Μέσα από το παραθυράκι, ξαφνικά, ένα λευκό μπαστούνι. Τίποτα άλλο, μόνο αυτό. Δεν διακρίνω ποιος το κρατάει αλλά είναι σχεδόν σα να το ακούω, τακ, τακ, τακ,τ...

Όλα, μα όλα, ακόμα και τα φαινομενικώς αλτρουιστικά και γενναία, τα κάνουμε για μας. Από μας ξεκινούν και σε μας επιστρέφουν. Είμαστε το κέντρο του κόσμου μα...

«Να ζήσω θέλω», έγραψε κάποτε μια από τις ποιήτριες των 16 μου χρόνων, η Γεωργία Συλλαίου. «Μακριά από την αγωνία των στομάτων, μια ζωή σύντομη, χωρίς βροχή»...

Πετάω, βρε συ. Βλέπω τα σύννεφα και τον ορίζοντα. Βλέπω τη Σαχάρα να κυκλώνει τις πόλεις της Αφρικής. Καμιά φορά, βλέπω  τους κεραυνούς να σκίζουν τη νύχτα. ...

Αν πας (να πας), θα βυθιστείς σε σκοτεινά δωμάτια, το σώμα σου θα συντονιστεί με τις δονήσεις τέλειων ήχων και θα γεννήσει χελιδόνια.

Και, τέλος πάντων, όσο ζω μαθαίνω. Έχω πάψει εδώ και τρία χρόνια να βάζω like στις ίδιες μου τις αναρτήσεις.

Όμως δεν ξέρει να παραδίνεται.

Γιατί οι μητέρες δεν μπορούν να κρύβουν έρωτες στις μητρικές καρδιές τους, μόνο ψιθύρους. 

Οι άντρες έρχονται από έναν άγνωστο πλανήτη. Όπως τα παιδιά.

Μείνε, θα σου έλεγε αν τολμούσε, αλλά εσύ ξέρεις ότι η σχεδόν απουσία πυροδοτεί την αιώνια επιθυμία.

Έπρεπε να το έχω καταλάβει. Δυο χρόνια πριν, όταν η Δρακουλόρα με το Monster High βαμπιροασκέρι της, εξοστράκισαν σιωπηλά την Μπάρμπι από το ράφι σου.  

Αυτή είναι η καλύτερη εποχή για να μυήσεις τα πιτσιρίκια στο μαγικό κόσμο της ανάγνωσης!