συναισθηματικές κορώνες, με πόζα, με κάλπικη σαγήνη και με εύκολες παρακάμψεις, για να στεφθούμε «θριαμβευτές ερωτύλοι» έχουμε φάει τα μούτρα μας ανεπιστρεπτί. Με εφέ και με υπερπαραγωγή μπορεί να εισβάλουμε εύκολα στις αισθήσεις και τις ανάγκες, αλλά από τα συναισθήματά τους βγαίνουμε κλοτσηδόν. Εκεί δεν κερδίζεις «πόντους» με περπατημένες ατάκες και με άδεια κομπλιμέντα. 

Τα καλοκαιρινά βράδια έχουν τη δυνατότητα να εξημερώσουν το πνιγηρό αίσθημα μοναξιάς στο κέντρο της πόλης. Και το καλοκαίρι μόλις αρχίζει. 

Τελευταία ακούω συχνά αυτό το τραγούδι και αναλογίζομαι αν υπάρχει κάποια πρακτική διδαχή στο πώς να διαχειριστούμε το συναίσθημα που μας εμπνέει μια γυναίκα, που μόνο με την φυσική της παρουσία μπορεί να κολάσει το μυαλό και το σώμα –με αυτή τη σειρά. 

Τα αυτόφωτα γυναικεία χαμόγελα μάς ασκούν μια γοητεία που μας κάνουν να ξοδεύουμε την ενέργειά μας για να τα κυνηγάμε σαν το χαμένο δισκοπότηρο, και να μοιάζουμε με αστείες μαύρες κουκίδες που συγκρούονται μεταξύ τους σε αστικούς χάρτες. 

Το φλερτ καιροφυλακτεί στα μπαρ και τα σοκάκια της πόλης και παρατηρώ παντού γυναίκες μοντέρνες, με στιλιστική άποψη, με «διαβασμένο» look και με αέρινη πόζα, μέσα στη φασαρία ενός ατέρμονου νυφοπάζαρου που παράγει κούφια πάθη και αυτάρεσκα λάθη. Όμως, με τις πραγματικά ερωτεύσιμες γυναίκες δεν μας δένουν οι κλωστές του πόθου –ισχυρός όσο μια κλωστή είναι ο πόθος μη γελιόμαστε- αλλά μια ανάγκη να είμαστε παρόντες την ώρα που συμβαίνει το «θαύμα» να ρίξουμε κλεφτές ματιές στον «μυστικό κήπο» για τον οποίο μιλούν οι στίχοι αυτού του τραγουδιού.

Θα προσπαθούμε… και ας χάνουμε πάντα.

* Η φωτογραφία είναι από το project "Follow Me", του Ρώσου φωτογράφου Murad Osman